Waarom in godshemelsnaam?
Waarom zou je nu in godshemelsnaam naar de mis gaan?
Verstrooiingen tijdens het gebed: drie tips van Mark Rotsaert sj
Iedereen raakt wel eens verstrooid tijdens het gebed. Daar is niets ongewoons aan. Blijven ze je lastigvallen houd er dan rekening mee dat er verschillende soorten verstrooiingen zijn. Gaat het om mensen om wie je geeft, die ziek zijn of het moeilijk hebben, maak dan van die verstrooiing je gebed. Dat is op dat moment belangrijker dan te blijven vasthouden aan de Schrifttekst waarmee je het gebed bent ingegaan. Zijn het verstrooiingen die je van de Heer wegtrekken, richt je dan tot Hem en erken dat je nog zwak bent of op jezelf gekeerd. En herneem dan de tekst. Hoe meer tijd je genomen hebt om tot innerlijke rust te komen bij het begin van het gebed, hoe kleiner het risico op verstrooiingen – ook al kun je ze nooit helemaal van te voren uitsluiten. Mark Rotsaert sj
Reacties
"Dit alles heeft een betekenis. Want hier in mijn appartement op de vijfde verdieping van Lower East Side, met uitzicht op het Empire State Building -het centrum van de wereld, een dwaze, kapotte, maar ook wonderbare wereld- neem ik brood. Ik neem brood zoals ik het in Chicago gedaan heb in het tehuis voor daklozen, brood dat ik bij de armenzorg gebedeld heb. Ik neem brood zoals ik dat in de Kerstnacht op de Boerderij gedaan heb. Ik neem ook wijn, goedkope wijn die in de kroegen van de wijk verkocht wordt aan alcoholisten en die in Californië gewonnen is door het werk van uitgebuite, dikwijls clandestiene Mexicaanse arbeiders. Midden in het lawaai van de stad, sirenes van politie en brandweer, muziek, geschreeuw en ruzie, celebreer ik helemaal alleen de mis. Een stuk brood, een beetje wijn. En God is daar, de Schepper van het heelal, hier in dit lawaaierige en afzichtelijke getto. God. Een stuk brood. Hij is hier, levend, hij die eens uitgescholden is voor gulzigaard en wijndrinker, hij die gestorven is tussen de misdadigers. Hij is hier, levend, in deze armzalige wereld, met zijn menselijk lichaam en goddelijke liefde. Nu ga ik zijn zending een beetje beter begrijpen."
Benoît Charlemagne, Een kameel in het oog van een naald, p. 191.
Dit fragment ontroert mij telkens opnieuw. Wat doen we als we de kerk laten verdwijnen? God doet het niet, wij doen het, maar wat moet God anders met lege kerken dan ze maar opdoeken? O ik, rampzalige, verdwaalde, eeuwig drogredenerende mensheid. Als ik de kerk verspeel ben ik erger dan iemand die een winnend staatslot weggooit in een pak oude kranten, oneindig veel erger.