Over een manke heup die inspireert

Ik geef nogal wat vorming aan jonge mensen: weekends, avondconferenties, bezinningen ... Vaak ga ik daar héél laagdrempelig te werk. De kunst lijkt me om te vertrekken vanuit de context en de vragen van de jongeren, zoals die zijn. Tegelijkertijd is het mijn verlangen, en eigenlijk ook  van heel wat jongeren, om ook vérder te gaan. Om iets aan te reiken van de christelijke traditie, zoals die is. Een kwetsbaar evenwicht.

Enkele maanden geleden gaf ik, samen met een medebroeder, zo'n tweedaagse aan studenten. Onlangs kreeg ik hiervan onderstaande terugblik. Ja, ik denk dat we volgend jaar terug die tweedaagse zullen geven ...

De volgende meditatie die we deden was er eentje met een tekst van Jacob. Het verhaal in het kort: Jakob vertrekt van zijn thuisland weg van de verziekte relatie met zijn broer en wil na lange tijd teruggaan. Onderweg vecht Jakob met God, overwint hem, maar loopt een verwonding op aan zijn heup. Hij is dus gewonnen, maar zal altijd een manke heup houden. Hij krijg van God ook een nieuwe naam: Israël. We kregen tot een uur de tijd om een rustig plekje op te zoeken en de tekst nog eens opnieuw te lezen en te overdenken, totdat het tot ons zou spreken. Omdat ik geen affiniteit heb met Bijbelse teksten, was ik zeer sceptisch. Toch ging ik in het kapelletje zitten. Ondanks dat ik niet christelijk ben, heeft de rust en sereniteit van een kapel een aantrekkingskracht op mij. Ik nam ergens plaats op de banken en herlas de tekst opnieuw en opnieuw. Toen ik nadacht over wat hij voor mij zou kunnen betekenen, dacht aan de moeilijkheden die ik heb tijdens de stages. De stages zijn een enorme uitdaging voor mij. Ik begon te schrijven hoe ze een uitdaging zijn en hoe ik ermee zou kunnen omgaan. Maar ik begon het steeds breder te zien, totdat ik een verbinding vond met de tekst en mijn hele leven tot nu toe. Ik bedacht dat ik inderdaad ook een manke heup heb van de tegenslagen in mijn leven, maar dat ik nu wel voortleef en eigenlijk alles nog kan. Ik heb het kwade uit mijn verleven overwonnen en ik ben nu een nieuwe mens. Dat zag ik in die tekst, en ik was er enorm dankbaar voor. Ik overdrijf niet als ik zeg dat die tekst een heel groot verschil heeft gemaakt voor mij. Ik had echt nooit verwacht. Hierna wandelde ik nog even in de natuur rond en ik voelde me even intens gelukkig. Dit was de meest zinvolle ervaring van de tweedaagse.

Ik zou de kern van de christelijke spiritualiteit nu omschrijven als het intens gevoel hebben dat je leeft, een gevoel dat wordt gegeven door de Geest van Jezus, dat gevoel is de liefde van God. Of zoals zij het zeggen: God is Liefde. Mensen die het christelijk geloof volgen zijn eigenlijk voortdurend bezig met een zoektocht naar de bestaansreden, en dat is Gods liefde.

Christenen volgen inderdaad ook een moraal, maar dit is niet het voornaamste aan christen- zijn. De Geest is blijkbaar ook de kern die binnen in ons zit. Dat spreekt tegen wat ik zei dat typisch is voor christenen (zichzelf slechts een stofje op aarde vinden), want hier wordt gezegd dat de mens goddelijk is. Ik denk dat daarmee wordt bedoeld dat God in ons zit, in onze kern.