Autoped
Kinderen kunnen er ten volle voor gaan. Ook op een weekdag, om kwart over acht ’s morgens. Een moeder steekt het zebrapad over, samen met haar dochtertje van 6-7 jaar. Preciezer, moeder draagt de boekentas van het kind dat zelf rijdt op een autoped.
Zelden heb ik een kind zo gelukkig gezien. Bij elke trap straalde haar gezichtje met een intensiteit dat het een plezier was. Alsof haar leven er van afhing. Helemaal, zonder enige reserve, overgegeven aan het moment. Het gezicht van het meisje leek wel te barsten van genot. Dat kunnen enkel maar jonge kinderen.
Kinderen hebben een speciaal zintuig voor plezier. Ze kunnen er nooit genoeg van krijgen. Wat een creativiteit.
Is dit niet net heel menselijk? Wij zijn gemaakt voor het geluk. In alle omstandigheden. Leren hoe je, in weer en wind – en ook in erger – steeds in voeling kan blijven met de Bron van het leven dat ons zomaar gegeven wordt …
Wat een uitdaging en een opdracht voor ons volwassenen. Zowel naar die kinderen, als, in de eerste plaats, naar onszelf toe. Geloven dat de diepere vreugde onze roeping is. Niet verloren lopen in oppervlakkig genot. En ook niet in verdriet of boosheid. Antennes ontwikkelen om steevast, dag in dag uit, het juiste pad te detecteren. Je kan maar doorgeven waar jezelf van leeft.
Verstandig luisteren naar je hart. Je hart geijkt en gevoed aan het Woord van Jezus die de vreugde zelf is.
Delen
Reacties
je helpt me om daar niet in te verdrinken en wél te blijven staan bij het zovele moois van vandaag
waarom is dat altijd zo moeilijk voor me?