Staat jouw deur open?



Homilie voor vandaag, 6de zondag van Pasen 
(Handelingen 15,1-2.22-29; Apocalyps 21,10-14.22-23; Johannes 14,23-29)

Enkele weken geleden gaf ik, samen met een medebroeder, een 2-daagse vorming aan een 10-tal studenten van een lerarenopleiding. Het thema was : “Spiritualiteit”.  We lieten hen proeven van allerhande vormen van meditatie en gebed uit de christelijke traditie. ’s Avonds keken we naar uittreksels uit de film “Into great silence”: een film-reportage over het leven van de kartuizers. Merkwaardige film. Afgezien van een kort interview aan het einde, wordt er niet gesproken. DE film toont enkel het stille, biddende leven van de meest strikt contemplatieve religieuzen die de Katholieke Kerk kent. Zoals u weet, zijn kartuizers kluizenaars die het grootste deel van hun leven doorbrengen in stille afzondering.

Bij de evaluatie bleek dat het net de beelden waren over de kartuizers die de grootste indruk hadden gemaakt. Voor de studenten, niet meteen zwaar katholiek, was dit een echt godsbewijs. Je kan niet zo afgezonderd leven en daar echt je geluk vinden, als je je in die  afzondering niet met Iemand verbonden weet. En die Iemand, dat moet wel God zijn.

De tweede lezing en de evangelielezing van vandaag gaan hier uitdrukkelijk over. Elk op hun manier, verwijzen ze ons naar de kern van de christelijke openbaring

In de Apocalyps hoorden we Johannes zijn visioen over het hemelse Jerusalem beschrijven. Zoals gebruikelijk in de apocalyptische literatuur, met heel wat spectaculaire details. Dat zou onze aandacht kunnen wegtrekken van het belangrijkste element van deze perikoop. Johannes merkt namelijk op dat er iets ontbreekt: in dat hemelse Jeruzalem is er namelijk géén tempel. Dat terwijl de tempel traditioneel voor de joden het absolute centrum was van de heilige stad. Ik citeer even: “Maar een tempel zag ik er niet want God, de Heer, de Albeheerser is haar tempel zoals ook het Lam. En de Stad heeft het licht van zon en maan niet nodig, want de luister van God verlicht haar en haar lamp is het Lam.”

Met andere woorden, Johannes legt uit dat in de nieuwe wereld die die begonnen is met de verrijzenis van Jezus, God, en meer in het bijzonder Jezus zelf, het lam,  voortaan overal aanwezig is. Niet enkel meer in de heilige plaats die de tempel is, maar in de hele stad. Elke plaats, elke ervaring, elk moment van ons leven kan met andere woorden aanleiding worden van een Godsontmoeting.

In zijn evangelieboek gaat Johannes hier dieper op in. En eigenlijk op spectaculaire wijze. De evangelist verhaalt ons namelijk volgende uitspraak van Jezus: “Als iemand Mij liefheeft zal hij mijn woord onderhouden; mijn Vader zal hem liefhebben en Wij zullen tot hem komen en verblijf bij hem nemen.” Wat betekent dit?  Jezus belooft ons dat Vader en Zoon verlangen om duurzaam aanwezig te zijn in het diepste van elke mens. In de theologie noemt men dit de “inwoning”. God die ons zo nabij wil zijn dat Hij als het ware in elk van ons zijn intrek wil nemen. Het is bijna niet te geloven: God die elk van ons tot zijn tabernakel wil maken.

Wij geloven dat we dit mysterie van die bijzondere ontmoeting mogen beleven in de eucharistische communie. Maar Jezus beperkt het goddelijke bezoek niet tot die uitzonderlijke momenten. Op elk moment van ons leven verlangt God te wonen in de intimiteit van ons hart. Soms zullen we Hem kunnen voelen en horen. Vaak zal die aanwezigheid heel discreet zijn, en zullen we de Heer enkel maar in geloof in ons aanwezig weten.

