Het is mooi maar volgens mij nog teveel gebonden aan veel woorden en overpeinzingen. Zelf blik ik ook terug op mijn dag gedurende de avond maar soms zeg ik gewoon maar:'Heer, ontferm U over ons'. Dan komen vanzelf bepaalde ervaringen terug naar boven en voel ik heel goed wat niet goed was. Ik denk dan ook aan de mensen die ik ontmoet heb die dag (in dankbaarheid en vreugde soms) en bid ook voor hen (ontferm U over ONS). De volgende dag leg ik ook in Gods handen zonder veel woorden....Mijn gebed is soms enkel die éne zin....
Lang geleden studeerde ik samen met Lode in Leuven. We gingen bijna elke dag samen koffie drinken. Lode Van Hecke was toen reeds monnik in Orval. Hij is nu abt van de trappisten van Orval. Lode is al meer dan 40 jaar monnik. Hij weet intussen waar het over gaat en heeft de beide voetjes op de grond. Dit blijkt uit het schitterend citaat hieronder.
Abt Lode: Ik voel een heel grote verbondenheid met de mensen die vandaag op onze planeet leven en die God zoeken, zelfs in andere godsdiensten. Daar voel ik me heel sterk mee verbonden. En ook met de mensen die hier geweest zijn.
Journaliste: Ook met de mensen die God niet zoeken?
Abt Lode: Ja. Men zoekt altijd iets. Wat is God zoeken of God niet zoeken? Het is niet altijd zo duidelijk. En als men God weigert, welke God weigert men eigenlijk? Waarom weigeren mensen God? Men is nooit absoluut gelovig en ook nooit absoluut ongelovig. Je kan dat wel beweren, maar nee, dat bestaat niet.
33steZONDAG DOOR HET JAAR C Mal 3,
19-20aPs 98 (97)2 Tess 3, 7-12Lc 21, 5-19 Het sterfbed van onze dierbaren is vaak confronterend. Het kan iets heel
mooi hebben. Er kunnen gevoelens zijn van intense dankbaarheid, verbondenheid
en liefde. Tegelijk kan er ook diepe pijn en verdriet zijn. Omwille van het
afscheid dat heel nabij is. Ook omwille van wat verkeerd liep, onaf of ongezegd
is gebleven. In die laatste momenten kan dat allemaal samen komen. Even intens
als verwarrend. Het is vaak een ervaring van waarheid. Iets analoogs horen we in de teksten van deze zondag. In het bijzonder
in de evangelielezing uit Lucas. We horen er allerhande rampmeldingen over
verwoesting, oorlog, pest, verraad, hongersnood enz. Maar net zo goed horen we
er heel bemoedigende en zorgende woorden. Die angstbeelden waarop Lucas ons
zo rijkelijk vergast zijn een bekend litterair genre in de Bijbel. Het zijn
dramatische en gewild confronterende voorstellingen die gebruikt…
Het Mariabeeldje in
het kerststalletje van mijn jeugd was een bijna grappig uit hout gesneden
figuurtje van een mooi blond meisje. Ze zag er meer Scandinavisch dan Semitisch
uit. Ook de twee schaapherders waren van
het noordelijke type. Zelfs de ezel leek
op een veulen uit verre tijden. Uiteindelijk verhuisden ze, met hooi en stal,
naar een afdeling van het ziekenhuis waar mijn vader chirurg was. Maar na een
paar jaar verdwenen ze uit de ziekenzaal. Een gezagsdrager die leed aan een
overdosis politieke correctheid had de indruk dat de moslims zich beledigd
zouden kunnen voelen. Maar ook de moslims vereren de Maagd, en wel met haar
echte naam: Mariam.
Bedenk wel dat, zo
mijn kribbetje een bron van ergernis was,
de originele stal ook aanstootgevend is, of zou moeten zijn. Franciscus
van Assisi had nooit de bedoeling dat zijn afbeelding van de geboorte te Bethlehem
zou uitgroeien tot iets schilderachtig en charmant. Maar de al te grote
vertrouwdheid met het verhaal heeft in ons een…
Reacties
Wat een helende vorm van bidden, alleen al het luisteren naar de toelichting maakt dat mijn hart danst en mij aanspoort tot deze vorm van bidden.