"In alle dingen"

Voor het tijdschrift Liefke schreef ik een overweging over dankbaarheid. Hier kan je ze lezen in 11 stukjes – 8/11 We zagen reeds dat dankbaarheid vaak te maken heeft met verbondenheid met andere mensen. Dit raakt aan de kern van ons menszijn. Spontaan houden mensen van zelfstandigheid. We willen onze eigen boontjes kunnen doppen, liever dan afhankelijk te zijn van anderen. Als we echter eerlijk zijn met onszelf, dan stellen we vast dat we niet voldoende hebben aan onszelf. We hebben, willens nillens, medemensen nodig om gelukkig te zijn.
Vaak is deze ervaring van verbondenheid en afhankelijkheid sterker ontwikkeld bij eenvoudige en bescheiden mensen. Die hebben er vaak minder problemen mee om toe te geven dat er van alles is dat ze niet hebben of kunnen. Meer nog, dat ze kwetsbaar en gekwetst zijn, ver van volmaakt. Dit kan de weg effenen naar een grotere openheid naar andere mensen. Het versterkt de onderlinge verbondenheid. Ontvangen van een ander wordt makkelijker. Net als geven …

Niets is zo kwetsbaar als een zeepbel. Toch kan die zeepbel wondermooi en zelf, op zijn manier, sterk worden.
Herken je daar iets van in je eigen leven?

Hoe scherper je toekijkt andermans fouten, hoe waarschijnlijker dat je die van jezelf door de vingers ziet.


Ignatius

In ignatiaanse middens hoor je het vaak zeggen: als je bidt, is het goed om God te zeggen hoe je je echt voelt. Dat klinkt makkelijker dan het is. Brian Busse sj wijst op de veel voorkomende aversie tegen de psalmen die woede en geweld uitdrukken. Van hem komt volgende wijze overweging:
“We kunnen de neiging hebben om die klaagpsalmen (die samen een derde uitmaken van het psalterium!) links te laten liggen. Dit is niet zonder risico. Het risico ligt hem hierin dat we dan een eenvoudige waarheid over het hoofd zien: we voelen ons namelijk vaak zo. 
Je gedrag laten bepalen door geweld kan niet gerechtvaardigd worden. Maar als we niet toelaten dat boosheid en pijn mogen worden uitgeschreeuwd t.o.v. God, dan kan het overkomen, in het bijzonder bij jonge mensen, dat we de boodschap zouden geven dat dit abnormale gevoelens zijn; dat het niet hoort om boosheid of pijn te voelen."
Dit zou niet goed zijn.
Met dank aan Jim Manney

Zie je wat je echt ziet? Of zie je wat je graag ziet?

Geldt dit soms ook voor de wijze waarop je naar jezelf of naar anderen kijkt?

Zo ja, hoe zou dit komen?

De reputatie als wonderkind van een jonge leerling was zo groot dat geleerden van overal zijn advies kwamen vragen en zich verbaasden over zijn geleerdheid. Toen de gouverneur een adviseur zocht, kwam hij naar de wijze en vroeg: “Is het waar dat deze jonge man zoveel weet als iedereen zegt?” “Om de waarheid te zeggen,” zei de wijze wrang, “die jongen leest zoveel dat ik niet inzie hoe hij de tijd vindt om ook maar iets te weten.” 

Anthony de Mello sj

Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een  Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualiteit en de Indische wijsheidstraditie. De Mello is bekend om zijn korte verhaaltjes.

Voor het tijdschrift Liefke schreef ik een overweging over dankbaarheid. Hier kan je ze lezen in 11 stukjes – 6/11
Dankbaarheid is een deugddoend gevoel dat je niet zomaar op bevel kan oproepen. Toch heeft het, ook, te maken met aandacht: aandacht voor wie of wat gedurende een gewone dag in je ziel vreugde, rust, vertrouwen, blijheid, verbondenheid, openheid, gedrevenheid, enzovoort teweegbrengt. Soms sterk. Meestal subtiel en nauwelijks merkbaar. Die aandacht is iets wat je kan oefenen. Gewoon je eens of tweemaal per dag de vraag stellen: waar heb ik de voorbije uren iets ervaren van die deugddoende gevoelens. Oefening baart kunst. Ook inzake innerlijke gevoeligheid en dus vermogen tot dankbaarheid.
Het is zinvol om bij zo’n aandachtsonderzoek niet zozeer te focussen op feiten dan wel op gevoelens. Eerst dus de positieve gevoelens zelf opzoeken, en pas in een tweede beweging die gaan linken aan de feiten die ze hebben veroorzaakt. Dan kan je ontdekken dat er in je leven gebeurtenisse…

"Ik zou niet graag hebben dat bij de gezagsdragers de gemoedsbewegingen, in het bijzonder boosheid, volledig uitgedoofd en dood zouden zijn . Maar wel dat ze op gepaste wijze onder controle worden gehouden."

Ignatius van Loyola