"In alle dingen"

Om je leven te veranderen  volstaat het niet te veranderen van omgeving. Wie onvolmaakt is zal dit blijven waar hij ook vertoeft, zolang hij niet is los gekomen van zijn eigen gehechtheden.

Ignatius van Loyola

Mijn homilie voor deze zondag

26ste ZONDAG DOOR HET JAAR
Ezechiël 18,25-28. Psalmen 25(24),4bc-5.6-7.8-9. Filippi 2,1-11. Matteüs 21,28-32.
Maakt u wel eens ruzie? Misschien wel zó dat u na afloop niet erg fier bent op uzelf? Hoe verloopt zo’n ruzie dan? Preciezer, hoe eindigt zo’n ruzie? Als ze ten minste beëindigd wordt. De ervaring leert dat ruzie maken op zich meestal niet zo erg is. Integendeel soms. Het kan mensen dichter bij elkaar brengen. Niet zozeer het ruzie maken op zich. Wel de daaropvolgende verzoening. Op voorwaarde dat die er komt. Het is indrukwekkend wat het aanbieden van excuses kan teweeg brengen. Ik herinner met het van toen ik leerkracht was. Als ik tijdens een les een fout had gemaakt of even uit de bocht was gevlogen en ik gaf dat toe, dan lieten mijn leerlingen meteen blijken hoezeer ze dit op prijs stelden. Je merkt het in het gezin, tussen vrienden, tussen onbekenden op straat, net zo goed als in de politiek. Wie bereid is toe te geven een fout te hebben gema…

Wat zijn jouw onvermoede talenten?
-->

Onderstaande tekst verschijnt vandaag op www.gewijderuimte.org


V. Waar is God? A. Overal!
Uit The Baltimore Catechism
Een beduimeld exemplaar van deze standaardtekst lag op de schoolbank van elk meisje en jongen in Amerikaanse katholieke scholen vanaf 1885 tot eind jaren 60. Je vindt geen katholieke volwassene die deze opmerkelijke vraag en het antwoord niet kan herhalen. Het is een eenvoudige uitdrukking van het geloof dat wijst op het uitverkoren deel van alles.
Het verbaasde met dat ik er niets van terugvond in de nieuwe Katechismus van de Katholieke Kerk, maar dat ligt misschien aan mij. De Baltimore Catechism was een boekje van 62 bladzijden en de catechismus van het Vaticaan heeft 928 pagina's en weegt meer dan mijn hersenen. Ik vond het woord “almacht” vijf keer in de index maar er werd geen melding gemaakt van het woord “alomtegenwoordig”. Ik dacht: “Nou moe, dit is alsof je een klassiek songboek van de Beatles hebt, maar dan zonder Here, There and Everywhere.” Aan de andere…

In Wenen heb je een kerk die luistert naar de merkwaardige naam: Herinnering aan het Tweede Vaticaanse Concilie ere van de heilige Ignatus van Loyola: Konzilsgedächtniskirche zu Ehren des Heiligen Ignatius von Loyola.

Gisteren bezocht ik ze. Wat een heerlijke, open, heldere, sobere architectuur. Ik voelde me er thuis.

Hierboven een foto van de weekkapel

Apathie ten aanzien van jezelf of iemand anders is een vorm van afwijzing van vrijheid en liefde van de ergste soort. Onverschilligheid is een uitdrukkingsvorm van oneigenlijke verdraagzaamheid: je zegt van iemand dat je hem aanvaardt op zo’n manier dat je eigenlijk de boodschap geeft dat het absoluut geen belang heeft wie hij is.
Liefde wil net het tegenovergestelde zeggen: dat je aanvaard wordt net omdat – en niet ondanks dat - je bent zoals je bent. Het is niet waar dat het er niet toe doet wat je doet. Het tegenovergestelde is waar: het is van het grootste belang. Als je liefde ervaart en echt aanvaard wordt dan gaat dit over liefde niet omdat mensen er minder om geven wie je bent, maar net omdat ze er maximaal om geven.
Brian Busse sj

Altruisme is niet aangeboren. Egoïsme blijkbaar wel.
Is dat bij jou anders?

