En mocht de paus beslissen om de jezuïeten op te heffen?


Hieronder vind je mijn homilie voor deze zondag.

22ste zondag jaar B, Drongen

Deuteronomium 4,1-2.6-8   Jacobus 1,17-18.21b-22.27     Marcus 7,1-8.14-15.21-23

Misschien ken je dit verhaal wel. Het is waar gebeurd. De oude Ignatius werd in Rome ooit aangesproken door een jonge jezuïet met een nogal gedurfde vraag. Vader Ignatius, hoe zou u reageren mocht de paus beslissen de Sociëteit van Jezus op te heffen? Ignatius keek de jonge man aan en had zijn antwoord meteen klaar: ik denk dat ik snel naar de kapel zou gaan. Ik zou er een minuut of 10 voor het heilig sacrament bidden en vervolgens, met grotere vreugde, op zoek gaan naar een betere wijze om God onze Heer te dienen.

Misschien vindt u dit wel vreemd. Was Ignatius dan zo weinig bekommerd om die Sociëteit van Jezus? Dat was toch zijn levenswerk? Ik vermoed dat Ignatius zielsveel hield van dat bijzondere apostolische instrument waarvan hij de geestelijke vader was. Maar dat belette hem niet te beseffen dat het uiteindelijk niet meer was dan een instrument, een middel gericht op een hoger doel: het dienen van God en de mensen. Als bleek dat dit instrument niet langer aangepast was – als de paus het wilde opheffen, dan moest dat wel zo zijn – dan betekende dat dus voor Ignatius dat hij een ander instrument moest zien te vinden om dat grote doel van God te kunnen blijven dienen.

Je zou het nog anders kunnen stellen. Met de radicaliteit die hem kenmerkt, maakt Ignatius een strikt onderscheid tussen de zaak van God op zich, en datgene wat de mensen bedenken om die zaak van God op mensenniveau te dienen. In de lezingen van vandaag hoorden we Mozes, Paulus en Jezus een analoog onderscheid maken:

ð enerzijds datgene wat rechtstreeks van God zelf komt, en dat als een geschenk uit de hemel neerdaalt en aan de mensheid wordt aangeboden; dat heeft iets absoluut, definitief en onveranderlijk;

ð anderzijds datgene wat mensenmaaksel is, overlevering van de voorvaderen. Hoe mooi en waardevol die mensenproducties ook zijn, ze zijn niet meer dan mensenproducties. Ze zijn waardevol als ze ons helpen om dichter bij God te komen. Zo niet is het beter ze los te laten en op zoek te gaan naar iets anders, iets meer aangepast.

Ik denk dat dit een onderscheid is dat ons vandaag kan helpen om christen te zijn in onze zo snel veranderende Kerk. Het onderscheid dus tussen datgene wat echt behoort tot de kern, en datgene wat de mensen, door de eeuwen heen, hebben opgebouwd en dat voor herziening vatbaar is.

Ons parochiesysteem heeft lange eeuwen uitstekend gewerkt. Vandaag komt het, op zijn zachtst gezegd, onder druk te staan. Is dat erg? Het is niet comfortabel. Dat is zeker. Maar uiteindelijk zijn de parochies niet meer dan instrumenten om de Kerk plaatselijk vorm te geven. Het is goed mogelijk dat de tijd rijp is om naar nieuwe organisatievormen op zoek te gaan.

Ook taakverdeling tussen leken en clerus komt onder druk te staan. Al was het maar omdat het aantal priesters en religieuzen in onze streken drastisch teruggelopen is en nog verder gaat afnemen. Ook die verandering is niet comfortabel. Noch voor de leken, noch voor de clerici. Iets gelijkaardig zou kunnen gezegd worden voor de traditionele taakverdeling tussen man en vrouw in onze Kerk.

Ik ben er zeker van dat Gods Geest meer dan vindingrijk genoeg is om, samen met ons nieuwe structuren en vormen te bedenken. God zal het blijven mogelijk maken dat zijn Evangelie wordt verkondigd en dat zijn liefdesgave gul wordt gedeeld. Dat heeft Hij ons beloofd!


Reacties

John Dekimpe zei…
Begrijpelijke stelling Maar ik wil toch een bedenking maken van mijn illuster voorganger Ignace Dewitte. Hij zei ooit ik doe niet mee aan dag voor priesterroepingen.. want ik moet bidden dat God priesters roept (versta bijna zijn schuld dat er zo weinig roepingen zijn, terwijl er viri probati zijn zelfs vrouwen die willen priester worden, maar het instituut houdt dit tegen !!...
Khaled Orfaly zei…
It is ironic that some people think that the crisis of vocations can be solved by ordaining women, whilst in fact the members of church goers themselves are drastically declining, that even the ordained priests themselves wont have anyone to serve soon. The problem is not about the sex of the ordained people to serve, it's a problem of a whole indifferent, irreligious, individualistic society, that wants to live without a God whatsoever, or with a God that is made in our own image, and one who fits into our own definitions of what is right and what is wrong. It's the temptation of Babel that finds its echo in our hearts once again, thinking that God is actually in competition with us, and we need to kill him off, for true human flourishing to happen. Maybe the argument of ordaining women that is aroused on every occasion, is part of the killing off of that competitive God, and all what is traditional with him, thinking so foolishly, that only when that goes out of the window, there is room for true progress and true flourishing, which in fact is the true deterioration of society, Church, and true human progress. Our true vocation to higher call is when we realize that our lives is not about us, and when we submit to God in his "Total Otherness" Trusting that what He wants for us and what He wills for us, is our true human flourishing, and only in a total submission of the "Fiat" of Mary we can truly be free, because God is not in competition with us, HE IS our full human flourishing! Only when this TRUTH is deeply rooted in the hearts of every human individual in every society, only then vocations will shower upon the church, Men and Women from every nation, race, and for all kinds of missions.
Maria Bosmans zei…
Dank u wel om uw homilie te delen. Met uw toestemming zou ik hier graag mee naar het volgende teamvergadering willen gaan. Nog een hele fijne maandag. Hartelijke groeten, Maria

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj