"In alle dingen"

Onlangs schreef ik een bijdrage  over Onderscheiden in tijden van crisis. In de leer bij Ignatius van Loyola. Enkele uittreksels (6/6)
Crisis en geduld
Achtste richtlijn. Wie in troosteloosheid is moet ervoor zorgen geduld te oefenen, want dit gaat in tegen de aanvechtingen die hem overkomen. Hij moet bedenken dat hij weldra vertroost zal worden, als hij de middelen aanwendt tegen die troosteloosheid waarover in de zesde richtlijn gesproken is. (GO nr. 321)
Het is eigen aan de persoon die zich slecht voelt, dat hij makkelijk ongeduldig wordt. Vandaar dat Ignatius uitnodigt om bewust te oefenen in geduld. Dit is voldoende moeilijk opdat Ignatius er een bijzonder aandachtspunt van maakt. Laat de tijd aan de tijd.
Het is ook eigen aan gevoelens van droefheid en leegte dat ze je doen denken dat ze gaan blijvenduren. De hele toekomst wordt zwart. Toch mag je erop vertrouwen dat het niet zal blijven duren. Ook dit maakt deel uit van het vertrouwen in de werking van Gods Geest die uiteindelijk, …

Onlangs schreef ik een bijdrage  over Onderscheiden in tijden van crisis. In de leer bij Ignatius van Loyola. Enkele uittreksels (5/6) Zesde richtlijn. Al moeten wij tijdens de troosteloosheid de vroegere voornemens niet veranderen, toch is het zeer nuttig zichzelf intens te veranderen tegen die troosteloosheid in. Bijvoorbeeld door ons toe te leggen op het gebed en de overweging, door onszelf veel te onderzoeken en door royaler te zijn in een gepaste wijze van boete doen. (GO nr. 319)
Er zijn veranderingen die we kunnen doorvoeren tegen de troosteloosheid in. Meer in het bijzonder suggereert Ignatius hier om de fundamentele manier van in het leven staan bij te sleutelen. Uit de drie voorbeelden die hij geeft kunnen we afleiden dat het raakt aan de intensiteit en de kwaliteit van verschillende dimensies van het leven. Het eigene van droefheid is namelijk dat het een mens kan doen terugvallen op oppervlakkigheid en makkelijkheid. Ignatius raadt aan om in te gaan tégen die spontane reflex…

Deze jonge vogel heeft nog veel te leren. Ooit werd het voedsel tot in zijn bek gebracht. Die tijd is voorbij. Hij beseft dat nog niet. 
Verantwoordelijkheid opnemen, je leven zelf in handen nemen is iets wat je leert.
Wie of wat heeft jou geholpen om te leren verantwoordelijkheid op te nemen. Wie of wat helpt jou nu?

Onlangs schreef ik een bijdrage  over Onderscheiden in tijden van crisis. In de leer bij Ignatius van Loyola. Enkele uittreksels (4/6)
Zevende richtlijn. Wie in troosteloosheid is moet nagaan hoe de Heer hem bij wijze van beproeving aan zijn natuurlijke krachten overgelaten heeft om zo de verschillende beroeringen en bekoringen van de vijand te weerstaan. En hij kan dit dankzij de goddelijke hulp die altijd bij hem blijft, ook al voelt hij ze niet duidelijk. Want de Heer heeft hem wel zijn hevige vurigheid, zijn grote liefde en zijn intense genade onttrokken, maar er blijft hem voldoende genade over voor het eeuwige heil. ( GO nr. 320)
Deze richtlijn van Ignatius van Loyola is een uitnodiging om de troosteloosheid om te buigen tot een weg naar groei. Ignatius relativeert hier tweemaal het belang van het je goed voelen.
1.Ten eerste kwalificeert Ignatius troosteloosheid als een beproeving. Meer nog, hij stelt vast dat God zich niet tegen de ervaring van troosteloosheid heeft verzet. Als G…

Jezus van Nazareth leerde zijn leerlingen dat zij elkaar moesten beminnen zoals Hij hen beminde. Het kan helpen om na te denken over hoe Jezus liefhad, in het bijzonder omdat ignatiaanse spiritualiteit de dagdagelijke vriendschappen kan bevorderen. In het begin van Jezus’ optreden aan de Jordaan kwamen twee leerlingen van Johannes Hem vragen waar Hij verblijf hield. Jezus nodigde hen uit  met de woorden: ‘Kom en zie’ (Joh 1,39). Die uitnodiging wordt nogal eens begrepen als een oproep apostel te worden. Maar nog voor het een ‘roeping’ werd, was het een uitnodiging tot vriendschap, vriendschap die hen geschonken werd door de Ene die hun trouwe vriend werd.

