Het verschil tussen de Katholieke Kerk en groot huisvuil



In tijden van verwarring en crisis, zo leert ons Ignatius van Loyola, is het goed terug te gaan naar wat je dacht en voelde als je je in rustiger wateren bevond …

Onderstaande paragraafjes komen uit een tekst die ik schreef enkele jaren geleden. Een bejaarde medebroeder stuurde me gisteren een mailtje om me te laten weten dat hij er toevallig op was gestoten en dat het hem in deze donkere dagen voor de Katholieke Kerk zo’n deugd had gedaan. Misschien heb je er ook iets aan. Klik hier voor de volledige tekst.

Als ik naar mezelf kijk, stel ik vast dat ik houd van onze Kerk. Niet aarzelend. Wel voluit. Dat is gewoon zo.  Als ik me vervolgens de vraag stel hoe dat komt, dan heb ik meteen het antwoord. Ik heb er geen verdienste aan. Het is gewoon de Kerk die mij Jezus heeft doen ontdekken, het mooiste wat mij ooit overkomen is. Zonder de Kerk had ik nooit het Evangelie leren kennen. Het is dankzij de Kerk dat ik in 1989 heb kunnen besluiten om jezuïet te worden. En nochtans stonden toen reeds zowat alle rationele, objectieve lichten op rood om me in die kwijnende Kerk te engageren. Maar mijn hart zei ja. Ik had leren houden van Jezus en ik voelde aan dat dé plaats bij uitstek om Jezus te ontmoeten en dienen net de Kerk is. 

Toen de misbruikcrisis uitbrak en ondraaglijk donkere kanten van onze Kerk aan het licht  kwamen, bleef ik net zo goed houden van de Kerk. Zij is het die mij, als een moeder, het geloof heeft doorgegeven. Als je moeder ziek blijkt, dan zet je haar niet bij het groot huisvuil. Maar ga je er net extra goed voor zorgen.


Nikolaas Sintobin sj

Reacties

mieke zei…
Er zijn ook kinderen die hun moeder blijven verdedigen, over de grenzen van wat redelijk en heilzaam is. Die ze niet los kunnen laten, ook al doet ze hen en anderen veel schade. Die er zwaar door beschadigd worden,of zelfs door vermoord. Bij de jeugdbescherming weten ze daar alles van. Ik weet het, elke vergelijking heeft zijn grenzen, maar hier zou ze wel eens verder kunnen opgaan dan op het eerst zicht lijkt. Is het niet juist (een deel van) de oorzaak van de miskenning van de slachtoffers dat bisschoppen zo van de kerk en zijn bedienaren hielden dat ze zich niet konden voorstellen dat zoiets gebeurde, en dat ze niet in staat zijn het drama van de slachtoffers tot zich te laten doordringen?
Anne zei…
Dan zou ik zeggen: tracht een mature liefde te beleven, met de ogen open en niet blind voor kritiek, zoals de tekst van Nikolaas zegt. In je voorbeeld, Mieke, gaat het om kinderliefde, en niemand kan hen dit soort afhankelijke liefde kwalijk nemen.
Moeilijker gezegd dan gedaan, ik weet het, terwijl ik het schrijf.
Hartelijke groet!
Anoniem zei…
Nu de Kerk er erg aan toe is hou ik er nog meer van. Ze blijft me geven wat ik van mezelf niet zou gedaan krijgen.

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Nikolaas Sintobin: "Ik weet niet of God bestaat"

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Omgaan met (soms misselijk makende) zwakheden van aan jou toevertrouwde mensen - Ignatiaans leiderschap (5/10)