Rozen van barmhartigheid: het leven van Marc Desmet, jezuïet - palliatief arts
Link ophalen
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Andere apps
Aangrijpende reportage over het leven en werken van jezuïet-arts Marc Desmet: het zoeken van het leven in het sterven.
Met veel dank aan Kerknet.
Link ophalen
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Andere apps
Reacties
Anoniem zei…
Heel zorgvuldig, met inzicht en in alle openheid vol vertrouwen de dood tegemoet gaan. Dank voor deze bijzondere toegewijde rijkdom van artsen en de zorg die aan de zijde van de mens staat die niet meer verder kan.
Anoniem zei…
Pater M. Desmedt spreekt mogelijk niet veel over barmhartigheid. Deze film straalt uit hoe barmhartigheid'leeft'. Ontroerend om dat te mogen ervaren.
Anoniem zei…
Het mooie is, dat de wilsbekwaamheid in acht wordt genomen. Voor dementerenden ligt dat anders, dat zou een reden kunnen zijn om een wilsverklaring te ondertekenen. Toch gaat het om het vertrouwen en het zorgvuldig handelen van arts en verpleegkundigen . Dat de achterblijvenden hun dierbaren troost bieden tijdens het proces van loslaten en laten gaan vraagt naar draagkracht. Onze dochter had onlangs met ons een gesprek over hoe wij hier over denken en dat is goed.
Truus van Dam zei…
Wat een mooie film over de pallitatievezorg, Zelf heb ik jaren in een huis gewerkt voor demente bejaarden, en deze mensen hadden ook wel onderliggende ziektes. Heel veel respect voor de dokter hij isheel lief voor de mensen.En ik begrijp dat soms euthanisie nodig is , Vind dat ook barmhartigheid in sommige gevallen. Mijn schoonzusje is eind december 2019 overleden was heel ziek en zou een vreselijke dood tegemoet gaan die heeft daar ook voor gekozen. En een paar jaar terug ben ik bij de hospice geweesr voor mijn buurvrouw die koos ook voor euthanisie en ik waserg blij dat ik haar nog had gezien 2 dagen later was zij er niet meer. Blijft moeilijk , maar ik wil niet oordelen je zal maar vreselijk ziek zijn. Al probeerd hij het de mensen in hun laatste levens fase goed naar hun zin te maken , door erte zijn en met medicatie.
e.harland-hazebroek zei…
Diep van onder de indruk; ik kan niets toevoegen, wel bidden en iets ervan volgen. De rustige sfeer op de afdeling, ik zou liever daar werken dan lezen of toezien. Uit ervaring weet ik dat het fijn is te doen, je bent niet met jezelf bezig. Ik kwam net een vrouw tegen de angst/zenuwen spatten er af: gehaast, niet in dezelfde lift.Voot deze mensen is verantwoorde versoepeling beter. Wie het niet navolgt is een enorme egoïst. Bang ben ik niet, afgesproken met mijn zus: thuis blijven. Een kwestie van korte duur en dan maar genieten. Het loopt altijd anders. Hopelijk blijft het geloof even levend als nu.
Gerjan de Jong zei…
Ontroerend mooi en integer. Respect voor de mens in alle facetten.
Waarin geloven christenen als ze zeggen dat Jezus verrezen is? De evangelies zeggen namelijk niets over hoe die verrijzenis dan wel verlopen is. In deze vlog probeer ik in twee minuten er iets over te zeggen.
De Verrijzenis komt niet zomaar uit de lucht vallen. Er gaat een lange, bewogen geschiedenis aan vooraf. Ook nadien, tot op vandaag, blijft er werk aan de winkel. Het kwaad is weliswaar overwonnen. Maar nog niet uitgeschakeld. Negen maanden heeft Garri Bardin gewerkt (lees gevouwen en geknipt) aan deze stop-motion. Het resultaat grijpt naar de keel.
Deze video-beelden zijn adembenemend. Een echte thriller met een onwaarschijnlijk einde. Zomaar, toevallig, opgenomen door toeristen in het Krugerpark in Zuid-Afrika. Onderaan vind je enkele vraagjes om met dit document naar de diepte te gaan. In deze beelden uit het dierenreservaat kan je zien hoe het leven sterker is dan de dood, hoe het brute geweld uiteindelijk het onderspit moet delven voor het broze nieuwe leven; in gelovige termen uitgedrukt, hoe God kiest voor wat klein en kwetsbaar is; of nog, hoe God het geknakte riet niet breekt en kleine en zwakke mensen groot maakt. Ook al kan dit lang duren, gaat het doorheen ups en downs, en lijkt alles totaal en reddeloos verloren. o Ik kan verwijlen bij deze beelden en deze boodschap in mij laten doordringen. Durf ik, ben ik bereid hierin te geloven? o Ik kan ook zien wat dit betekent in mijn leven: waar heb ik moeten vechten, waar hebben anderen gevochten met en voor mij en ben ík gered geworden uit iets wat objectief uitzichtl
In de lezingendienst van het brevier vinden we op Stille Zaterdag een boeiende uitleg van Karl Rahner sj over Stille Zaterdag. Enkele uittreksels. “Als we denken aan Stille Zaterdag, valt iets merkwaardigs op: in ons godsdienstig leven slaan we deze dag over. We vieren Goede Vrijdag en Pasen, … Wat er tussen deze twee dagen ligt, namelijk Stille Zaterdag, slaan we over. … Toch belijden we, telkens als we de apostolische geloofsbelijdenis … uitspreken: Hij is nedergedaald ter helle . En dit is de tekst die bij Stille Zaterdag hoort. … Het betekent op de eerste plaats: Jezus is waarlijk gestorven. … De dood heeft Jezus vastgehouden als in banden. Hij was in de dood. … Omdat wij uit hetzelfde hout gesneden zijn en ook midden in het leven reeds onze dood sterven, kunnen wij zijn lot niet enkel van buiten af begrijpen, maar wij kunnen het delen. Gelovend ervaren wij dat zijn nederdaling in de machteloosheid van ons mens-zijn alle paaszaterdag-uren van ons leven geheiligd heef
Wijlen Peter-Hans Kolvenbach sj, voormalig algemeen overste van de jezuïeten, legt uit waarom kandidaten voor de Sociëteit van Jezus het vandaag veel makkelijker hebben dan enkele eeuwen geleden. Een vleugje humor op roepingenzondag!
