Over cyberangst en cybertheologie (1/3)

In het tijdschrift “Rondom gezin” publiceerde ik onlangs een bijdrage over de blijvende omwenteling die het internet teweegbrengt in alle mogelijke domeinen van onze mensenwerkelijkheid, ons geloofsleven incluis. Enkele uittreksels.

Zelf ben ik als internetpastor dagelijks actief op Facebook, Twitter en andere sociale media. In gesprekken met volwassenen van alle generaties merk ik steeds weer dat bij nogal wat mensen grote weerstand bestaat tegenover deze media.  Zelf zou ik meer in het bijzonder spreken van angst: angst om tijd te verliezen, om aan privacy in te boeten, angst voor vervlakking,  vereenzaming of verslaving,  en vaak ook,  al wordt dit minder vlot toegegeven, angst dat men zich dit nieuwe medium  niet zal kunnen eigen maken en zijn gezicht dreigt te verliezen.

Allemaal heel menselijk. Maar analoge reacties zijn er, mutatis mutandis, in het verleden nog geweest. Toen in de liturgie voor het eerst gedrukte boeken werden gebruikt, botste dit op veel weerstand. Immers, zo oordeelden velen, perkament was veel waardiger en geschikter voor de eredienst vermits het duurzamer was.  We weten dat je perkament nu enkel nog in de musea kan vinden. De  impact en de omvang van de internetrevolutie en de sociale media zijn van die aard dat de vraag niet meer is of we er al of niet aan meedoen. Wél hoe we ons op de meest verstandige en zinvolle manier kunnen inschakelen in deze globale dynamiek.