Spanningsveld
Ik heb zonet een voordracht gegeven over de uitmuntendheid in de ignatiaanse onderwijstraditie. Bij mijn inleiding had ik het over al die jezuïeten die, tot op vandaag, een groot deel van hun leven investeren in onderwijs en onderzoek van strikt profane onderwerpen: wiskunde, talen, biologie, astronomie …
Ik stelde daarbij dat dit voor hen “maar” een middel is om te komen tot een groter doel, namelijk dat van het werken aan het Rijk van God. Achteraf maakte ik me de bedenking dat ik beide net iets té vlot aan mekaar had tegengesteld. Het gaat immers niet over tegenstelling, maar wel over spanningsveld waarin beide hun eigen plaats en belang hebben.
Tot de kern van de christelijke openbaring behoort namelijk het mysterie van de Incarnatie: God is mens geworden. Maw, God is ten volle in de materie gekomen. Daardoor geloven we dat heel onze mensenwerkelijkheid goddelijke waardigheid heeft gekregen. Kennis van die mensenwerkelijkheid kan dan ook an sich dichter bij God brengen.
Dat is ook de diepste intuïtie geweest van Ignatius: God dienen en vinden in alle dingen.
Reacties