Waarom duurzame liefde ook afstand vraagt (3/7)


Voor de glossy Liefke schreef ik een overweging over liefde. In deze serie bied ik enkele uittreksels aan. (3/7)
  
Er is nog een andere reden waarom liefhebben moeizaam kan verlopen. Wie bemint wil spontaan gelijken op de geliefde en verlangt dat dit omgekeerd ook zo is. Geliefden willen steeds dichter bij elkaar komen en alles met elkaar delen. Dit kan zo sterk zijn dat er een verlangen groeit om niet langer twee en gescheiden te zijn, maar om te versmelten en één te worden.  Alleen, steeds weer kom je erachter dat die ander anders denkt, voelt en handelt dan jij. Eenvoudig te verklaren: de ander, ook dus de geliefde, is en blijft verschillend van jou. Er is en blijft een afstand. Je kan veel delen met elkaar. Niet alles. De verleiding kan bestaan om dat verschil en die afstand te ontkennen. Dat kan even werken. Dan doe je wel de werkelijkheid geweld aan en is de kans reëel dat de liefde hierdoor dreigt te verstikken.

Betekent dit dat je er beter voor kiest om je niet te wagen aan het avontuur van de liefde? Is liefde dan onmogelijk want een illusie? Beslist niet. Liefde is zo groots en krachtig dat ze zich niet laat tegenhouden door onze menselijke beperkingen.  Al doet liefde soms pijn, ze is krachtiger dan die pijn.

Nikolaas Sintobin sj

Reacties

Anoniem zei…
Om er achter te komen dat het zo werkt " het op eigen benen staan" of " op jezelf terug geworpen worden" omdat de ander een ander is heeft bij mij nogal wat tijd gevraagd. Kinderen staan daar niet bij stil en kunnen je zo laten staan. Broers en zussen gaan op eigen benen staan , ook dat kan een verlaten gevoel geven. Elkaar de vrijheid geven en gunnen in het anders zijn (ook bij vrienden) vraagt naar vertrouwen in de liefde maar zeker ook naar vertrouwen in jezelf. Het accent naar God toe kan steunend zijn omdat dit eveneens voor een verbinding zorgt van zachtmoedigheid. Kerkelijke afstand kun je hier ook mee vergelijken. Een worsteling op zich rondom het verschil van denken en je eigenheid behouden. De liefde koesteren in het hart heelt wonden.
4 oktober 2019 om 10:38
Truus van Dam zei…
Liefde tussen twee mensen is iets wat een levensles is voor altijd , ieder heeft zijn eigen ding daar moet je elkaar vrij inlaten anders werkt een huwelijk ook niet. Liefde is er ook voor je kinderen en kleinkinderen je kijkt naar hun met liefde zoals God naarons kijkt metveel Liefde.al staan we daar niet altijd bij stil.
4 oktober 2019 om 14:41
e.harland-hazebroek zei…
Als je de juiste partner treft, gaat het hele verhaal niet op. Ik had dat geluk na een korte ervaring die dat niet had. Veel communiceren in het begin, de ander niet willen veranderen allebei een andere smaak/hobby, maar zorg hebben voor elkaar. Humor is een soort cement, zelfs in moeilijke tijden. Voor mij een gouden tijd: ook dat kan je worden ontnomen, maar ik ben er dankbaar voor. Wie daarna aanschuift heeft het lastig, toch moet je nooit vergelijken. Geloof als basis doet veel, niet alles.
4 oktober 2019 om 15:36
Ingrid Hoet zei…
Liefde onderscheidt zich nu net van verliefdheid doordat je de andere in zijn anders zijn kunt aanvaarden
Hij/zij moet niet meer het verlengstuk zijn van jezelf,van uw projecties.
Natuurlijk dreigen dan conflicten en moeilijkheden.
In dit opzicht las ik vandaan in een boeiend boek over" praten over emoties in relaties "van Hariet Lerner dat mensen in relatie zouden moeten onderhandelen,overeenkomen,hoe ze kunnen omgaan met die tegenstellingen,zeg maar ruzies.
Het is daarin belangrijk open te kunnen zijn over uw kwetsbaarheden,deze te communiceren en te respecteren.
Een soort emotioneel huwelijkscontract over "Hoe maken wij op een constructieve manier ruzie"!
4 oktober 2019 om 18:12
Anoniem zei…
Dat kinderen je kunnen laten staan kun je zelf als kind zo ervaren b.v. op het schoolplein. Vriendschap ontstaat en eerste ervaringen laten een indruk achter. Aldoende leer je dat loslaten erbij hoort.
5 oktober 2019 om 08:57
Een reactie posten

Meest gelezen

Hoe omgaan met een onuitstaanbare maar heilige zuster - op het feest van de heilige Theresia van Lisieux

Afbeelding
Na Ignatius van Loyola is Theresia van Lisieux mijn favoriete heilige. Onderstaand citaat uit haar autobiografie vind ik heel bijzonder.

Er is een zuster in de communiteit die het talent bezit me in alles tegen te staan. …. en toch is het een heilige zuster … Ik wilde niet toegeven aan de natuurlijke antipathie die ik voor haar voelde en zei tegen mezelf dat de liefde voor de naaste niet uit woorden moet bestaan maar uit daden. Ik ben me er op toe gaan leggen voor deze zuster te doen wat ik gedaan zou hebben voor degene waar ik het meest van houd. Ieder keer als ik haar tegenkwam, bad ik voor haar tot de goede God en bood Hem al haar deugden en verdiensten aan. Ik voelde wel dat Jezus dat plezier deed. Er is geen enkele kunstenaar die niet graag lofuitingen over zijn werken hoort. Jezus, de Kunstenaar van de zielen, is gelukkig als men niet stil blijft staan bij uiterlijkheden, maar het innerlijke heiligdom binnengaat dat Hij als verblijf gekozen heeft, en daar de schoonheid van bewond…
Meer lezen

Houdt God in het bijzonder van mij persoonlijk?

Afbeelding
30 jaar geleden las ik voor het eerst de tekst “De moed om te aanvaarden dat men aanvaard is” van Piet van Breemen sj (uit “Als brood dat wordt gebroken”, Lannoo, 1977). Hij grifte zich meteen in mijn geheugen. Een uittreksel.

Het is betrekkelijk gemakkelijk te geloven in Gods liefde in het algemeen, maar het is erg moeilijk te geloven in Gods liefde voor mij persoonlijk. “Waarom ik?” Er zijn maar weinig mensen die werkelijk zichzelf aanvaarden, die aanvaarden dat zij aanvaard zijn. Inderdaad, het is uitzonderlijk iemand te ontmoeten die het probleem “waarom ik?” helemaal heeft opgelost.

Zelfaanvaarding kan nooit gebaseerd zijn op mijn eigen ik en zijn kwaliteiten. Zo’n grondslag stort in elkaar. Zelfaanvaarding is een act van geloof. Als God mij bemint, moet ik ook mijzelf aanvaarden. Ik kan toch niet veeleisender zijn dan God!

Piet van Breemen sj
Meer lezen