Vreugde
In een studie/leesgroep over ignatiaanse spiritualiteit sprak iemand zijn verbazing, om niet te zeggen zijn verontwaardiging, uit over het feit dat er zo weinig vreugde is onze Kerk. “Een goede mis er een waar de pastoor niet te lang gepreekt heeft. Want dan zijn we sneller buiten.” Of nog: “Waarom zijn er zoveel gefrustreerde religieuzen?”
Het was scherp verwoord. Toch meen ik dat de persoon in kwestie gelijk had. We komen uit een cultuurchristendom. Iedereen werd geacht “katholiek” te zien. In elke “goede familie” dienden er meerdere priesters en religieuzen te zijn.
Christen-zijn is ten gronde geen cultureel gegeven. Wel de vrucht van een persoonlijke bekering. Niet één keer. Maar voortdurend. Een leven lang.
Het Evangelie richt zich tot iedereen. Dit betekent, spijtig genoeg, niet dat iedereen ook in staat is om die Blijde Boodschap te horen, laat staan om ze te ontvangen in zijn/haar hart en van te leven. Wat we traditioneel de erfzonde noemen, heeft hier alles mee te maken.
De oudere Ignatius gaf toe dat hij spijt had niet selectiever te zijn geweest in de toelating van kandidaten tot de Sociëteit van Jezus. Hij kwam tot die vaststelling binnen een andere context. Uiteraard. Maar er lijkt me toch een analogie te zijn. De geloofwaardigheid en de authenticiteit van onze Kerk hangt niet in de eerste plaats af van het aantal leden. Wel van het leven en de vreugde die de christenen uitstralen.
Durven wij, willen wij vreugdevolle mensen zijn? Zijn wij bereid om te leven vanuit de vreugde die de levende Heer ons aanbiedt? Elke dag.
Reacties
Je schreef dat het een persoonlijke, constante bekering vergt. Ik stel me hier echter de vraag of er dan ook geen gevaar bestaat van overvraging. Steeds opnieuw moet iemand zich bekeren, het is nooit genoeg, je moet steeds naar meer streven. Zo wordt de evangelische radicaliteit als een last ervaren die eerder verpletterend werkt dan bevrijdend. En wekt dat dan weer geen frustratie in de hand?
Ze boezemt mij, op haar beurt, twee bedenkingen in.
1. De Kerk zal meer vreugdevol worden in de mate dat wij meer vreugdevol worden. De Kerk, dat zijn wij!
2. Idd, wij worden uitgenodigd tot voortdurende bekering en tot voortdurende groei. Maar deze uitnodiging tot meer kan gewoon niet beleefd worden vanuit een "moeten", vanuit de pure wil, vanuit voortdurende inspanningen. Dan dreigen we nl binnen de kortste keren te verzanden in krampachtigheid.
Ik ervaar de uitnodiging tot 'meer' (magis, of de hele ignatiaanse uitmuntendheidstraditie) als een goede boodschap. Het is als een bemoedigende toestemming die wordt gegeven. Je mág je leven lang verder verfijnen, er liggen, elke dag, nieuwe ontdekkingen op jou te wachten. Je bent je leven lang uitgenodigd om nieuwe en steeds weer verrassende trekken van het gelaat van Jezus te ontdekken: bij jezelf en bij anderen.
Ik wens u ook genadevolle dagen toe op weg naar het vreugdevolle feest van Pasen!