Als mensen kunnen  wij ons soms heel alleen voelen en geïsoleerd van onze medemensen. Dit kan zwaar wegen. Maar Jezus belooft ons dat wij, christenen, nooit eenzaam hoeven te zijn. Net zoals de kartuizers kan voor elk van ons het stille gebed ontmoetingsplaats worden met de levende Heer. Niet alleen de stilte overigens. Al ons doen en laten kan ontmoeting worden met de levende God. De enige voorwaarde, zo leert ons Jezus, is dat we bereid zijn om onze deur te openen voor Hem. Dat we actief toelaten dat God in ons diepste zelf verblijf en ons van daaruit geleidelijk aan bevrijdt van alles in ons dat zich verzet tegen zijn liefde.

Zijn we daartoe bereid? Zijn we  bereid om ons tot in onze diepste kern te laten doordringen door zijn liefde? Laten we alvast vragen om de genade om te groeien in gastvrijheid en beschikbaarheid.

Reacties

Anoniem zei…
Die bereidheid is er bij velen wel neem ik aan. Maar zij wordt niet alleen in de hemel waargenomen. De tegenkrachten mobiliseren zich ook. Je zou kunnen zeggen: vanaf het moment dat je je hele wezen richt op de navolging van Christus, d.i. op het ruimte maken in jezelf voor de volle bloei en schoonheid van Gods wel- en werkdadige liefde, richt de hele hel zich op het verhinderen en saboteren daarvan. Dan kom je jezelf tegen, je onmacht, je niets zijn. Je kunt op den duur moe worden van vallen en opstaan en denken: laat verder maar zitten, ik blijf liggen, voor mij is het niet haalbaar, de lat ligt te hoog. Dan heet het misschien: teruggekeerd naar de wereld. Maar de hoop is asbestos, onuitblusbaar. De wereld bevredigt niet meer. Gemelijk en traag, willig en onwillig tegelijk sta je toch maar weer op. Wanneer, Heer zult U zich voorgoed ontfermen? Wanneer zult U helemaal mijn kracht zijn en blijven?
Anoniem zei…
we draaien teveel om onszelf , inplaatst van voor God te leven, maar God vind ons in ons niet kunnen...van uit niet kunnen open staan...dat is door heel veel pijn heen gaan...open staan voor mensen in de wereld...trekt ons uit onszelf... geef je hand aan God Hij ontfermt zich over jouw , geniet van Hem...omdat Hij liefde is en de wereld redt met Zijn liefde, geloofsblik,dat je Zijn minnende licht mag zien ,en de wereld Zijn minnende Licht in jouw...het is een lange geduldige weg...ik verlang dikwijls naar de vleespotten van Egypte,maar we zijn niet alleen anonymous in ons worstelen met God. Blij je te ontmoeten vanmorgen Anonymous, ik was verkild van een koude kerkdienst , mocht God je vinden...een andere Aonymous.
Anoniem zei…
Dat worstelen met God is in feite (denk ik) de oerzonde van de halsstarrigheid uit de 95e psalm: wees niet halsstarrig als eens in Meriba. Het is niet zozeer worstelen met God, het is ten diepste tegenzin of onwil je te onderwerpen. Als ik zeg: ik worstel met God, heb ik het gevoel dat ik het interessanter maak dan het is. Of dat ik verbloem waar het echt omgaat: dat ik mor omdat God Zijn bovennatuurlijke orde zo geformeerd heeft dat ik los moet laten om die orde binnen te kunnen gaan en er te kunnen blijven. Het gif zit in het niet op willen geven van bepaalde verlangens. Dat is inderdaad het omzien naar de vleespotten. Echt de woestijn ingaan is vooruit kijken naar de ongetroostheid. Maar wie houdt het uit zonder enige troost? Als men geestelijke zoetheid van God verlangt is het jezelf zoeken, als men aardse troost zoekt eveneens. De weg die ik heel geleidelijk aan meen te beginnen te ontwaren is troost zoeken in het kruis. Ik moet wel en dat helpt mij het te willen, want al het andere is bedrieglijk en tijdelijk. Misschien kom ik dan in de buurt. Alle troost afwijzen, zowel van het geschapene als van God, en daarin mijn troost vinden. Het boek van Ruth Burrows is onthullend op dit punt: Before the living God.