Enkele jaren geleden las ik Anthony De Mello’s boek Sadhana, een weg naar God. Daarin beschrijft hij een wijze van bidden die de heilige Teresa van Avila aanbeval. Het is een bedrieglijk eenvoudige wijze van bidden: Stel je voor dat Jezus naar je kijkt, liefdevol en nederig, m.a.w. ga ergens zitten en laat Jezus je aankijken.
Toen ik dit soort van gebed voor de eerste keer uitprobeerde, beeldde ik me in dat Jezus me recht aankeek, van heel dichtbij, met liefdevolle en bescheiden ogen. Ik voelde me onbeholpen en verlegen. Mijn eerste reactie was achteromkijken naar wie er achter mij stond. Ik keerde me weer om en Jezus keek nog altijd naar mij met oneindige liefde en met een glimlach die mijn hart verschroeide, en ik begon te wenen.
Ik was niet voorbereid op de kracht van die blik. In mijn leven heb ik heel wat afbeeldingen van Jezus gezien die vanaf het schilderij of de icoon recht naar de toeschouwer keken. Maar daarvan ging altijd een strenge en plechtige indruk uit; alsof Jezus al d…

Onlangs schreef ik een bijdrage  over Onderscheiden in tijden van crisis. In de leer bij Ignatius van Loyola. Enkele uittreksels (3/6) Ignatius geeft nog een andere richtlijn voor als je het zwaar te verduren krijgt. Dan kan het namelijk bevrijdend zijn om in gesprek te gaan met een vertrouwenspersoon.
Dertiende richtlijn.… De vijand van de menselijke natuur wil en verlangt dat de listen en de overredings­kunst waarmee hij een rechtvaardige ziel benadert, in het verborgene aanvaard en gehouden worden.Maar wanneer deze ze bekend maakt aan haar goe­de biechtvader of aan een ander geestelijk iemand die zijn listen en gemeenheden kent, valt hem dat zeer zwaar.Want hij komt dan tot de conclusie dat hij met de gemeenheid waaraan hij begonnen is niet verder kan gaan, nu zijn onmiskenbare listen bekend zijn gemaakt. (G.O. 326)

Zorg dragen voor een ander. Ook al is het moeilijk.
Roept dit bij jou persoonlijke herinneringen op: liefde geven of liefde krijgen?

30 jaar geleden las ik voor het eerst de tekst “De moed om te aanvaarden dat men aanvaard is” van Piet van Breemen sj (uit “Als brood dat wordt gebroken”, Lannoo, 1977). Hij grifte zich meteen in mijn geheugen. Een uittreksel.
Tillich definieert geloof als “de moed om te aanvaarden dat men aanvaard is”, en hij bedoelt: aanvaard door God. Men zou kunnen denken dat zo’n geloof niet veel moed vereist. Integendeel, het klinkt misschien wat zoet en gemakkelijk. Maar er is wel degelijk moed voor nodig en dikwijls ontbreekt die moed. Waarom is het moedig te aanvaarden dat men aanvaard is? Op de eerste plaats: als er dingen gebeuren die ons teleurstellen, zijn we geneigd om te klagen “Hoe kan God dit toelaten?” We beginnen te twijfelen aan Gods liefde. Er is moed voor nodig om te geloven dat God ons aanvaardt wat er ook met ons gebeurt. Zo’n geloof gaat verder dan mijn persoonlijke ervaring. Geloof is dan een interpretatie van het leven die ik aanvaard.

Op de tweede plaats: Gods liefde is einde…