Als de duivel je gemene en kleinzielige gedachten influistert, herinner je dan de goede dingen die God je de voorbije tijd heeft gedaan.

Ignatius van Loyola

Gebedsintentie van paus Franciscus voor september 2017

In onderstaande video gaat Nikolaas Sintobin sj in op een kerngegeven van de ignatiaanse pedagogiek: de uitmuntendheid. Aangebrand erfstuk van de jezuïtische traditie? Of het opnieuw te ontdekken kloppende hart van onze opvoedkundige traditie?

Vandaag verschijnt onderstaande tekst in www.gewijderuimte.org

In zijn autobiografie vertelt Ignatius van Loyola dat, naar het einde van zijn leven, de gedachte aan de dood hem met diepe vreugde vervulde. Het vooruitzicht om weldra verenigd te zijn met zijn Schepper en Heer deed hem smelten van tranen.
Net daarom was Ignatius zo verliefd op het leven. De ignatiaanse spiritualiteit leert God te vinden en te dienen in alle dingen en activiteiten van ons dagdagelijkseleven. Concreet biedt dat de mogelijkheid je huidige leven te beschouwen als de plaats waar je de volheid van het leven nu reeds kan ervaren. Je hoeft niet te wachten tot na de dood om de vreugde van Gods aanwezigheid te smaken.
Mensenkenner als hij was, waarschuwt Ignatius hier voor twee mogelijke valkuilen: het heimwee naar het verleden en het dromen over de toekomst.
Het is zinvol om terug te blikken op de voorbije ervaring. Je kan er de sporen van Gods aanwezigheid vinden. Die uit zich gewoonlijk in kracht, rust, vreugde e…

De ignatiaanse traditie heeft iets heel trendy: het grote belang dat zij hecht aan de menselijke gevoelens, de feelings.
Dat horen wij graag, als moderne mensen. De persoonlijke, affectieve ervaring - een van de meest basale niveaus van het menszijn - als vindplaats van God. Dit naar waarde schatten van de gevoelsmatige niveau van de eigen ervaring is evenwel geen doel op zich. Het is niet louter een passief genieten, een “liken” van dat goede gevoel tot als het, om de een of de andere reden, verdwijnt en vervolgens hopen dat het terugkomt, en het omgekeerde voor onaangename gevoelens.
Ignatius gaat eerder leren om op proactieve  wijze om te gaan met die gevoelens. Hij ontdekt dat de diepere affectieve bedding van de ervaring een vindplaats kan worden van Gods verlangen en uitnodiging naar de mens. Het biddende hart, de door het gebed en de dagdagelijkse navolging van Jezus uitgezuiverde hart en gevoeligheid worden niet alleen de plaats bij uitstek waar de mens God gratuit kan ontmoet…

We mogen vertrouwen hebben in onze ervaring omdat God rechtstreeks in ons werkzaam is. Voor Ignatius stond het als een paal boven water dat de Kerk en de Schrift betrouwbare leermeesters zijn in de waarheid. Ook dat we die waarheid nodig hebben om onze ervaring te duiden. 
Hij geloofde tevens dat christenen zich geestelijk kunnen voeden met de sacramenten en met gebed. Maar tegelijkertijd geloofde hij dat God zich rechtstreeks meedeelt aan ieder van ons. We zijn in staat tot een persoonlijke relatie met Hem. 
Ignatiaans gebed is ten gronde een gesprek. Daarom waarschuwde hij de geestelijke begeleiders ervoor om niet in de weg te staan. “Laat de Schepper rechtstreeks omgaan methet schepsel”, zo schreef hij. J. Michael Sparough sj

Grappig? Niet zo zeker.
Het zegt iets over hoe mensen vandaag omgaan met het huwelijk. Ruimer, hoe mensen vandaag angst hebben voor echte keuzes, om zich echt te binden.
Herken jij hier iets van?