E zei…
Wat ik zelf merk, maar dat is persoonlijk, is dat God die momenten van stilte en gemeenschap kan schenken wanneer Hij wil. Zo was ik eens in een evangelische gemeente, het was zaterdagavond waar opgeroepen werd om te bidden wanneer de sirenes maandag zouden klinken. Onderwerp van gebed weet ik niet meer.
In Nederland is het de gewoonte om op de eerste maandag van de maand de sirenes te laten loeien als test. Om twaalf uur 's middags. Doen de sirenes het nog wel? En hoort iedereen de sirenes?
Eén: ik wist niet of ik dit zou onthouden, ik was immers op mijn werk.
Twee: waar vond ik de rust? Ik was of nog aan het werk of in de middagpauze.
Ik heb weleens de gewoonte om God te vragen mij te helpen te herinneren, dat zou ik best ook in dat weekend gevraagd kunnen hebben maar ik weet dat niet meer zeker.
Wat er gebeurde was dit: ik liep met mijn collega's naar de kantine. Middenin de gang liepen wij richting restaurant toen de sirenes begonnen te loeien. Ik werd in één fractie van een moment eraan herinnerd dat ik wilde gaan bidden(was ik weer vergeten). Op vrijwel hetzelfde moment daalde de stilte en rust op mij neer waardoor ik bijna té verbaasd was om te bidden. Terwijl mijn collega's en ik nog steeds naar het restaurant liepen. Druk pratend merkte niemand om mij heen er iets van.
De stilte en rust was van een vrede en liefde zo groot dat het voelde alsof bidden helemaal niet meer nodig was. In het besef en geloof dat God mij de mogelijkheid gaf heb ik het gebed toch bij Hem neergelegd. Hij was echter allang op de hoogte van de inhoud.
Leontien zei…
Anonymus, ... het is misschien niet zozeer worstelen met God, maar soms laten we ons ook leiden door aardse, wereldse bekoringen en daar geven we dan tijdelijk de voorkeur aan. Niet dat we God vergeten, maar aan iets anders even de voorkeur geven. En ja, daar krijgen we hopelijk ook weer spijt van. Nu ja, dat kan je toch eventueel zien als worstelen met God. Zolang we de inwendige bewegingen ons realiseren en om vergeving vragen, zolang we steeds weer opnieuw opstaan na het vallen, zolang we toch steeds weer opnieuw Hem op de eerste plaats zetten, dan zijn we op een weg vol van H.Geest.
Anoniem zei…
Leontien, je hebt gelijk. Maar dat "aan iets anders even de voorkeur geven" zou kunnen zijn wat Petrus noemt: terugkeren naar het braaksel van de hond en naar de bagger van de net gewassen zeug. Ik lees in de Schrift eigenlijk een totale (eis tot) overgave voorgoed en radicaal, zonder veel begrip en ontvankelijkheid voor aarts-schipperaars zoals ik. Begrijp je? Als je de weg naar God ziet in drieën: reiniging, verlichting en vereniging, en je vergelijkt die 3 stations met Amersfoort Hilversum en Amsterdam, dan zou ik graag zien dat een reiziger (ik dus) eens opschiet van het 2e naar het 3e station en daar zijn bestemming bereikt en niet dat hij eindeloos heen en weer blijft pingpongen tussen reiniging en verlichting. Want dat betekent toch dat de zeug steeds weer opnieuw gewassen moet worden van datgene waaraan hij dan weer even de voorkeur gegeven heeft, maar dat echt niet tot het pakket van Jezus behoort. En dan nog wat: je kan je hele leven blijven vallen en opstaan. Maar als je overvallen wordt door de dood terwijl je ligt, wat dan? Ik hoop dan te staan. Maar wanneer sterf ik? Misschien komende nacht. Daarom vraag ik aan God: God geef mij eindelijk de radicaliteit eens echt en helemaal de keuze te maken voor U. En alles los te laten wat zo leuk is maar tot Egypte behoort zoals ik al ze verschrikkelijk lang besef.
