Gevangene
.jpg)
“Vergeven is een gevangene bevrijden en ontdekken dat jij de gevangene was.”
Dit zinnetje uit de pen van Lewis Smedes, een Amerikaans protestants theoloog (+ 2002), laat me niet los.
Meer en meer mensen denken oprecht dat vergeving onmogelijk is. Meer nog, dat het een minderwaardige oplossing is: de oplossing van de zwakkeling, de toevlucht van de lafaard. In die logica is het wraak die bevrijdt en geneest.
Niets is minder waar. Het is wenselijk en goed dat onrecht bestraft wordt. Maar het is enkel de ervaring van de liefde, van het opnieuw kunnen beminnen die nieuw leven mogelijk maakt.
Vergeven is geen plicht. Het is niet iets dat je jezelf, laat staan een ander, kan opleggen. Het is een genade. Je krijgt ze. Het is goed en zinvol er om te vragen.
Het “geloof in de vergeving” en het eruit voortvloeiende dienstwerk van de verzoening is een prioritaire zending voor christenen in onze cultuur vandaag.
.jpg)
Reacties
Het is de uitwerking van een mij vorige week treffende gedachte van Herman Van Rompuy, geciteerd in De Morgen in 1992 en terug aangehaald naar aanleiding van zijn benoeming tot Europees President: "Het falen van de mens hebben de kristenen nooit gedramatiseerd. Wij kennen de zonde, maar ook de genade en de vergiffenis. Dit is wat ons van anderen onderscheidt. Zo heeft André Cools ooit gezegd: 'Je ne suis pas un chrétien; moi, je ne pardonne pas.' "