Een kerk waar ik me thuis voel


In Wenen heb je een kerk die luistert naar de merkwaardige naam: Herinnering aan het Tweede Vaticaanse Concilie ere van de heilige Ignatus van Loyola: Konzilsgedächtniskirche zu Ehren des Heiligen Ignatius von Loyola.

Gisteren bezocht ik ze. Wat een heerlijke, open, heldere, sobere architectuur. Ik voelde me er thuis.

Hierboven een foto van de weekkapel

Reacties

Anoniem zei…
Mooi door eenvoud.
23 september 2017 om 12:18
Unknown zei…
Een architectuur waarin de eenvoudige vormen en grondmaterialen in een juiste verhouding zijn bijeengebracht om uitdrukking te geven aan de essentie.
24 september 2017 om 11:00
Een reactie posten

Meest gelezen

Hoe de bekering van een jezuïet kan leiden tot de bekering van een paus

Afbeelding
Voor ons digitaal tijdschrift igniswebmagazine.nl schreef ik een recensie van de film "The two popes". Hieronder vind je een uittreksel. De volledige tekst vind je hier.
De film slaagt er inderdaad in de kwetsbare menselijkheid die schuilgaat achter beide pausen in het daglicht te plaatsen. Een paus is ook maar een mens die, bijvoorbeeld, graag smult van pizza en veel limonade drinkt. Bij een Argentijnse pastorale veldwerker uit die menselijke kwetsbaarheid zich anders dan bij een Duitse intellectueel. Die subtiele inkijk in de ziel maakt dat beide grote persoonlijkheden verrassend dichtbij komen en dat de film aan het einde een geur van mildheid krijgt.
Door die menselijkheid van beide pausen zo centraal te stellen raakt de film aan een wezenlijk kenmerk van wat Kerk is. De Kerk wordt gedragen door gewone mensen die fouten maken. Dit geldt ook voor de beide hoofdpersonages, hoe verschillend om niet te zeggen tegengesteld hun persoonlijkheden ook zijn.Beiden blijken bereid de…
Meer lezen

Het onwaarschijnlijke verhaal van Bakhita - Moed om te leven (1/8)

Afbeelding
Voor het tijdschrift “Liefke” schreef ik een overweging over “Moed om te leven”. Hier vind je uittreksels 1/8 Bakhita wordt geboren in 1869, in een dorpje in Darfoer (Soedan). Ze heeft een zorgeloze kindertijd, samen met haar 3 zussen en 3 broers. Tot het meisje, op 8-jarige leeftijd, door Arabische slavendrijvers wordt ontvoerd, samen met een vriendinnetje. Na een voettocht van 1000 kilometer wordt het kind op een slavenmarkt verkocht. Het is het begin van een nachtmerrie die jaren zal duren. Nauwelijks voorstelbare mishandelingen en vernederingen zijn haar dagelijkse deel. Zowel lichamelijk als mentaal. Om nog te zwijgen over de eenzaamheid. Bakhita blijft hopen dat ze ooit zou kunnen vluchten, terug naar haar familie. Tevergeefs. Uiteindelijk vergeet ze zelf de naam die haar ouders haar gaven.
In 1883 komt Bakhita terecht in de huishouding van de Italiaanse consul in Karthoem en verhuist ze, samen met diens familie, naar Italië. In 1889 wordt de jonge vrouw officieel vrijgelaten.…
Meer lezen