Anoniem zei…
God is een mededogemde God, alleen Hij kan je de aankomst in station 3 geven. Een papa kijkt toch vertederd als een kind leert lopen , met al zij worstelen om evenwicht te krijgen, zo kijkt God ook naar ons,denk ik , trouwens ik was vanmiddag met de trein op weg naar Almere , de trein stopte in Arena, wat een vreugde van al de Ajax supporters , ik was blij met hen en dat God voor al die mensen zorgt...wie doet het Hem na, ik wens dat je station 3 bereikt , maar je weet het wel treinen vallen soms uit en hebben vertragingen,dit vraagt op zich al geduld , de trein naar jouw statin 3 heeft iets van de Thalys, hij kan het wel snel, maar reed vandaag ook weer niet,niet alles gaat zoals we het zelf willen,toch denk ik dat God onze sporen in de gaten heeft met een glimlach van mededogen. Eigenlijk zouden we eens moeten vragen dat onze webmaster Nicolaas eens een dag organiseert voor zijn webkudde..goede reis, ontdanks stroomstoringen, blaadjes op de rails en wat nog meer,ik bid God.dat Hij je mag helpen ,in je keuze voor Hem ,laat Hem maar kijken naar je zoeken..je staat daar niet alleen in Anonymous...
Anoniem zei…
Dank je Ano, vanmorgen luisterde ik naar Radio Maria en hoorde ik een priester preken over de 7 symbolen bij de 3 initiatie-sacramenten: doop, vormsel en eucharistie. Water, zalf, vuur of licht, duif, handen, zegel, alweer 1 vergeten zo te zien. Hij zei onder veel meer ook: we moeten ons niet in onszelf opsluiten want dan worden we negatief en gaan we klagen en zagen. Eigenlijk was ik meteen een beetje grimmig, en stoof ik op in mijn hart, maar toen dacht ik: u heeft gelijk. Ik ga ophouden met zeuren en de dankbaarheid in alle dingen weer eens op het altaar van mijn knorrige hart zetten. Weet je, het komt toch ten diepste allemaal neer op luiheid. Ik weet volkomen zeker dat ik in de goede akker zit te graven en dat daar het kistje met station 3 in de grond zit, maar de inspanning en dat ontbreken van enig eelt op mijn verwende handjes, daar zit het probleem. En daarom zeg ik nu tegen mezelf: aan het werk lui varken, God helpt direct als Hij ziet dat je je begint uit te sloven voor en om Hem. Maar dat wil Hij dan ook echt wel even zien, zweet wil Hij zien lopen, en niet dat die spa daar maar als nieuw staat te glimmen terwijl jij naar al die grond zit te kijken zonder iets uit te voeren.
Anoniem zei…
Beste Anonymous ,het kistje van station drie, daar zitten die parels in van Hem die Hij beloofd heeft,en die parel dat ben je zelf, Hij poetst hem op ,Hij zit binnen in jouw geborgen,laat God het werk doen ,Hij vraagt niet dat je gaat uitsloven en krachtoefeningen gaat doen in grote ascese ,Hij kijkt naar jouw openheid, daar was het in het webstukje ook om begonnen , openheid , ontvankelijkheid en kleine stapjes...Ik herken het dat grimmig worden als iets me niet zint in een preek of wat...ik probeer er een woordje van te onthouden dat me wel raakt en ga daar mee verder.Anders zit ik weer boos te worden en te sjotten. Ik weet niet of onze webmaster daar ook zo over denkt, maar alle weerstanden ineens breken dat zie je in verhalen van grote heiligen, Francisus, Charles de Foucault,Ignanius...maar God heeft ook hele mooie parels waar Hij dat stapje bij