Als liefde 60 jaar duurt - het verhaal van Chris en Katrien



Voor de glossy Liefke schreef ik een overweging over liefde. In deze serie bied ik enkele uittreksels aan. (1/7)

Chris en Katrien zijn ruim 60 jaar getrouwd. Katrien staat in de keuken om de maaltijd te bereiden. Chris schuifelt naar haar toe. Hij wil, zoals gewoonlijk, een handje toesteken. Eigenlijk gaat hij gewoon naast haar staan. Helpen lukt al lang niet meer. Ook spreken is moeilijk. Daarvoor is Chris te zeer afgetakeld. Bij elkaar zijn. Meer vragen ze niet. Chris en Katrien weten dat hun dagen samen geteld zijn. Ze kijken mekaar voortdurend aan. Hun ogen blinken. Vanuit de woonkamer ben ik de stille getuige. Ik besef dat ik zo maar mag delen in het mooiste dat ze hebben. Het maakt me intens dankbaar.

Ik kende Chris en Katrien al lange jaren. Beiden hadden uitgesproken karakters. Het leven had hen samen gebracht en zij hadden voor elkaar gekozen. Een makkelijk leven hadden ze niet gehad. Chris was zeeman, dus vaak uithuizig. Katrien was eerder zwijgzaam en huisduif. Chris, toen nog in betere vorm, was een geboren verteller, steeds op weg naar ergens. Tussen hen was liefde gegroeid.

Nikolaas Sintobin sj

Reacties

Anoniem zei…
Het gedeelde leven samen dragen zorgt voor verdraagzaamheid wanneer je van elkaar houdt. Elkaars aanwezigheid, de liefde voel je en is hier zichtbaar. Mooi dat u dit aan ons mee geeft. Dat velen zo oud mogen worden in de stille liefde van God.
27 september 2019 om 09:25
Truus van Dam zei…
Wij zijn volgend jaar 50 jaar getrouwd en beslist niet ongelukkig, we doen wel elk ons eigen vrijwillegerswerk beiden een andere richting maardat geeft niet als je maar gelukkig bent.Je krijgt wel meer gezondheidsproblemen , maar als je ooit voor elkaar hebt gekozen is.dat ook geenn probleem.
27 september 2019 om 09:38
Anoniem zei…
Samen delen, problemen maar ook echte blijdschap, humor, ieder zijn hobby: ik vind het geen tweede keer.
Dankbaar voor die periode.
Vriendschap/trouw heb ik weer gevonden, vergelijken met eerder is niet eerlijk maar het is mijn beste vriend, niet mijn man.
27 september 2019 om 13:31
Ingrid Hoet zei…
Elkaar in de ogen kijken,wetende dat uw dagen geteld zijn en toch..
weten dat het eeuwig verankerd is in onze harten en nooit voorbijgaat....
Prachtig...
27 september 2019 om 20:52
Een reactie posten

Meest gelezen

Hoe omgaan met een onuitstaanbare maar heilige zuster - op het feest van de heilige Theresia van Lisieux

Afbeelding
Na Ignatius van Loyola is Theresia van Lisieux mijn favoriete heilige. Onderstaand citaat uit haar autobiografie vind ik heel bijzonder.

Er is een zuster in de communiteit die het talent bezit me in alles tegen te staan. …. en toch is het een heilige zuster … Ik wilde niet toegeven aan de natuurlijke antipathie die ik voor haar voelde en zei tegen mezelf dat de liefde voor de naaste niet uit woorden moet bestaan maar uit daden. Ik ben me er op toe gaan leggen voor deze zuster te doen wat ik gedaan zou hebben voor degene waar ik het meest van houd. Ieder keer als ik haar tegenkwam, bad ik voor haar tot de goede God en bood Hem al haar deugden en verdiensten aan. Ik voelde wel dat Jezus dat plezier deed. Er is geen enkele kunstenaar die niet graag lofuitingen over zijn werken hoort. Jezus, de Kunstenaar van de zielen, is gelukkig als men niet stil blijft staan bij uiterlijkheden, maar het innerlijke heiligdom binnengaat dat Hij als verblijf gekozen heeft, en daar de schoonheid van bewond…
Meer lezen

Houdt God in het bijzonder van mij persoonlijk?

Afbeelding
30 jaar geleden las ik voor het eerst de tekst “De moed om te aanvaarden dat men aanvaard is” van Piet van Breemen sj (uit “Als brood dat wordt gebroken”, Lannoo, 1977). Hij grifte zich meteen in mijn geheugen. Een uittreksel.

Het is betrekkelijk gemakkelijk te geloven in Gods liefde in het algemeen, maar het is erg moeilijk te geloven in Gods liefde voor mij persoonlijk. “Waarom ik?” Er zijn maar weinig mensen die werkelijk zichzelf aanvaarden, die aanvaarden dat zij aanvaard zijn. Inderdaad, het is uitzonderlijk iemand te ontmoeten die het probleem “waarom ik?” helemaal heeft opgelost.

Zelfaanvaarding kan nooit gebaseerd zijn op mijn eigen ik en zijn kwaliteiten. Zo’n grondslag stort in elkaar. Zelfaanvaarding is een act van geloof. Als God mij bemint, moet ik ook mijzelf aanvaarden. Ik kan toch niet veeleisender zijn dan God!

Piet van Breemen sj
Meer lezen