Waarom ben ik jezuïet geworden? (6/6) "Er ging een wereld voor me open"
Ik kom uit een heel normaal, katholiek gezin. Mijn verhouding tot de Kerk en geloof heeft in de loop van die tijd wel enkele schommelingen gekend. Ik vermoed dat het rond mijn 17e moet geweest zijn dat ik me geleidelijk aan, maar nogal bewust, van het geloof heb afgekeerd. Aan de K.U. Leuven ging ik Taal- en Letterkunde Latijn en Grieks studeren. De periode na de Leuvense jaren heeft me evenwel flink door elkaar geschud.
Bij mijn terugkeer thuis kwam ik echt in een zwart gat terecht, maar gelukkig kon ik oude vriendschappen oprakelen, en een doel stellen in het leven: een goede leerkracht worden.
In die tijd was er slechts een zijden draadje dat me nog verbond de Kerk: voor de lieve vrede thuis, ging ik tweemaal jaarlijks naar de mis, met Kerst en Pasen. Tijdens de nachtmis van Kerst 2000 hield de pastoor van onze parochie zo'n vurige homilie, dat ik het gevoel had dat ik moést weten wat deze mens bezielde.
Enkele maanden daarvoor had ik een foldertje gevonden in de wachtkamer van de dokter: er werd een pelgrimstocht aangekondigd, georganiseerd door de jezuïeten. Tijdens die tocht maakte ik kennis met de Sociëteit van Jezus en haar spiritualiteit. Het werd niet alleen een prachtige tocht, maar door de inleidingen ’s ochtends, ging een hele wereld voor me open: de Bijbel, het ignatiaanse gebed ... Het innerlijk kreeg plots een woordenschat om zichzelf te beschrijven.
Uiteindelijk is de beslissing gevallen. Ik ben ingetreden in het noviciaat van Birmingham op 7 september 2004. Daar maak je kennis met het religieuze leven en werk van jezuïeten. Zo heb ik korte perioden ervaring opgedaan in het werk met migranten, met zieken en met jongeren. In 2006 heb ik dan mijn eerste geloften afgelegd.
Reacties