"In alle dingen"

Ik was een van mijn tassen kwijtgeraakt bij de overstap tussen twee vluchten en omdat ik niet kon wachten, reisde ik verder zonder de tas. Ik moest shampoo en wat sokken kopen; voor het overige miste ik de tas eigenlijk niet. Tegen de tijd dat ik thuis kwam, was de tas weer in mijn bezit. Ik heb deze thuis in de gang gezet en een week lang niet geopend omdat ik me niet kon herinneren wat erin zat. Maar als ik me niet kon herinneren wat erin zat, was die tas dan wel zo belangrijk? Dit maakt dat ik me afvraag hoeveel energie ik gebruik, dag in dag uit, met het rondsjouwen van dingen die niet eens belangrijk zijn. Welke lasten heb ik op mezelf genomen die ruimte innemen en me moe en angstig maken? Ik denk niet dat het de bedoeling is dat we zo leven – met te veel tassen en te veel gewicht. Ik denk dat God wil dat we licht reizen en zo veel meer van de reis genieten. Vinita Hampton 

Tijdens een radio-interview zei een journalist aan Karl Rahner sj dat hij nooit een godservaring had gehad. Rahner had zijn antwoord meteen klaar. “Ik geloof u niet. Ik kan het hier gewoon niet mee eens zijn. Het kan best zijn dat u nooit een godservaring gehad heeft die u als dusdanig benoemd heeft. Maar u heeft zeker ooit, mogelijks zelf nu, een godservaring gehad. Ik ben er trouwens van overtuigd dat dit geldt voor elke mens.” Rahner wilde gerust toegeven dat het bijna altijd moeilijk is om zo’n godservaring te omschrijven. “Er zijn heel wat dingen die moeilijk zijn om uit te drukken of om over na te denken: liefde, trouw, diep verlangen, echte verantwoordelijkheid … Als we erover willen spreken, beginnen we vaak te stamelen. We vinden dat onze woorden vreemd klinken, ontoereikend zijn, enkel maar voorlopig. Maar dit wil helemaal niet zeggen dat je geen ervaringen van trouw, verantwoordelijkheid, vreugde, waarheid, liefde … hebt gehad. Met de godservaring is het niet ander

  Liefde maakt onmogelijke dingen mogelijk. Zeker als het gaat over je kleintje. Je kind laat je niet in de steek.   Heb jij al je grenzen verlegd bij je inzet voor je eigen kind?   Heeft een ander dat ooit voor jou gedaan?   Wat deed dat met jou?

Ruzie vermijden heeft niet alleen te maken met  goede inborst en met de vrede van de christelijke ingesteldheid. Het wordt ook bevestigd door de resultaten die het voortbrengt.  Ignatius van Loyola

  Mijn moeder overleed meer dan 20 jaar geleden aan de vreselijke A.L.S.. De laatste letters die ze met onze hulp op een alfabetkaart aanwees waren MERCI. Deze reactie ontving ik enkele dagen geleden op een blogje dat ik schreef over dankbaarheid. Ik werd er stil en blij van. Ook dankbaar. Wat een genade als je, na wat ongetwijfeld een lange lijdensweg was, je aardse leven zo mag eindigen. Wat een toegangsdeur naar de volheid van leven. Dankbaarheid is niet iets waar je zomaar voor kiest. Het is een genade die je ontvangt. Je kan er aan meewerken. Oefening baart kunst. Dat geldt in het bijzonder voor het gebed dat dankbaarheid heet. Danken betekent dat je Gods werkzame aanwezigheid weet op te merken. Dat je in de hectiek van het leven steeds weer aandacht geeft aan wat je blij, vertrouwvol of energiek maakt en dat in verband brengt met de Bron van alle leven.   Wie hier een gewoonte van maakt leert ook kleine rimpelingetjes van dankbaarheid op het spoor komen. Die zijn belangrijker dan