stapje doet. Ik geloof echt dat het om beminnen in het bidden en om beminnen in het werken gaat .En dat is iets waar je soms door sterke gevoels en wil weerstanden heen moet gaan.Ik herken die luiheid, het willen genieten en weten van alles... In overgave van God genieten ,en dan mag je in God ,ook dankbaar genieten van alle dingen,omdat je ze dan niet meer wil grijpen of bezitten.Mogen mensen van jouw genieten, TROUWENS JE HELPT MIJ OOK ,want wat ik opschrijf,daar sta ik ook in. Trouwens ik hou van varkentjes , ze kunnen zo genieten van het slijk der aarde, maar dan moet je dat letterlijk nemen. Ik heb gisterenavond echt voor je gebeden en zal het blijven doen.Maar nu geef ik het stokje door aan webmaster Nicolaas,voor ik het Ignatiusweb ga vervuilen, Ano Mariette.
Anoniem zei…
Dank je. Zeker waar allemaal. Toch spreekt Paulus van hardlopen om goud te halen? En Thomas a Kempis: talloze wereldlingen zijn bereid veel meer en grotere offers te brengen voor volkomen waardeloze zaken, dan veel christenen voor hun eeuwige heil. Ook voor een tuin geldt dat men wel het gereedschap toch een beetje moet laten wapperen omdat er anders alleen maar onkruid van komt toch? Dat is niet een kwestie van grote ascese, maar van gezond verstand. Zo werkt m.i. alles dus ook het geestelijke leven of geestelijke groei. Natuurlijk doet God in laatste instantie alles, maar dat is niet hetzelfde als passief zijn en maar wachten tot Hij het dan een keer gaat doen. Wij moeten Hem toch wel tegemoet gaan ook? De verloren zoon nam een besluit en hij ging op weg naar de vader, actief dus. Anders heeft het verschil tussen de brede en de smalle weg ook geen betekenis of inhoud.
Wat is sjotten? Ik ken wel shotten, maar dat past hier niet. Erg bedankt dat je voor me gebeden hebt. Ja die varkenvergelijking is altijd al ongelukkig, ook bij Petrus, want het varken zoekt de modder niet op omdat het een vies dier is, maar om zich te ontdoen van parasieten en verlost te worden van jeuk. Ik vind misschien, hoewel ik het allemaal met je eens ben, dat we in onze tijd niet te vanzelfsprekend genoegen moeten nemen met een halve smalle weg als je me volgt. Denk aan Jezus die de leerlingen roept: Hij liet ze niet eens hun vader begraven voor zover deze niet in de steek gelaten werd bij zijn netten dan. Arme vader. Er komt nog bij dat ik niet zo jong meer ben. De zon is al zwaar aan het zakken.
Moeten we te angstvallig en te bezorgd met deze site omspringen intussen? De Master verwijdert het wel als het hem onwelgevallig is of men begaat botheden. Wat heet vervuilen? Ik ben blij met je reactie. Ik zou best eens wat meer vuur willen lezen, wat meer Godminnende en zoekende geesten die tegen van alles aanlopen en dat willen delen net als ik om samen te kunnen groeien met Gods hulp.
PS genieten van het slijk der aarde is toch niet echt evangelisch volgens mij, maar hoort in onmatigheid in elk geval thuis op de brede weg. Maar ja, ik weet dat dat soort gedachten allemaal min of meer verlaten zijn. Toch spreekt Jezus van het huis dat leeg moet zijn, geveegd en op orde. Het is een zeer hoge Gast die wij willen huisvesten in ons.
Anoniem zei…
