Over bellende werkmannen en pareltjes: omgaan met de zwakheden van je huisgenoten - een citaat van Theresia van Lisieux

Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Thérèse van Lisieux een van de grote heiligen van onze Kerk. Haar autobiografie (Geschiedenis van een ziel) is een parel. 

Graag bied ik u enkele uittreksels aan.

Het was tijdens een recreatie. De portierster belde tweemaal: de grote poort moest opengemaakt worden voor de werkmensen …  Ik dacht er dan ook aan dat ik graag als “derde zuster” mee zou willen gaan. En toen zei moeder subpriorin juist dat ik, of de zuster die naast me zat, die taak op zich nemen moest. Ik begon dus mijn schort af te doen, maar dat deed ik erg langzaam in de hoop dat mijn medezuster de hare eerder afgedaan zou hebben. Ik meende namelijk dat ik er haar een plezier mee zou doen als zij die taak zou krijgen. De zuster die de econome verving, keek ons lachend aan en toen ze zag dat ik als laatste opgestaan was, zei ze: “Ik dacht al wel dat jij niet degene zou zijn die een pareltje voor zijn kroon zou verdienen; je was zo langzaam!”

De hele communiteit zal zeker gedacht hebben dat ik dat van nature deed en ik zou niet kunnen zeggen hoeveel goed zo iets kleins mijn ziel heeft gedaan. Het maakte me verdraagzaam ten opzichte van zwakheden van anderen en het zorgt er ook voor dat mijn ijdelheid niet gestreeld wordt als er gunstig over mij geoordeeld wordt. Ik zeg dan namelijk bij mezelf: als mijn kleine daden van deugd aangezien worden voor onvolmaaktheden, dan kan men zich net zo goed andersom vergissen en voor een deugd aanzien wat slechts een onvolmaaktheid is.