In dit romannetje  (Ten Have Baarn, 2003)  beschrijft Maurice Bellet, priester, theoloog en psychoanalist, hoe meneer Périer, een onbeduidend burgermannetje, zonder het zelf te beseffen, een mystieke ervaring krijgt. Geleidelijk aan gaat dit zijn grijze leven van binnen uit veranderen. In dit derde uittreksel beschrijft Bellet, aan het einde van de roman, het nieuwe zelfbewustzijn van meneer Périer. Hij ziet. Hij … ziet een stralend visioen. En hij ziet dat hij ziet. Niet dat hij nadenkt of zich aan bespiegelingen overgeeft. Allerminst. Er is geen enkele afstand,  hij zit er middenin, hij bevindt zich binnen de blik die hij op alle dingen werpt, dingen die door zijn liefdevolle blik langzaam ontwaken, zodat Jean Périer helemaal lichtend wordt – want het oog is de lamp van het lichaam. Natuurlijk ziet hij wat hij altijd gezien heeft: de waterpartij, de fontein … de kinderen die hollen en de moeders die opletten, en vlak bij hem de ezels die terugkomen. Maar wat hij zie

Een korte uitleg door Nikolaas Sintobin sj over wat we vandaag kunnen leren uit de eeuwenoude devotie tot het Heilig Hart van Jezus? Dit kan in onze geseculariseerde wereld heel ver van mijn bed lijken. Of net niet. Het spreekt namelijk over de tedere liefde en zorg van onze God voor elk van ons, in het bijzonder als we het moeilijk hebben.

  In dit romannetje  (Ten Have Baarn, 2003)  beschrijft Maurice Bellet, priester, theoloog en psychoanalist, hoe meneer Périer, een onbeduidend burgermannetje, zonder het zelf te beseffen, een mystieke ervaring krijgt. Geleidelijk aan gaat dit zijn grijze leven van binnen uit veranderen. In dit tweede uittreksel beschrijft Bellet de nieuwe blik van Meneer Périer aan de hand van een voorbeeld. Hij ging dus met lijn 39 van zijn wijk naar de rechteroever van de Seine. … toen een jonge vrouw tegenover hem kwam zitten. Dadelijk bekoorde ze hem. Niet dat hij erotische gedachten mbt haar koesterde; het was iets veel ernstigers. Hij voelde zich sterk tot haar aangetrokken. Hij keek haar aan; en dit gezicht bracht hem zo in vervoering dat hij niet merkte dat hij haar langdurig strak aankeek. De jonge vrouw wendde haar hoofd naar rechts en naar links, toen keek ze hem recht in zijn gezicht en zei ten slotte op koele toon: “Wat is er met me aan de hand?” “Wat bedoelt u” zei meneer Périe

Typisch Svankmajer … Absurde humor. Alhoewel. Als je kijkt tot het einde, zal je merken dat het helemaal niet grappig is. Gaat dit over ongeduld?   Over niet krijgen of heben wat je eigenlijk hoort te hebben? Regels en afspraken, persoonlijk en collectief, zijn nodig. Zoniet kan een grenzenloze, vernietigende logica de bovenhand krijgen.   Herken je dit?

In dit romannetje  (Ten Have Baarn, 2003)  beschrijft Maurice Bellet, priester, theoloog en psychoanalist, hoe meneer Périer, een onbeduidend burgermannetje, zonder het zelf te beseffen, een mystieke ervaring krijgt. Geleidelijk aan gaat dit zijn grijze leven van binnen uit veranderen (1/3). In dit eerste uittreksel beschrijft Bellet de mystieke ervaring. Wat ziet hij? Monsters, hersenschimmen, goden die uit de hemel neerdalen? …  Niets van dat alles. Nee, meneer Périer ziet wat iedereen ziet: de ronde waterpartij, de fontein, de mensen op de stoelen, een ventje dat achter een wegvliegende duif aanholt, … En hij ziet de open hemel. Wat meneer Périer ziet is zo onverwacht, hij is er zo slecht op voorbereid, het heeft zo weinig gemeen met al wat er mogelijk in zijn hoofd omgaat dat hij niet eens weet dat hij een visioen heeft. Hij heeft slechts een wonderlijk gevoel van warmte, zachtheid en alomvattende welwillendheid; het licht lijkt weldadiger en scherper te zijn, de

  Deze zeeolifanten hebben mekaar eigenlijk niets te verwijten. Toch maken ze ruzie. Het gaat over een misverstand. Er is een gebrek aan communicatie. Herken je daar iets van? Hoe ga jij hiermee om als dit jou overkomt?

