"In alle dingen"

Posts

Hoe een betrouwbare ouder zijn voor je kind?

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie. (7/10) Opdat je vertrouwen kan geven aan het kind, is vereist dat je, in de ogen van het kind, zelf ook betrouwbaar bent. Voor de ouder betekent dit onder meer dat je je echt durft opstellen als opvoeder, als volwassene, die niet op voet van gelijkheid en wederkerigheid wil staan ten overstaan van het opgroeiend kind. Voor nogal wat ouders is dit niet vanzelfsprekend. Veel ouders wensen eerder de vriend of de vriendin te zijn van hun kind, in een relatie van relatieve gelijkheid. Ze willen doen wat hun kind van hen verlangt en hebben schrik om met hun kind in conflict te gaan. Dan zouden zij namelijk de waardering en affectie van hun kind tijdelijk kunnen verliezen. Zij dreigen aldus terecht te komen in een dynamiek van verleiding. Dit geeft weliswaar een – oppervlakkige – wederzijdse voldoening. Maar het is nie

Rijk of arm? Hoe een heel dure winkel in Amsterdam pure armoede promoot

Bij ons om de hoek heeft een dure luxe-winkel de deuren geopend. Bovenstaande boodschap zie je er op meerdere ramen prijken. Ik ben het er helemaal mee eens dat het ik heel belangrijk is. Op alle vlak. Personalisme, heet dat in de grote christelijke traditie. Daar staat het ik ook heel centraal. Maar niet alleen het ik. Ook de ander. De mens is immers relatie en bestaat maar echt in de mate dat hij of zij die relaties ontwikkelt en beleeft. Met de medemens, met God. Is er enkel maar het zelf van het ik, dan dreig je, hoe rijk je ook bent, doodarm te leven. Bovenstaande boodschap lijkt daar toe uit te nodigen. Wellicht uit pure armoede.

Als je hond je in verlegenheid brengt - Hilarisch videootje

Soms is het moeilijk te zeggen wat je echt denkt. Uitvluchten bedenken of een omwegje maken is vaak niet zo moeilijk. Wat helpt jou bij het omgaan met moeilijke situaties?

Wanneer word je echt christen? - Piet van Breemen sj

Wanneer je je veroordeeld voelt, dan zijn je creativiteit, je vermogen om lief te hebben, je levensvreugde en je gevoel van heelheid geblokkeerd. Als je dan plots of geleidelijk aan snapt dat je niet verworpen of veroordeeld bent, maar wel aanvaard en bemind door iemand anders op wie je steunt, dan ervaar je hoe weldoend en helend die ervaring is. Alles wordt anders. Er is opnieuw zonneschijn en je hebt zin om te zingen. Je kan opnieuw vrolijk zijn en je vreugde doorgeven aan anderen. Je kan opnieuw delen en liefhebben. Je bent een nieuw mens, een nieuw schepsel. Wat onmogelijk was zolang je je veroordeeld wist wordt nu mogelijk. Het was de zending van Christus om de mens tot deze verzoening en wedergeboorte te brengen. Diegenen die deze boodschap gesnapt hebben, diegenen die leven van deze ervaring noemen we christenen. Piet Van Breemen sj

"Mijn kind schoon kind." Klop dat?

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie. (6/10) Vertrouwen in je kind, betekent in de eerste plaats geloven in je kind. Vertrouwen betekent dat je er fundamenteel durft van uit te gaan dat je kind goed en mooi is, dat het een mooie mens, en dat het je taak als opvoeder is om die schoonheid, hoe verborgen soms ook, naar boven te halen. Dat de diepere identiteit van je kind goed en waardig is. Vertrouwen betekent dus ook leren het goede in je kind te zien. Meer nog, je zo opstellen naar je kind dat je het goede in je kind naar boven laat komen. En dit is echt iets anders dan “mijn kind schoon kind”. Vertrouwen wordt op de proef gesteld in ogenblikken van crisis. Maar het is precies in crisissituaties dat het vertrouwen zijn vruchten kan afwerpen en echt kan groeien. Vandaar dat het belangrijk is om te werken aan een dialoogcultuur met je kinderen. Het is pa

Hoe de bijna-dood-ervaring inzicht kan verschaffen in wat vergeving is - Homilie van Nikolaas Sintobin sj

Hier vind je mijn homilie voor deze zondag. 24 ste zondag door het jaar (A) Sir. 27, 30-28, 7 Ps. 103 Rom. 14, 7-9 Mt. 18, 21-35 Je hoort er regelmatig van: bijna-dood-ervaringen: mensen die de dood in de ogen hebben gekeken maar het er toch levend hebben van afgebracht. Of nog, mensen die erg ziek zijn geweest en die uiteindelijk genezen zijn. Vele van deze mensen hebben iets bijzonders. Vaak kunnen ze er niet over zwijgen. Ze zijn zo dankbaar dat ze nog leven. Ze ervaren elke dag als een geschenk. Ze beseffen dat ze net zo goed dood hadden kunnen zijn en zijn erkentelijk voor wat ze bestempelen als een tweede kans die hen is gegeven. Ze hebben de indruk van veel intenser te leven, van meer te genieten. Ze zijn zich bewuster van al het mooie en het goede dat hen elke dag opnieuw, zomaar, te beurt valt. Objectief is er vaak maar weinig veranderd in hun leven. Toch is alles anders geworden. De reden is dat ze voortaan met een

Een spiritualiteit van de hoop - een voordracht van Nikolaas Sintobin

In deze voordracht denkt Nikolaas Sintobin sj na over hoe je in een Kerk in crisis kan leven uit hoop.

Hoe beschermend dient de opvoeding te zijn?

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie. (5/10) Het is van het grootste belang om op te voeden vòòr iets, eerder dan tegen iets. Opvoeding dient niet in de eerste plaats preventief, defensief of reactief te zijn, beschermend tegen alle mogelijke reële of ingebeelde gevaren. Angst en wantrouwen zijn de slechtste raadgevers. Het is veel levengevender om op te voeden vanuit positieve idealen. Sleutelwoord is in de opvoeding dient te zijn vertrouwen, en als het even kan, “proactief” vertrouwen : een vertrouwen dat vérder gaat, dat niet moet verdiend worden maar dat zo maar gegeven wordt. Vertrouwen dat risico’s durft nemen. Als er één plaats is waar dit vertrouwen fundamenteel is, is het de relatie ouder-kind. Ook voor pubers en adolescenten (tot ver in de 20), hoe stoer, onverschillig of ongenaakbaar ze zich kunnen voordoen, behoren de ouders doorgaans

Waarom luisteren moeilijker is dan spreken - Wijsheid van Piet van Breemen sj

Luisteren is veel moeilijker dan spreken of kijken. Wanneer ik spreek of kijk, dan ben ik het middelpunt, en dat ligt mij. Maar wanneer ik luister, dan wordt de ander het middelpunt en dat vraagt veel meer van me. Luisteren betekent mijn zwaartepunt vastpakken en dat gedurende enige tijd in de ander verplaatsen. Het vraagt een grote inspanning om dit een tijdje vol te houden. Het betekent dat ik me leeg maak van mezelf om me te laten vullen met de ander. Piet van Breemen sj

Wat nog erger is dan roddelen over iemand - Wijsheid van Ignatius van Loyola

Als het je ooit zou overkomen dat onwetende of boosaardige mensen kwaad spreken over jou, bid dan tot God opdat de dingen die zij zeggen nooit waarheid worden. Ignatius van Loyola

Waarom jongeren wel graag eens een "echte" mis meemaken

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie. (4/10) De relatieve levensbeschouwelijke leegte waarin vele jongeren opgroeien heeft als gevolg dat er een groeiende openheid ontstaat t.a.v. voorstellen van zin en duiding. Het is perfect mogelijk om met jongeren te spreken over godsdienst. Als je 12-jarigen of 18-jarigen in een abdij een monnik laat ontmoeten, dan is er een grote aandacht, en kan er een buitengewoon gesprek ontstaan. Jongeren gaan (zo goed als) nooit naar de mis, maar een “echte” mis dat willen ze wel eens meemaken. De tijd van de ideologische generatiekloof en van het a priori verwerpen van elk levensbeschouwelijk aanbod is voorbij. Die vernieuwde openheid ontwikkelt zich echter op een bodem van een “voor de hand liggende” zinloosheid, subjectivisme en relativisme. Alles kan waar zijn, en ongeveer alles staat op hetzelfde niveau. Christen

Nikolaas Sintobin sj noemt reden waarom jezuïeten zich blijven engageren in onderwijs

Onlangs opende in Molenbeek een nieuwe jezuïetenschool de deuren. De persbelangstelling was massaal. Minder goed geweten is dat in de ignatiaanse scholen sinds weldra twintig jaar bijzondere aandacht wordt besteed aan de vorming van leerlingen tot sociale verantwoordelijkheid. Ik heb daar zelf flink aan meegewerkt. In dit videootje (van héél lang geleden) licht ik dit sociaal project toe.

Moet je als christen zélf al de miserie van de wereld dragen? Homilie Nikolaas Sintobin sj

23ste zondag A: Ez. 33, 7-9; Rom. 13, 8-10; Mat. 18, 15-20 Kent u artikel 422 bis van het Belgisch Strafwetboek? Ik lees het u even voor: Met gevangenisstraf van acht dagen tot (een jaar) en met geldboete van vijftig tot vijfhonderd € of met een van die straffen alleen wordt gestraft hij die verzuimt hulp te verlenen of te verschaffen aan iemand die in groot gevaar verkeert, hetzij hij zelf diens toestand heeft vastgesteld, hetzij die toestand hem is beschreven door degenen die zijn hulp inroepen. “Schuldig verzuim” heet dit misdrijf. Inderdaad, de strafwet verplicht u en mij om mensen die in groot gevaar verkeren, te hulp te komen. Doen we dit niet, dan kunnen we strafrechtelijk vervolgd worden. Met andere woorden, de wetgever stelt als principe dat er een basissolidariteit moet bestaan tussen de bewoners van dit land. We moeten niet te ver gaan zoeken naar de oorsprong van deze wetsbepaling. We hebben er zonet drie voorlopers of, beter gezegd, grondleggers van beluisterd. Het

Hoe dochter vader helpt om lief te hebben - Videootje

Wat kinderen allemaal niet doen om aandacht te krijgen. Wat doe jij om aandacht en tijd te geven aan je dierbaren? Wat heb jij ervoor over? Hoe creatief ben je, ook als je die tijd eigenlijk niet hebt.

Over de dictatuur van het ... genieten

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie. (3/10) Binnen een cultuur van het tijdelijke, het veranderlijke en het onzekere gaan jongeren spontaan teruggrijpen naar de talrijke vormen van genot die vrij beschikbaar zijn. Het mag dan kortstondig zijn, je kan het wel consumeren wanneer je dat zelf wil. Al vervult het niet echt, het maakt de leegte draaglijk … De kickcultuur. Je weet dat het niet veel voorstelt, maar je hebt het ten minste gehad. Vele vormen van “onlust” kunnen zo vrijwel onmiddellijk gekalmeerd worden door “genotsmiddelen” (alcohol, smartphone, internet, snoep en koek, medicatie, drugs …). Wie niet geniet is een sukkelaar. Het is je eigen schuld als je niet geniet. Afwezigheid van genot, je (tijdelijk) ongelukkig voelen heeft geen plaats, moet vermeden worden. We leven als het ware in een dictatuur van het genieten. Genieten op zich is g

De echte oorzaak van het lijden

Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualiteit en de Indische wijsheidstraditie. De Mello is bekend om zijn korte verhaaltjes. De leerlingen discussieerden druk over de oorzaak van het menselijk lijden. Sommigen zeiden dat dit kwam door egoïsme; anderen door misleiding; weer anderen door het onvermogen het ware van het onware te scheiden. Toen men de vraag aan de wijze voorlegde zei hij: “Al het lijden komt voort uit het onvermogen om in zijn eentje de stilte in te gaan.” Anthony de Mello sj

Kunnen tandpasta en kauwgom je vrij maken?

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd door de ignatiaanse traditie. (2/10) Bepaalde tendensen in onze postmoderne cultuur houden ons een veel beperkter vrijheidsbegrip voor. In die betekenis is vrijheid iets dat je geleidelijk aan verliest naarmate je ouder wordt. Want, naarmate je ouder wordt moet je verantwoordelijkheid opnemen, en kan je niet meer “om het even wat” doen. Vrij zijn betekent dan: ik mag doen wat ik wil waar en wanneer en met wie ik dat beslis. Deze benadering herleidt de vrijheid tot het ja of nee mogen zeggen. Ik doe het, of ik doe het niet, al naargelang ik er al of niet zin in heb. Dit ja of neen kunnen zeggen is zeker een voorwaarde om van vrijheid te kunnen spreken. Het gaat hier over de vrije wilsbeschikking (liber arbitrium). Maar als vrijheid zich hier toe beperkt, dan is het eigenlijk een lege doos. Deze tendens wordt in belangrijke mate versterkt d

Het gaatje in het systeem - Heerlijk grappige video

In de serie 't hoeft niet altijd serieus te zijn. Er zit altijd wel een gaatje in het systeem. Het mag nog zo vernuftig zijn. In laatste instantie gaat het over vertrouwen.

Vrijheid, iets wat je leert (deel 1 in een nieuwe serie over "Opvoeden tot vrijheid")

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeding. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd door de ignatiaanse traditie. (1/10) De grote levensbeschouwelijke systemen beschouwen doorgaans vrijheid als iets dat je geleidelijk aan opbouwt doorheen het leven. Zo kan je, bijvoorbeeld, stapsgewijs leren omgaan met de beperkingen die je kenmerken als mens. En met de jaren en door de ervaring kan je meer vertrouwd worden met datgene wat jouw diepere verlangen is, met wat jou echt doet leven, kortom met de heel eigen invulling van wat menszijn voor jou betekent. De vrije mens is diegene die er steeds meer in slaagt om, doorheen bewuste keuzes, in zijn leven in te gaan op zijn unieke roeping als mens. De echt vrije mens is diegene die niet steeds verdwaalt op zijwegen, of zich laat verlokken in opwindende maar uitzichtloze verleidingen. Vrijheid, in deze betekenis, is dus iets wat je geleidelijk aan verwerft, is de vrucht van een levenslange groeiweg. D

De wijsheid van een grote menigte

In zijn boek The Wisdom of Crowds (de wijsheid van vele mensen samen) betoogt James Suriwiecki dat, als de omstandigheden gunstig zijn, een grote menigte mensen wel eens opmerkelijk intelligent kan zijn. Is er geen ‘groepsdruk’, dan bezit een menigte mensen haar eigen wijsheid. Hoe belangrijker een te nemen beslissing is, hoe groter de kans is dat ieder van hen apart de zaak onderzoekt, liever dan eenvoudigweg met de anderen mee te lopen. De evangelies spreken telkens weer over grote groepen mensen die Jezus volgen, in feite 145 keer. Marcus vertelt ons zo’n typisch tafereel: ‘Er stroomde zo’n grote menigte bij Hem samen, dat Hij in een boot ging zitten op het water, terwijl al het volk langs het meer op de kant stond’ (Mc 4, 1). Al die mensen komen van overal uit de omtrek, zij luisteren naar Jezus, volgen Hem, verbazen zich over Hem. Hij onderricht hen, geneest hun zieken, geeft hen te eten en roept hen op. Op palmzondag juichen zij Hem toe, zij bleven staan toekijken als

Het soort mensen waar God graag naar omziet

God zelf ziet om naar de mens die, in plaats van zich te bekommeren om zichzelf en zijn eigen welzijn, zich ten dienste stelt van God. Ignatius van Loyola

Over opvoeden, graag zien en toch loslaten - tekenfilm

Opvoeden betekent loslaten. Dat geldt niet alleen voor spinnen. Vind jij loslaten moeilijk? Wat helpt jou daarbij? Zijn er concrete ervaringen waar je moet aan denken? Als ouder, of als kind?

Zijn sommige mensen veroordeeld tot middelmatigheid? (7/7)

Minicursus ignatiaanse spiritualiteit in zeven deeltjes (7/7) Een gevoelig punt in de ignatiaanse traditie, ten slotte, is wat soms de uitmuntendheid wordt genoemd. Dat aspect wordt tot op vandaag vaak verkeerd begrepen. Waar gaat het over? Het gaat niet over competitie of over beter zijn dan een ander. Het raakt wel aan het al vermelde optimisme van Ignatius: iedere mens is geroepen om een leven lang te groeien. Het woord uitmuntendheid komt niet voor in de basisteksten van Ignatius. Er is wel een ander woord dat Ignatius vaak gebruikt, zowel in zijn Geestelijke Oefeningen als in de door hem geschreven Constituties: magis (Latijn voor ‘meer’). Drie dimensies kunnen we hierbij onderscheiden: Het ignatiaanse magis is strikt persoonlijk. Iedere mens is op een unieke wijze geroepen om invulling te geven aan de uitmuntendheid in de concrete werkelijkheid van zijn leven, of het nu is op relationeel, artistiek, intellectueel of religieus gebied. Niemand is ver