Zo graag leven dat gedachte aan dood vervult met diepe vreugde - hoezo? Een overweging van Nikolaas Sintobin sj
In zijn autobiografie vertelt Ignatius van Loyola
dat, naar het einde van zijn leven, de gedachte aan de dood hem met diepe
vreugde vervulde. Het vooruitzicht om weldra verenigd te zijn met zijn Schepper
en Heer deed hem smelten van tranen.
Net daarom was Ignatius zo verliefd op het leven. De
ignatiaanse spiritualiteit leert God te vinden en te dienen in alle dingen en
activiteiten van ons dagdagelijkse leven.
Concreet biedt dat de mogelijkheid je huidige leven te beschouwen als de plaats
waar je de volheid van het leven nu reeds kan ervaren. Je hoeft niet te wachten
tot na de dood om de vreugde van Gods aanwezigheid te smaken.
Mensenkenner als hij was, waarschuwt Ignatius hier voor
twee mogelijke valkuilen: het heimwee naar het verleden en het dromen over de toekomst.
Het is zinvol om terug te blikken op de voorbije
ervaring. Je kan er de sporen van Gods aanwezigheid vinden. Die uit zich
gewoonlijk in kracht, rust, vreugde en vertrouwen. Naarmate je vervolgens je
keuzes hierdoor laat inspireren kan je verleden een rijke leerplaats zijn. Het
laat je toe om je huidige leven nauwer te doen aansluiten bij de levensweg die
God zelf je aanwijst. Je kan echter ook vastlopen in je verleden en steeds
opnieuw dezelfde filmen voor je ogen laten afspelen. Of dit nu ingegeven wordt
door nostalgie of door kwaadheid, het resultaat kan hetzelfde zijn: je laat toe
dat je weggetrokken wordt van de enige tijd die echt bestaat: het heden.
Ignatius wilde niet dat de novicen, dat wil zeggen
de kandidaten voor de Sociëteit van Jezus, vandaag reeds te horen krijgen wat
ze morgen zouden moeten doen. Dat kan hen enkel maar afleiden van dé grote
uitdaging waar elke mens voor staat: het nu-moment ten volle beleven. Het
spreekt voor zich dat een goede huisvader of –moeder tijdig de toekomst moet
voorbereiden. Maar ook hier is de verleiding niet denkbeeldig dat mensen hun
dagen vullen met het dagdromen over een onbestaande toekomst ten koste van het
echte leven, hier en nu.
De heilige Jan
Berchmans (+1621), een jong gestorven Vlaamse jezuïet, had dit goed begrepen. Bij
het biljarten vroeg men hem eens wat hij zou doen mocht hij te horen krijgen dat
hij nog maar enkele minuten te leven had. Hij antwoordde: Ik zou gewoon doorgaan met biljarten.
Nikolaas Sintobin sj
Citaat uit
Nikolaas Sintobin, Jezuïeten grappen, Humor en spiritualiteit, met cartoons van Joris Snaet, Averbode, ISBN-nummer: 9789031737536, 95 p.
Prijs: 16€
Reacties