In 1978 publiceerde Karl Rahner sj zijn intussen vermaarde « Brief van Ignatius aan jezuïeten van nu ». In dit essay van enkele tientallen bladzijden kruipt Rahner in de huid en pen van Ignatius en levert hij mijmeringen over wat het kan betekenen om vandaag jezuïet te zijn. Op Sacramentsdag een stukje van Rahner over Jezus. Voor mij was sedert mijn bekering Jezus zonder meer degene in wie God zich naar de wereld en naar mij boog. In die beweging van God is de onbegrijpelijkheid van het zuivere geheim geheel aanwezig en komt de mens tot zijn eigen volheid. De uniciteit van Jezus, de noodzaak Hem in een beperkte schat van voorvallen en woorden te zoeken, met het doel in dit kleine de oneindigheid te vinden van het onuitsprekelijke geheim, heeft mij nooit gestoord. De reis naar Palestina stelde ik mij werkelijk voor als een reis naar God in wie geen wegen zijn. En niet ik, maar jullie zijn onnozel en oppervlakkig, als jullie menen dat mijn verlangen naar het Heilig Land bijna vi

Voor de glossy Liefke schreef ik een overweging over vertrouwen. In deze serie bied ik enkele uittreksels aan. (6/6) Een laatste vraag die ik wil behandelen is hoe je dan dat sprankelend gevoel van leven wel op het spoor kan komen. Hoe te achterhalen, anders gezegd, waaraan je je wel en waaraan je beter niet toevertrouwt? Dan komen we op het terrein van de gehoor-zaamheid, van het luisteren, van het leren onderscheiden in je hart waar die - vaak stille - vreugde wel of niet aanwezig is. Luisteren kan maar als het voldoende stil is om je heen. Als je jezelf de tijd en de ruimte gunt om stil te vallen en om aandacht te geven aan wat zich afspeelt in je diepere affectieve bedding. Vertrouwen is een levenslang avontuur. Het wordt je gegeven. Aan jou om het te omarmen. Nikolaas Sintobin sj

"De vrijgevigheid van God is groot: wat mensen mij niet kunnen geven kan ik krijgen van Hem. Ook al geven zij mij niets, Hij zal mij alles geven." Ignatius van Loyola

In 1978 publiceerde Karl Rahner sj zijn vermaarde « Brief van Ignatius aan jezuïeten van nu ».  Ziehier een stukje uit deze brief waarin hij nadenkt over het belang van de Geestelijke Oefeningen in het pastoraat van de jezuïeten. Niet zonder een vleugje humor … « Je begrijpt me nu wel, denk ik, als ik stel, dat het geven van de Geestelijke Oefeningen voor jullie, jezuïeten, de voornaamste taak moet zijn. Met Geestelijke Oefeningen bedoel ik dan natuurlijk geen cursussen die door de Kerkelijke Overheid worden georganiseerd en die aan velen tegelijk worden gegeven. Ik bedoel dat we anderen helpen binnen te gaan in Gods geheim, zodat ze Gods onmiddellijke nabijheid niet verdringen, maar duidelijk ervaren en aanvaarden. Niet dat ieder van jullie op deze manier Geestelijke Oefeningen zou kunnen of moeten geven : niet ieder van jullie hoeft zich in te beelden dat hij dat zou kunnen. Ik wil ook niets afdoen aan het belang van alle andere pastorale, wetenschappelijke en maatschappelijk

De verzorgingsstaat is een weldaad. Persoonlijke verantwoordelijkheid en zin voor initiatief ook …

