Gebed voor Pakistan, en voor onszelf
Onderstaand gebed schreef ik zonet op vraag van de EO. Ik deel het graag met u.
Heer, ik ben verbijsterd.
Honderd kinderen in koelen bloede vermoord in
Pakistan.
Hoe kan dit?
Ik voel plaatsvervangende pijn voor al die
vaders, moeders, broers en zussen.
Gevoelens van haat en vergelding wellen in mij
op.
Ik wil gerechtigheid.
Hoe kan dit?
Deze dagen bereiden wij ons voor op de
geboorte van een Kindje.
Wij zingen over vrede, warmte en geborgenheid.
En dan gebeurt er zo iets.
Hoe kan dit?
Heer, Gij vraagt mij om mijn naaste niet te
oordelen.
Aan uw kruis vergeeft Gij een moordenaar.
In uw Evangelie nodigt Gij mij uit om de
andere wang aan te reiken.
Hoe kan dit?
Heer, ik weet het niet.
Ik weet wel dat ook ik niet vrijuit ga aan het
lijden in deze wereld.
Dat vele kleintjes samen, over de grenzen
heen, groot lijden kunnen veroorzaken.
Heer, geef dat mijn onmacht mij nederig mag
maken.
Geef mij de genade om mijn hand in eigen
boezem te steken.
Toon mij wat ík, hier en nu, kan bijdragen tot
een betere wereld,
te beginnen in mijn onmiddellijke omgeving.
Heer, blijf bij ons.
Zegen ons.
Zegen vandaag in het bijzonder het Pakistaanse
volk.
Zegen hen met geloof, vertrouwen en kracht.
Troost hen; troost ons.
Toon ons allen de weg.
Heer, ik weet dat Gij dit kunt.
Nikolaas
Sintobin sj
Reacties