Kan je geloven als de telefoon niet wordt opgenomen? - Geloven, in paradoxen (4/7)




Geloven, in paradoxen (4/7)

Geloven, wat is dat eigenlijk? Aan de hand van 3 paradoxen probeer ik daar in deze serie van 7 posts iets over uit te leggen.
  
Paradox nr 2 (b): Geloven is een ervaring ó je kan geloven zonder onmiddellijke ervaring

Geloof is méér dan een deugddoende ervaring

Tot onze schade en schande stellen gelovigen vast dat ze die zo deugddoende ervaring niet kunnen vasthouden.

Als je terug thuiskomt na een viering die nu echt eens deugd gedaan heeft kan het zijn dat je de indruk  krijgt: ik voel niets meer, dat enthousiasme is weg,

Je voelt “het” niet meer. Of zelf nog meer, er komt twijfel. Maak ik me geen blaasjes wijs, zijn het niet allemaal illusies, te mooi om waar te zijn. Het is mooipraterij die weggeblazen wordt door de hardheid van het leven.

Ik zou hier willen verwijzen naar de ervaring van één van de meest indrukwekkende geloofsgetuigen die ik ken. Theresia van Lisieux. Een jonge slotzuster die, na een eindeloze doodsstrijd, gestorven is aan TBC in de Karmel van Lisieux. Zij was toen 24 jaar oud, in 1897.

Het laatste anderhalve jaar van haar leven heeft zij doorgebracht in totale afwezigheid van welk voelen van God dan ook. Ze vergeleek het zelf met een muur tussen haar en God, zo hoog als de hemel: ze kon er niet over, er was niets van communicatie. Het was de absolute stilte van de donkere nacht. De telefoon werd helemaal niet opgenomen. Het is trouwens in dat gevoel van afwezigheid dat zij ook gestorven is.

En toch was dit voor haar misschien wel de sterkste fase in haar beleving van de relatie van God. Alles moeten loslaten, ook het genieten van God, het voelen van zijn aanwezigheid om enkel nog te vertrouwen, te geloven op Hem, zo maar. Theresia heeft ons hier een getuigenis gegeven van het absolute vertrouwen, van de trouw, van de zuivere overgave aan God, ook al kreeg ze er niets onmiddellijk voor terug. En paradoxaal genoeg, ervaarde zij deze duisternis net als een weg van groeien  in haar geloof.

ð Als je het op de keper beschouwt, gaat het hier over het vrij worden  van de nood om iets te voelen, om bevestigd te worden, om zeker te zijn, hoe belangrijk die dingen ook zijn. Maar hoe vrijer je daartegenover komt te staan, hoe meer je je kan openen voor de eenvoudige aanwezigheid. Het gaat hier misschien wel over de kern van de geloofservaring : je overgeven, in absoluut vertrouwen, aan de Ander, in geloof dat Hij je op zal vangen, ook al weet je niet hoe, waar en wanneer.

ð Voor mij heeft dit getuigenis iets heel bevrijdend. Het bevrijdt van de tirannie van het moeten voelen, van de onmiddellijke bevrediging van het verlangen. Ik vind het veel leuker om volheid of aanwezigheid of antwoord te voelen in mijn gebed. Dat kan toch zo’n deugd doen. Maar voel ik niets, dan betekent dat niet dat ik mijn geloof kwijt ben, of dat ik niet goed geloof, of slecht of verkeerd bid, of in crisis ben… Het eigenlijke geloof situeert zich op een dieper niveau dat niet afhankelijk is van het soms grillige verloop van de gevoelens en emoties.

Reacties

Anoniem zei…
Dit is een zegen voor dekens.
Anoniem zei…
Sorry, Voor de mens

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj