"In alle dingen"

Minicursus ignatiaanse spiritualiteit in zeven deeltjes (7/7) Een gevoelig punt in de ignatiaanse traditie, ten slotte, is wat soms de uitmuntendheid wordt genoemd. Dat aspect wordt tot op vandaag vaak verkeerd begrepen. Waar gaat het over? Het gaat niet over competitie of over beter zijn dan een ander. Het raakt wel aan het al vermelde optimisme van Ignatius: iedere mens is geroepen om een leven lang te groeien. Het woord uitmuntendheid komt niet voor in de basisteksten van Ignatius. Er is wel een ander woord dat Ignatius vaak gebruikt, zowel in   zijn Geestelijke Oefeningen als in de door hem geschreven Constituties: magis (Latijn voor ‘meer’). Drie dimensies kunnen we hierbij onderscheiden: Het ignatiaanse magis is strikt persoonlijk. Iedere mens is op een unieke wijze geroepen om invulling te geven aan de uitmuntendheid in de concrete werkelijkheid van zijn leven, of het nu is op relationeel, artistiek, intellectueel of religieus gebied. Niemand is ver

  Waarom ik deze zomer een ignatiaanse retraite gaf aan strikt contemplatieve zusters in Frankrijk. Kort na zijn bekering overwoog  Ignatius van Loyola  in te treden bij de kartuizers van Sevilla. Tot op vandaag is het een stilzwijgende regel dat jezuïeten mogen overstappen naar de kartuizerij. Nochtans lijken beide levensvormen elkaars (extreem) tegengestelden. De kartuizers worden beschouwd als de meest strikte vorm van contemplatief leven. De jezuïeten, op hun beurt, zijn uitgesproken gericht op de wereld. Zij beschouwen de straat als hun klooster. Reeds de eerste generatie jezuïeten omschreef zichzelf als  contemplatief in de actie . De originaliteit van Ignatius is dat hij een spiritualiteit heeft ontwikkeld waarin een sterke aandacht voor het innerlijk leven gekoppeld wordt aan een even sterke apostolische gedrevenheid. De voorbije jaren en in het bijzonder de voorbije zomer heb ik ervaren hoe actief en contemplatief elkaar daadwerkelijk kunnen ontmoeten. Klik hier voor het vervo

  Kerknet publiceerde gisteren onderstaande originele bespreking van een van mijn boeken. Waar haalt paus Franciscus zijn vreugde vandaan, zelfs in moeilijke omstandigheden? Ignatius van Loyola, stichter van de jezuïeten, toont hem de weg. En die kan je nog een heleboel andere dingen leren.   Wat is een geslaagd leven? Hoe kom ik erachter wat ik met m’n leven moet aanvangen? Hoe ga ik om met m’n gevoelens? Hoe maak ik de juiste keuze? Heeft Ignatius het recept tegen keuzestress? Ontdek het zelf met zijn levenslessen. Klik hier om de 8 (korte) levenslessen te ontdekken.  (Met dank aan Sim D'Hertelfelt)

Minicursus ignatiaanse spiritualiteit in zeven deeltjes (6/7) De Geestelijke Oefeningen leren om langdurig het leven van Jezus te contempleren en gevoelig te worden voor de unieke wijze waarop Hij een mens uitnodigt tot zijn navolging. Maar ook om te doen aan levensgebed: bidden met de eigen levenservaring. Ook en vooral in de banaliteit van het gewone leven wordt het hart van de mens geraakt. Hoe profaan de omstandigheden ook mogen zijn, diepe vreugde in het hart verwijst altijd naar een grotere nabijheid van God.  God is niet alleen te vinden op zondagmorgen in de eucharistieviering. Hij kan worden gevonden en gediend in alle dingen. De regelmatige terugblik op het gewone leven maakt opmerkzaam voor de vreugde, die vaak subtiel en bijna onopgemerkt de dag kruidt en die teken is van Gods aanwezigheid. De eerste jezuïeten omschreven dit als contemplatief in de actie:   je bewustzijn zo aanscherpen dat je Gods aanwezigheid kunt onderscheiden in het gewone dagelijkse leven.

  Mooie animatie over de jaren die pater Pedro Arrupe sj in Japan doorbracht, vooraleer hij in 1965 verkozen werd tot algemeen overste van de jezuïeten.

Hier vind je mijn homilie voor deze zondag. 21 ste zondag door het jaar (A) Jes 22,19-23     Ps 138(137),1-2a.2bc-3.6.8bc           Rom 11,33-36           Mt 16,13-20 Spreken is iets wat je leert. Het begint vroeg en duurt lang. Een baby begint te brabbelen aan drie maand. Tussen twee en drie jaar begint de peuter persoonlijke voornaamwoorden te gebruiken. Hij zegt niet meer “eten”, maar “ ik eten”. Het kindje begint te beseffen dat het bestaat los van mama of papa en laat dat duidelijk blijken. Op sommige ogenblikken kan het erop lijken dat het woord “ik” het belangrijkste woord is dat er bestaat en dat “jij” of “wij” niet bestaan. Later komt er nog een andere etappe. Een die heel lang kan duren. Die van het gebruik van men en ze : “ men zegt dat” of “ ze vinden dat”. Eerder dan te vertrouwen op het eigen aanvoelen, denken of geloven, gaan we veel aandacht geven aan wat anderen aanvoelen, denken of geloven. Het voelt veilig als je je kan verschuilen achter die

Minicursus ignatiaanse spiritualiteit in zeven deeltjes (5/7) Dit ignatiaanse antropologische model verklaart het optimisme van de mensvisie van Ignatius. In de slotmeditatie van de Geestelijke Oefeningen schrijft hij dat God in de mens woont en de mens tot zijn tempel maakt. God is rechtstreeks aanwezig in elke mens, meer in het bijzonder in het diepste en authentieke verlangen van de mens. Elke mens heeft daarom goddelijke waardigheid. De mens, hoe beperkt en kwetsbaar ook, is het waard dat je hem vertrouwt en in hem durft te geloven. In de ignatiaanse traditie wordt Ignatius dan ook niet naar voren geschoven als na te volgen model. Ignatius wilde zelf ook niet dat zijn volgelingen naar hem zouden worden genoemd. Ignatius moedigt mensen gewoon aan om zichzelf te worden. Dat is de beste wijze om God te eren.

Guido Gezelle over stilte

Even de tijd nemen om er te zijn, om aanwezig te worden, om in aanwezigheid te komen. Bij jezelf, bij een ander, bij dé Ander. Even tijd verliezen. Zo maar. Het verandert je leven.

Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een   Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualiteit en de Indische wijsheidstraditie. De Mello is bekend om zijn korte verhaaltjes.   Een nogal gemakzuchtige leerling klaagde dat hij nooit de stilte ervoer die de wijze zo vaak aanprees. Hierop reageerde de wijze als volgt: “Stilte overkomt alleen actieve mensen." Anthony de Mello sj

Rust is goed. Afzondering kan soms echt deugd doen. Soms heb je echt nood aan veiligheid en afstand. Aan niet gestoord worden. Ook aan stilte en innerlijkheid. Hoe ver ga je hierin?  

Komen tot innerlijkheid, stilte, meditatie, gebed. Hoe doe je dat? Moet je daarvoor de “boze, lichtzinnige wereld” ontvluchten? Of gaat het eerder over het vinden van de juiste verhouding tot die wereld.   Dan kan je namelijk ontdekken dat de wereld geen belemmering is. Wel een toegangsdeur tot de ontmoeting met God.

Een tijd geleden was ik in de Oude Abdij van Drongen. Met een collega gaven we er een stilte-WE, inleiding in de ignatiaanse spiritualiteit en gebed. Met 25, veelal jonge, deelnemers, werd het een intense ervaring. Bij de slotronde deelde een jonge man zijn conclusie. Ze zette me aan het nadenken. Ik heb vastgesteld dat in de stilte de tijd langer duurt. Ik denk dat ik vaker de stilte in moet. 

Schijn bedriegt. Het is vaak moeilijk te weten wat iemand beweegt, wat zijn of haar intentie is. Al te vaak vullen we die, ten onrechte, negatief in. Herken je dit?   Geef jij mensen soms het voordeel van de twijfel?

Minicursus ignatiaanse spiritualiteit in zeven deeltjes (4/7) Het is genoegzaam bekend dat in de ignatiaanse traditie ook het intellect belangrijk is. Het is het vermogen bij uitstek om de info die je krijgt in je hart te lezen en er besluiten uit te trekken. Een goed gevormd verstand is nodig om ook in complexe aangelegenheden zuiver te kunnen onderscheiden. Toch komt, in   het bijzonder inzake onderscheiding, de ratio pas op de tweede plaats, na het hart.   Het intellect heeft iets onpersoonlijk. Het is een objectief gegeven, gelijk voor elk. Gods verlangen voor de mens is dan ook niet in de eerste plaats te achterhalen via rationele deductie. Wel door, geholpen door het verstand, onderscheidend te luisteren naar de bewegingen in het hart.   De wil, ten slotte, is het vermogen dat toelaat om wat je met je verstand in je hart onderscheiden hebt als Gods verlangen, door middel van grote en kleine keuzes effectief in je concrete leven in te passen. Wil en verlangen sluite