  Deze dagen neem ik deel aan een congres in Manresa, een plaatsje niet ver van Barcelona. Kort na zijn herstel, verbleef Ignatius hier een jaar. Hier begon hij zijn Geestelijke Oefeningen te schrijven. Graag deel ik me jou onderstaand getuigenis van Jeroen Nadal sj, de jezuïet die jaren later de secretaris werd van Ignatius. Hij beschrijft erin hoe Ignatius van Loyola onderscheidde.  Ignatius volgde de Geest, zonder Hem voorbij te steken; zo werd hij zachtjes geleid naar het onbekende; en langzaamaan opende zich voor hem de weg die hij wijselijk onwetend ging, zijn hart eenvoudig gericht op Christus.

Voor de glossy LFK schreef ik een overweging over vertrouwen. In deze serie bied ik enkele uittreksels aan. (5/6) Hoe kan je te weten komen wat voor jou weg is naar meer geluk? Ook daar geeft de ervaring van Stefan een bijzondere hint. En zo komen we opnieuw uit bij het vertrouwen. Als ik Stefan goed begrijp, maakt hij onderscheid tussen twee mogelijke sporen. Het eerste is dat van de wil . Dan gaat het over allerhande doelen of uitdagingen die je je zélf stelt in je leven. Vaak omdat men meent dat die belangrijk zijn. Dat is waar ik zonet over schreef. De ervaring van Stefan is dat dit willen hem niet gelukkig maakt en dat het niet dat is dat hem, niettegenstaande alles, opnieuw tot een blij man heeft gemaakt. Het tweede spoor waar Stefan het over heeft is dat van het vertrouwen. Van het zich toevertrouwen aan iets of iemand buiten hem. Hij noemt het liefde , een sprankelend gevoel van leven , levensenergie die naar me toe komt enz. Hier herken ik ook mijn eigen ervar

Waar of niet waar? “ Het eigene van christenen is dat ze geloven in God .” Als ik een precies antwoord wil geven op de vraag naar de eigenheid van het christelijk  geloof moet ik zeggen “ niet waar ”. Uiteraard geloven christenen in God. Maar het godsgeloof is niet het eigene van de christenen. Dat geloof in de ene God delen we namelijk  met de andere monotheïstische godsdiensten. Wat is dan wel het eigene aan de christenen? Dat we geloven in Jezus Christus? Dit is een stap in de goede richting. En wel een belangrijke. Maar het is nog onvolledig. Het eigene van ons christenen is dat we geloven in de Drieëne God: Vader, Zoon en Geest. De kern, het absolute hart van het christelijke dogma is het dogma van de Triniteit. Eigenlijk is het christelijke dogma heel beperkt. Alles samen niet meer dan enkele bladzijden. Er is ongeveer 1000 jaar aan gewerkt door duizenden theologen, de kerkvaders genoemd. Het zijn geen gebeden, laat staan gedichten. Het gaat over uiterst bondige kapstokk

Niet alle wegen zijn goed voor mij. Eigenlijk is er maar één die goed is voor mij, dat is de weg die het sterkst aansluit bij wie ik in het diepst van mezelf ben,  de weg waarop ik mezelf kan waar maken als wie ik in de wortel ben. Dit te mogen doen brengt ook de sterkste levensenergie op.   Aangezien mijn diepste ik in God verborgen ligt,  ligt ook die weg bij Hem geborgen. Dat is het, en niets anders, wat bedoeld wordt met  'Gods droom over mijn leven'.  Gods droom over mij gaat niet buiten mij om. Het is de droom die Hij mezelf laat dromen. En Hij zal me die ook helpen waarmaken, zo niet is Hij in tegenspraak met zichzelf.    Als ik naar die droom zoek te leven,  dan leef ik inderdaad 'toe Gode', want die weg kan niet anders dan mij langs verschillende gebeurtenissen,  ervaringen, ontmoetingen, zelfgave, brengen tot de uiteindelijke ontmoeting met Hem,  en overgave aan Hem.   Zo heeft ook Jezus geleefd.