Over de harde weg naar zelfstandigheid


Deze jonge vogel heeft nog veel te leren. Ooit werd het voedsel tot in zijn bek gebracht. Die tijd is voorbij. Hij beseft dat nog niet.  

Verantwoordelijkheid opnemen, je leven zelf in handen nemen is iets wat je leert.

Wie of wat heeft jou geholpen om te leren verantwoordelijkheid op te nemen. Wie of wat helpt jou nu?






Reacties

G.J.van Dam-Kievit zei…
Je leert je hele leven.Op mijn werk bij dementebejaarden werd ik voor de leeuwen gegooid, zoek het zelf maar uit , maar na bijna 30 jaar is dat zeker goed gekomen , lieve mensen veel van geleerd.Kerkelijk ben ik heel goed begeleid door onze oude pastoor , die jammer genoeg overleden is en door een goede vriend die voor mij een vaderwas en voor de kinderen en kleinkinderen een opa omdat ik zelf geen vader meer had. Nu staat alles een beetje op een laag pitje en heb ik het gevoel dat ik het alleen moet doen omdat mijn man ook 100 % op mij leunt , is niets mis mee. Maar de steun ervaar ik bij God en de sacramenten.
7 juli 2019 om 11:47
e.harland-hazebroek zei…
Van jongs af aan mijn ouders (WWII), als kind leer je snel in allerlei
situaties. Nu is het een kwestie van grondige zelfstandigheid,geen beroep op anderen; dat wordt begrepen. Zonder geloof? Geen idee.
7 juli 2019 om 21:41
Een reactie posten

Meest gelezen

Hoe je een crisis kan ombuigen naar een weg van groei (4/6)

Afbeelding
Onlangs schreef ik een bijdrage  over Onderscheiden in tijden van crisis. In de leer bij Ignatius van Loyola. Enkele uittreksels (4/6)
Zevende richtlijn. Wie in troosteloosheid is moet nagaan hoe de Heer hem bij wijze van beproeving aan zijn natuurlijke krachten overgelaten heeft om zo de verschillende beroeringen en bekoringen van de vijand te weerstaan. En hij kan dit dankzij de goddelijke hulp die altijd bij hem blijft, ook al voelt hij ze niet duidelijk. Want de Heer heeft hem wel zijn hevige vurigheid, zijn grote liefde en zijn intense genade onttrokken, maar er blijft hem voldoende genade over voor het eeuwige heil. ( GO nr. 320)
Deze richtlijn van Ignatius van Loyola is een uitnodiging om de troosteloosheid om te buigen tot een weg naar groei. Ignatius relativeert hier tweemaal het belang van het je goed voelen.
1.Ten eerste kwalificeert Ignatius troosteloosheid als een beproeving. Meer nog, hij stelt vast dat God zich niet tegen de ervaring van troosteloosheid heeft verzet. Als G…
Meer lezen

Wat je zélf kan doen om de crisis te lijf te gaan: concrete tips van Ignatius van Loyola (5/6)

Afbeelding
Onlangs schreef ik een bijdrage  over Onderscheiden in tijden van crisis. In de leer bij Ignatius van Loyola. Enkele uittreksels (5/6) Zesde richtlijn. Al moeten wij tijdens de troosteloosheid de vroegere voornemens niet veranderen, toch is het zeer nuttig zichzelf intens te veranderen tegen die troosteloosheid in. Bijvoorbeeld door ons toe te leggen op het gebed en de overweging, door onszelf veel te onderzoeken en door royaler te zijn in een gepaste wijze van boete doen. (GO nr. 319)
Er zijn veranderingen die we kunnen doorvoeren tegen de troosteloosheid in. Meer in het bijzonder suggereert Ignatius hier om de fundamentele manier van in het leven staan bij te sleutelen. Uit de drie voorbeelden die hij geeft kunnen we afleiden dat het raakt aan de intensiteit en de kwaliteit van verschillende dimensies van het leven. Het eigene van droefheid is namelijk dat het een mens kan doen terugvallen op oppervlakkigheid en makkelijkheid. Ignatius raadt aan om in te gaan tégen die spontane reflex…
Meer lezen

Hoe je kan leren omgaan met de ondraaglijke blik van Jezus

Afbeelding
Enkele jaren geleden las ik Anthony De Mello’s boek Sadhana, een weg naar God. Daarin beschrijft hij een wijze van bidden die de heilige Teresa van Avila aanbeval. Het is een bedrieglijk eenvoudige wijze van bidden: Stel je voor dat Jezus naar je kijkt, liefdevol en nederig, m.a.w. ga ergens zitten en laat Jezus je aankijken.
Toen ik dit soort van gebed voor de eerste keer uitprobeerde, beeldde ik me in dat Jezus me recht aankeek, van heel dichtbij, met liefdevolle en bescheiden ogen. Ik voelde me onbeholpen en verlegen. Mijn eerste reactie was achteromkijken naar wie er achter mij stond. Ik keerde me weer om en Jezus keek nog altijd naar mij met oneindige liefde en met een glimlach die mijn hart verschroeide, en ik begon te wenen.
Ik was niet voorbereid op de kracht van die blik. In mijn leven heb ik heel wat afbeeldingen van Jezus gezien die vanaf het schilderij of de icoon recht naar de toeschouwer keken. Maar daarvan ging altijd een strenge en plechtige indruk uit; alsof Jezus al d…
Meer lezen