Toestemming
Onlangs begeleidde ik leerkrachten gedurende een 24-uur durende sabbatsdag. Bij het begin hield ik een korte inleiding over stilte en gaf hen al glimlachend “toestemming om te zwijgen”: “Je mag gedurende dit etmaal mekaar kruisen in de gang zonder je verplicht te voelen te informeren naar de kinderen of naar de laatste weersberichten. Je mag aan tafel je gedachten rustig verder hun gang laten gaan en daardoor toelaten dat die van je buurman of –vrouw ook niet telkens onderbroken worden …”.
Bij de evaluatie bleek dat die “toestemming” bij velen bevrijdend had gewerkt. Ook al kwam ze aanvankelijk wat vreemd over. Met God in gesprek gaan vraagt ruimte om te luisteren. Stilte vergemakkelijkt dat luisteren. En als je samen in stilte luistert dan klinkt de stilte in veelvoud.
Reacties
het doet me denken aan een heel ontroerend gedichtje van Judith Herzberg, een pareltje:
ZIEKENBEZOEK
Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed.
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.
Uit: Beemdgras (1968)
M'n zus vertelde dat ze met haar dochtertje van bijna 5 op uitstap was gegaan naar de kathedraal (Hadewich houdt van musea!)
Toen ze bij het binnenkomen opeens geconfronteerd werd met het uitzicht van het "schip", bleef ze STIL staan, sprakeloos, zo onder de indruk was ze.
Mooi, he.
Verder heeft ze haar ogen nog uitgekeken, en achteraf wou ze natuuurlijk graag iets gaan drinken (chocomelk) en met dan ook nog "op tram en bus te zitten" werd het geheel een festijn!
en ... er zijn ook leken-cistersiënzers van de strikte observantie ... je kan het leren ... stil worden ... stil zijn ... en uit de stilte ...anders naar de mensen gaan...