Paus Franciscus biedt ons een heel nieuwe weg aan voor vernieuwing, en dit speciaal voor de Kerk. Vernieuwing mag voor hem niet betekenen dat men zijn tijd verprutst met structuren of dat men nog iets nieuws gaat opzetten. Vernieuwing betekent veeleer dat men de centrale plaats van Christus terugwint. En dit, op zijn beurt, vraagt een totaal nieuwe geest en een volkomen nieuw hart. De vernieuwing die Paus Franciscus ons voorhoudt is de bekering van het hart. Dit kan maar als we onze weg samen met Jezus gaan en in nauw contact blijven met Hem. Daarom blijft hij erop aandringen dat we elke dag een passage uit het Evangelie lezen, daarover nadenken en bidden; of we nu in tram of trein zitten, of thuis zijn. Dit is met Jezus optrekken. Als we dit soort van engagement om iedere dag met Jezus op weg te gaan op ons nemen, dan beginnen we te leven in een wereld van genade. En dit is meer dan vertrouwen op menselijke inspanningen. Als Jezus mee met ons op weg gaat, onze gids is, dan z
Homilie van Beloken Pasen Een tijd geleden bracht ik het WE door met een jong koppeltje. Ze zijn 25 jaar oud en kennen elkaar reeds 8 jaar. Ze wonen beiden in Parijs. Beide jonge mensen willen trouwen met elkaar en gedurende dat WE hebben we hun huwelijk voorbereid. Ik vroeg hen me uit te leggen wat het christelijk geloof voor hen precies betekent. Hoewel ze dit niet afgesproken hadden, vatten ze elk hun geloof in drie punten samen: 1) een aantal waarden; 2) een relatie tot een liefhebbende God; 3) en een houding van verantwoordelijkheid naar de andere mensen. Ik zei hen vervolgens dat christenen deze drie punten gemeenschappelijk hebben met Joden en moslims. Dat, bijgevolg, deze drie elementen, hoe belangrijk ook, niet typisch christelijk zijn. Beiden waren verbouwereerd. Ik denk nochtans dat vele christenen desgevraagd een gelijkaardig antwoord zouden geven. Het Evangelie van deze Beloken Pasen gaat hierover: het geloof in Jezus als de
Witte Donderdag 2024 Als jezuïet in opleiding woonde ik in Parijs. Elke zaterdagmorgen was ik er vrijwilliger op een dienst voor palliatieve zorgen. De helft van de bedden was voorbehouden voor terminale aidspatiënten. Een van hen was Jean-Louis, een dertiger. Hij was vel over been. Gevolg van chronische diaree. Ik stapte zijn kamer binnen om wat bij te praten. Op dat eigenste ogenblik zag ik Jean-Louis uit zijn bed opspringen. Net op tijd om te voorkomen dat hij zichzelf zou bevuilen door de gevolgen van een zoveelste oncontroleerbare darmkramp. De geur was onuitstaanbaar. Maar nog pijnlijker was de gelaatsuitdrukking van die naakte man. Hij wist niet waar te kruipen van schaamte en walging. Ik ook niet … Amper een minuut later stond er een verpleegster. Een jong meisje met een prachtige glimlach. Met een kwinkslag stapte ze, door de smurrie heen, naar Jean-Louis toe. Ze reinigde hem en hielp hem terug zijn bed in. Haar eigen baby had ze niet met meer zachtheid en liefde
“ De tenen van God. Mijn schizofrenie ”. Zo heet het autobiografische boek van Michel Mestrum (ISBN 978 90 6445 881 1). Michel is ervaringsdeskundige. Na een jarenlange opname in de psychiatrie is hij erin geslaagd om zijn zelfstandigheid te herwinnen. Verstandig en talig als hij is, weet hij het onvatbare van zijn psychose haarscherp te verwoorden. Zijn kracht haalt Michel in belangrijke mate uit zijn geloofsleven. Hieronder vindt u enkele sterke citaten. “Net zoals het literatuur betaamt zoek ik kleintjes die spanning te beleven tussen het leven ontvangen zoals het ons gegeven werd, en dankbaar genieten van wat ons allemaal wordt aangereikt, en aan de andere kant genoeg inzicht en tegelijk berusting hebben om te aanvaarden wat ons niet gegeven werd, en om ook daarmee op weg te gaan, wetend dat wij ook daarin de voorbode moeten zien van alles wat wij verder zullen moeten achterlaten of zullen moeten missen. Derhalve moet je durven dromen en je leven mee laten bepalen door een ars m
Reacties
De rustige sfeer op de afdeling, ik zou liever daar werken dan lezen of toezien. Uit ervaring weet ik dat het fijn is te doen, je bent niet met jezelf bezig.
Ik kwam net een vrouw tegen de angst/zenuwen spatten er af: gehaast, niet in dezelfde lift.Voot deze mensen is verantwoorde versoepeling beter. Wie het niet navolgt is een enorme egoïst.
Bang ben ik niet, afgesproken met mijn zus: thuis blijven. Een kwestie van korte duur en dan maar genieten.
Het loopt altijd anders. Hopelijk blijft het geloof even levend als nu.