Starende blik
Een wat vermoeide, starende blik; een slank, aantrekkelijk lichaam, verhuld onder zo weinig kleren als mogelijk; alleen of samen met anderen, maar zonder tederheid; je moet ze niets wijsmaken. Ze ogen mooi; maar eenzaam en leeg. Niet ten gevolge van deze of gene bijzonder tragische gebeurtenis. Neen, het lijkt wel een claim. Of zou er ook iets van angst schuil gaan achter die gezichten van jonge mannequins, mannen zowel als vrouwen, die je aankijken, waar je ook komt. Waarnaar verwijst de schijnbare onkwetsbaarheid en ongenaakbaarheid die ze uitstralen? “Pak me maar, maar me geven doe ik niet.” lijken ze te denken. Er gaat een wat bevreemdende aantrekkingskracht van hen uit.
Herkent de jeugd zich in die modellen? Het komt alvast niet overeen met het beeld dat ik me vorm van jonge mensen. En ook weer wel. Ik kan onder de indruk zijn van hun levensvreugde, hun vermogen om samen plezier te maken en voor mekaar op te komen. Maar de snelheid waarmee de ups gevolgd kunnen worden door soms levensbedreigende downs is even indrukwekkend. Het is niet makkelijk om je persoonlijkheid uit te bouwen in een cultuur waarin alles lijkt te kunnen.
Reacties
En dit geldt niet alleen voor jonge mensen. Het is uiteraard pijnlijk dat 'ongenaaktbaarheid' als model wordt aangeboden. Hoe kunnen we tegenwind bieden? De beeldvorming via reclameaffiches is de veruitwendiging van wat breed en diep maatschappelijk leeft. Laten we onze hoop stellen op verandering die begint in elke kleine maatschappelijke context zoals gezin, jeugdbeweging, klas, school,studentengroep,... daar oog hebben voor wat ten diepste leeft bij mensen en het ter sprake durven brengen, kan een eerste stap zijn.