The Kings speech


Zonet een mooie film gezien: “The Kings speech”. Hoofdpersonnages zijn de Britse koning George V en zijn spraaktherapeut Lionel Logue. George stotterde. En wel heel sterk. Vervelend voor een koning.

Naar het einde van de film toe, in de dramatische slotscène, was ik tot tranen toe bewogen. Eerst wist ik niet goed waarom. Een korte terugblik deed me inzien waar de ontroering vandaan kwam.

George verzette zich eerst tegen zijn spraakgebrek. Hij kon zijn handicap niet aanvaarden en voelde zichzelf grondig minderwaardig. Niet vreemd dat hij telkens weer verkrampte als hij in publiek het woord moest nemen. Wat Logue, doorheen veel menselijkheid, volharding en respect, weet te bewerkstelligen is dat zijn patiënt de ernst van zijn gebrek in de ogen durft te kijken en geleidelijk aan zijn stotteren leert te aanvaarden als een echte kwetsuur.

Een gekwetste mens is een mens als een ander. Ligt de grootheid van de mens niet vaak in de wijze waarmee hij leert om te gaan met zijn beperkingen, eerder dan in zijn aangeboren of verworven kwaliteiten?

Ik denk dat het de waardigheid en dus de schoonheid van een gekwetste mens waren die me zo diep raakten.


Share

Reacties

Meest gelezen

Het echte schandaal van het christendom - Bernard Sesboüé sj

Advent, een vreemde en wellicht confronterende uitnodiging - Een nieuwe serie van Nikolaas Sintobin sj (1/4)

Wat als het bidden echt "niet leuk" is?

Durf jij de Advent aan in jouw leven? - Aangrijpend en bevragend advents-videootje

Ook een haan kan overdrijven - wel heel bijzondere video

Wat Herman Van Rompuy ontdekte in mijn nieuwste boek: "Op het kompas van de vreugde"

"Zie, Ik begin iets nieuws" - Geef anderen de kans om deel te nemen aan onze adventsretraite