Groeien in gebed, dankzij de zee


Het was in een zomer in Ierland, in een klein en lieflijk huis aan de rand van een lange en meestal verlaten kust langsheen een zeearm. Ik gaf er een retraite.

We hadden erover nagedacht hoe we dingen konden laten vallen, kwijtraken. Ik suggereerde de retraitanten om, als ze ergens echt vanaf wilden – bijvoorbeeld angst, woede of een verborgen wrok –, bij laag tij naar het strand te gaan en daar een of ander symbool van hun probleem in het zand te stoppen, en om dan de volgende morgen naar het strand terug te keren en te zien hoe, terwijl zij sliepen, de wisselende getijden hun symbool hadden doen verdwijnen.

Ik vond het maar gepast die oefening ook zelf te doen. Zo maakte ik die avond in het zand een tekening van een situatie waarover ik mij veel zorgen maakte. Terwijl ik mijn symbool uittekende, werd ik mij ervan bewust dat dit mij hielp om helder te maken waarover ik zo boos en waarvoor ik zo bevreesd was. Dat tekenen in het zand, die nacht, had hetzelfde effect als het toevertrouwen van mijn zorgen aan een wijze vriend. Het was ook een weg om van vrees tot gebed te komen.

Margaret Silf

Reacties

Unknown zei…
De zee klotst voort in eindeloze deining. De zee waarin mijn ziel zichzelf weerspiegeld ziet, cf. W. Kloos

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)