En met u?

In de nieuwjaarsdagen kreeg ik bezoek van een bevriend gezin : ouders en drie kinderen. Het oudste, een meisje van 13. Ik begroette de ouders en vervolgens de kinderen.

Eerst reikten de twee jongetjes van 8 en 10 me wat schuchter de hand. Daarna was hun zus aan de beurt. Toen ik haar vroeg hoe het met haar ging kreeg ik een precies antwoord. Vervolgens keek ze me recht in de ogen en vroeg “en hoe gaat het me u?” Het klonk niet als de moeizaam door ouders aangeleerde beleefheidsformule. Wel als een vraag van authentieke interesse.

Toen ik enige tijd later de vader hierover sprak zei hij: “Het is een beetje een bijzonder kind.” Nu ja, elk kind is bijzonder. En ouderlijke liefde is een geprivilegieerde bril om die unieke schoonheid te ontwaren. Maar toch.

Kinderen en pubers zijn, tot op zekere hoogte, constitutief op zichzelf gericht. Een van de grote uitdagingen van de opvoeding is net om het kind te leren naar buiten te treden en gratuite relaties aan te gaan met andere mensen. Dit pubertje leek al een belangrijke stap te hebben gezet.


Delen