"In alle dingen"

Tot en met maandag 24 juni ga ik de stilte in. Ik neem de tijd om rustig te bidden en zo dichter bij de Heer te komen. Jezuïeten hebben de gewoonte om daar jaarlijks een week helemaal voor vrij te maken.

Mijn blog gaat die dagen ook de stilte in. In gebed weet ik me met mijn lezers verbonden.

In onderstaand videootje leg ik uit waarom stilte daarbij zo belangrijk is.

Het behoort wezenlijk tot Gods natuur dat Hij zichzelf wil geven. Het Geheim van de allerheiligste Drie-eenheid is niet zozeer hoe drie één kunnen zijn en één drie, maar veelmeer hoe de Vader zichzelf zo totaal kan wegschenken, dat de gehele volheid van de Vader in de Zoon is, en dat de Zoon in staat is zich zo volledig over te geven dat hij niets van zichzelf overhoudt. Door dat totale wegschenken van zichzelf zijn Vader en Zoon één in de Heilige Geest.
De drie goddelijke Personen willen niet alleen zichzelf aan elkaar geven; de drie-ene God wil Zich ook aan ons geven, en juist daarom heeft Hij ons geschapen: om Zich aan ons te kunnen geven. Daar ligt de zin van de schepping en ook van ons persoonlijk leven. Omdat God liefde is, een liefde die zichzelf vanuit haar diepste wezen totaal wil schenken, daarom besta ik. In de slotmeditatie van de Geestelijke Oefeningen vraagt Ignatius de retraitant om “met grote innigheid te overwegen hoe de Heer verlangt Zich aan mij te geven zoveel Hij m…

"Dezelfde wapens die de duivel misbruikt met het oog op onze vernietiging moeten wij inzetten tegen hem voor ons heil."

Ignatius van Loyola

Deze man heeft een heel goede engelbewaarder. Het duurt een tijdje vooraleer hij het beseft. Hij toont zijn dankbaarheid uitvoerig.
Zorgt er iemand voor jou? Ook al ben je je daar misschien niet van bewust?
Toon jij je dankbaarheid ?

“Hoe zal ik de genade ontvangen om nooit mijn naaste te veroordelen?” “Door gebed” “Hoe komt het dan dat ik dat nog niet heb gevonden?” “Dat komt omdat je nog niet op de juiste plaats hebt gebeden.” “Waar is dat dan?” “In het hart van God” “En hoe kom ik daar?” “Begrijp dat iedereen die zondigt niet weet wat hij doet en daarom vergiffenis verdient.”
Anthony de Mello sj


Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualiteit en de Indische wijsheidstraditie. De Mello is bekend om zijn korte verhaaltjes.

In dit romannetje  (Ten Have Baarn, 2003)  beschrijft Maurice Bellet, priester, theoloog en psychoanalist, hoe meneer Périer, een onbeduidend burgermannetje, zonder het zelf te beseffen, een mystieke ervaring krijgt. Geleidelijk aan gaat dit zijn grijze leven van binnen uit veranderen.
In dit derde uittreksel beschrijft Bellet, aan het einde van de roman, het nieuwe zelfbewustzijn van meneer Périer.
Hij ziet. Hij … ziet een stralend visioen. En hij ziet dat hij ziet. Niet dat hij nadenkt of zich aan bespiegelingen overgeeft. Allerminst. Er is geen enkele afstand,  hij zit er middenin, hij bevindt zich binnen de blik die hij op alle dingen werpt, dingen die door zijn liefdevolle blik langzaam ontwaken, zodat Jean Périer helemaal lichtend wordt – want het oog is de lamp van het lichaam.
Natuurlijk ziet hij wat hij altijd gezien heeft: de waterpartij, de fontein … de kinderen die hollen en de moeders die opletten, en vlak bij hem de ezels die terugkomen. Maar wat hij ziet is de lichtende ke…

Een tijdje geleden zat ik tijdens een etentje naast André. We raakten aan de praat. André vertelde me dat hij, hoewel 69 jaar oud, nog steeds vier dagen per week werkte als hoofd van de financiële dienst van een bedrijfje. Even later zei hij me dat dit niet los stond van het feit dat zijn vrouw enkele jaren geleden gestorven was.

Zijn vrouw was in het late najaar ziek geworden en op tweede Pinksterdag was ze gestorven. Toen ik André vroeg of hij het moeilijk had met het overlijden van zijn vrouw,  rolden er plots tranen over zijn wangen. Tegelijk kwam er een prachtige glimlach op zijn lippen. "Ik ben zo dankbaar voor de veertig jaar die we samen hebben mogen doorbrengen", zei hij me zachtjes.

Homilie voor Pinksteren 
Handelingen 2,1-11  1 Corinthiërs 12,3b-7.12-13   Johannes 14,15-16.23b-26
Vandaag vieren we het einde van de paascyclus: eerst veertigdagentijd, Goede Week en Paasfeest, vorige week Hemelvaart en vandaag het Pinksterfeest. We zijn het gewoon. Het komt elk jaar terug. Nochtans is het, op zijn zachtst gezegd, een vreemde aaneenschakeling: een doorgoed Menswordt tijdens een schijnproces veroordeeld en wordt op een wreedaardige wijze ter dood gebracht. Zijn volgelingen laten Hem in de steek. Na enige tijd blijkt dat Hij opnieuw leeft. Geleidelijk aan vatten zijn voormalige vrienden en vriendinnen terug moed en beginnen opnieuw gemeenschappen te vormen. Af en toe ontmoeten zij hun verrezen Heer, maar ze hebben het moeilijk om Hem te herkennen. Toch geven die ontmoetingen hen moed en kracht. En als ze dan geleidelijk aan ervan overtuigd beginnen te geraken dat Jezus terug leeft, stijgt Hij op naar de hemel en verdwijnt voorgoed uit hun midden. Nog zo iets eigenaardig…

Deze kleuter ziet zichzelf in spiegel zonder te beseffen dat hij het is.
Dit gebeurt ook met mensen geen kleuter meer zijn: je herkent jezelf niet in wat je doet of gedaan hebt. “Dit ben ik niet.” Of “zo ben ik niet.” Je wordt geconfronteerd met een schaduwzijde van je persoon.
Is dit je al overkomen? Hoe ga je daar dan meer om? Is er iets of iemand die je dan helpt om daarmee in het reine te komen?