zo ik ben er weer, ja je hebt gelijk we moeten zelf stappen zetten en werken.Maar ik geloof echt dat God het laatste werk doet of ons pijnlijk zwoegen voltooid, alleen halen we het niet zelf met de krachtigste arbeid , maar dat ervaar je ook. Sjotten is ergens tegen aan trappen, dat doe ik veel te veel, eigenlijk moet ik leren door de pijn heen te gaan. Met slijk bedoelde ik letterlijk de vochtige aarde en niet de uitdrukking. Ja veel vuur heb ik niet in mijn Godsliefde zoals mystieken en Godzoekers dat beschrijven,ik voel me wel in God geborgen en verbonden met mensen en gelukkig in Zijn aanwezigheid te mogen leven, tot er weer wat vervelend op de weg komt te liggen , ja dat krijg ik ale ik de brede weg bewandeld, van de smalle krijg ik het benauwd ik probeer de weg van het vertrouwen te gaan, God zelf helpt het huis leegmaken..dan gaat het voor ons tooh ook een stuk gemakkelijker als we dat vragen.Ja dat gemakkelijke van mij...De kleurende avondzon is juist het mooist, dat je van Zijn minnende avondzon mag genieten,dat het je leven mag kleuren , we mogen echt van God genieten en dank, ik zal wat krachtige proberen te zijn en kijken of ik het smalle pad vind ,Anonymous ik wens je Godsvertrouwen toe, Ano ,Mariette
Anoniem zei…
Hoi, eigenlijk roep je zoveel vragen op (ten positieve hoor) dat ik besef dat het niet goed mogelijk is te reageren. Bovendien gaat het dan steeds verder off topic. Dat confronteert me nog meer met de noodzaak van gedachtenwisselingen (als bijen die van bloem tot bloem gaan waarbij de geesten elkaar kunnen bevragen, voeden en inspireren) over het geestelijke leven en de weg volgens en met Jezus die de mens probeert te gaan, vaak alleen, doordat er geen of zo weinig leraren meer zijn. Een leraar die echt individueel met je meetrekt bedoel ik, die de smalle weg voor jou gegaan is, erop gepokt en gemazeld is, dus hem door en door kent mèt de valkuilen en alle neteligheden, de doodlopende afslagen ook.
Eén ding haal ik eruit. Van de smalle krijg je het benauwd schrijf je. Jezus zegt: komt allen tot Mij, want Ik zal U rust geven. En ook zegt Hij: mijn last is licht en mijn juk is zacht. De Smalle Weg moet dus wel verruimend zijn. Jezus is wel de enige die zichzelf niet kan tegenspreken noch zich ooit heeft tegengesproken. Smal leidt tot breed in geestelijke zin, geestverruimend, herademen door loslaten, door klein worden. Maar het er tegen opzien hem echt te gaan, of de angst voor verandering, dat kan benauwend zijn omdat ik dan moet afkicken van mezelf, van mijn oude veilige en vertrouwde ik. Mijn onreinheden en gebreken zijn me zo vertrouwd, ze geven me een (bedrieglijk) gevoel van veiligheid en geborgenheid, ze vormen mijn identiteit, ik ben het echt zo helemaal. Opnieuw geboren zijn is verruimend, maar opnieuw geboren worden nog niet. Dat is pijnlijk en lastig inderdaad. Vrede en zegen....
Anoniem zei…
Dank, ik hoop dat je iemand mag vinden die je daar in helpt,ik herken me zelf in wat je schrijft, maar je er in helpen kan ik zeker niet , en dan blijft een mens rond zichzelf draaien, je hebt me wel geholpen door de herkenning , zelf ben ik een mens die de weg alleen probeer te gaan, wel vind ik steun in verbondenheid in het vieren van liturgie, het samen bidden en in het stil gebed...naar wie zouden we anders gaan ....God neemt me zoals ik ben...dat troost me en daar vertrouw ik op en hier en daar pik ik woorden op die me helpen... of vraag ik iets dat weer duidelijkheid schept en zo is het goed, ik aanvaard daarin me zelf ,mensen kunnen niet altijd helpen , of hebben je verkeerd geholpen en blijf je met een kater zitten en kan je niemand meer toelaten, God schenke ons goede wegen, met gebed, ik neem nu afscheid en ga verder op de weg die de mijne is,hopend en vertrouwend dat God me draagt , Vrede en Zegen...

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj