"In alle dingen"

Een reiziger in de woestijn raakt verdwaald. Uitgedroogd door de onbarmhar­tige zon, ziet hij in de verte een oase.
O, een fata morgana, denkt hij, een luchtspiegeling. Hij na­dert de oase, maar ze verdwijnt niet. Duidelijk ziet hij de dadelpalmen, het gras en vooral de bron. Natuurlijk een hon­ger-fantasie, een dorst-illusie, denkt hij, die mijn half-waanzinnige hersenen mij voortoveren. Zulke fantasieën krijg je gemakkelijk in mijn toestand. Projectie! Nu hoor ik zowaar het water kabbelen. Ook nog een gehoor-hallucinatie! Wat is de natuur toch wreed.
Korte tijd later vinden twee bedoeïenen hem dood. Zegt de een tot de ander: 'Begrijp jij dat nou: dadels groeien hem bijna in de mond en hij is verhon­gerd; hij ligt vlak bij de bron en is van dorst omgekomen. Hoe is het mogelijk?' Antwoordt de andere: 'Het was een moderne mens, gestorven van vrees voor projectie'.

Het is niet altijd even vanzelfsprekend dat er een verschil is tussen het ervaren van geestelijke vreugde (troost) en het je gewoon lekker voelen. Of nog, tussen geestelijke droefheid (troosteloosheid) en je gewoon wat minder goed voelen. Hoewel het onmiddellijke effect heel gelijkaardig kan zijn, is de oorzaak behoorlijk verschillend.Om dit fundamentele onderscheid te kunnen snappen, is het belangrijk om er ons bewust van te worden waarop onze aandacht is gericht op het ogenblik dat we iets meemaken. De “voel-je-goed-factor”, waar in het bijzonder politici graag naar verwijzen, en zijn tegenhanger van het je slecht voelen, is ten gronde gericht op onszelf. Ervaringen in ons eigen wereldje roepen deze ups en downs op. Een verlaging van de belasting – om nu een politiek voorbeeld te nemen – wordt verondersteld ons een hart onder de riem te steken. En thuis kan een familieruzie ons dan weer de dieperik in helpen. Mochten we kunnen opmerken in welke richting onze gevoelens wijzen, dan zo…

Een muis was alsmaar gespannen omdat ze schrik  had voor de kat. Een tovenaar kreeg medelijden met haar en veranderde haar in een kat. Maar dan kreeg ze schrik voor de hond.
Daarom veranderde de tovenaar haar in een hond. Maar toen begon ze schrik te krijgen voor de panter en dus veranderde de tovenaar haar in een panter. Eens zover kreeg ze schrik voor de jager.
Op dat punt gekomen gaf de tovenaar het op. Hij veranderde haar opnieuw in een muis en zei: “Wat ik ook voor je doe, het kan niet baten. Immers, je hebt het hart van een muis.”
Antony de Mello sj

Liefde is … gewoon luisteren.
Niet om een antwoord te geven. Niet om goede raad te geven.
Neen, gewoon luisteren. Zo maar …

In 1936 schreef Pierre Teilhard de Chardin sj, in Peking, een tekst die hij als titel meegaf: “Enkele bedenkingen over de bekering van de wereld”. Ik vertaalde voor u de slotzinnen. (2/2)
Pausen richten zich tot barbaren
Zich onderdompelen om boven water te komen en op te richten. Deel hebben aan om te sublimeren. Dat is de wet zelf van de menswording. Meer dan duizend jaar geleden hebben de pausen ervoor gekozen om vaarwel te zeggen aan de Romeinse wereld en “zich te richten tot de Barbaren.” Wordt er vandaag niet een gelijkaardig en nog verdergaand gebaar verwacht?
Ik denk dat de Wereld zich maar zal bekeren tot de hemelse hoop van het christendom als eerst het Christendom zich bekeert tot de hoop van de Aarde (om ze te vergoddelijken).

In 1936 schreef Pierre Teilhard de Chardin sj, in Peking, een tekst die hij als titel meegaf: “Enkele bedenkingen over de bekering van de wereld”. Ik vertaalde voor u de slotzinnen.
Je kan maar bekeren waar je van houdt: indien de christen zich niet ten volle verbonden weet met de wereld die rondom hem ontluikt – indien hij niet in zichzelf de verzuchtingen en de angsten van de moderne wereld ervaart – indien hij in zijn bestaan het menselijk aanvoelen niet laat toenemen, - zal hij nooit de bevrijdende synthese kunnen waarmaken tussen de aarde en de hemel waaruit de parousie van de Universele Christus kan voortkomen.
Dan zal  hij blijvend en steeds weer schrik hebben voor elke vernieuwing en ze veroordelen, zonder in staat te zijn om temidden van bezoedeling en kwaad de goddelijke inspanningen van een geboorte op het spoor te komen.

Indien we nu meteen zouden sterven, wat zou er dan van ons worden? Hoe zouden we rekenschap afleggen van al die rijkdom, genade en medemensen die door ons toedoen verloren zijn gegaan?


Ignatius

Liefde is “zo maar”. Wat je “zo maar” geeft, krijg je voor altijd.
Rechtstreeks of onrechtstreeks. Vaak in een andere vorm.
Wat je niet geeft, dát ben je voor altijd kwijt.