Señoritas
De voorbije dagen heb ik een sessie gegeven over ignatiaanse
spiritualiteit aan een 40-tal Portugese en Spaanse zusters van de Sociëteit van
Maria. Het zijn zusters die je niet aanspreekt als zuster maar als “señorita”.
Ze werden gesticht tijdens de Franse Revolutie toen het religieuze leven
verboden was. Een van hun karakteristieken is dan ook dat ze vaak volledig
profaan werk verrichten en in hun omgeving niet gekend zijn als religieuze. Ze
werden gesticht door een jezuïet.
De sessie ging door in Fatima, het Portugese Lourdes. Eergisteren,
op Palmzondag, kwamen de autocars hier al van ’s morgens vroeg aan. Hele
families, vaak van het platteland kwamen naar de viering en namen
vervolgens de tijd om uitgebreid te picknicken onder de olijfbomen. Ook talrijke zwarte
bedevaarders, uit de Kaapverdische eilanden.
Portugal is een land waar ook de expliciet christelijke
traditie deel uitmaakt van de gemeenschappelijke cultuur. Niet alleen op het
platteland trouwens. Samen met de Zuiderse warme harten, geeft dit een menselijkheid en een hartelijkheid waar ik als Noordeuropeaan
niet ongevoelig voor ben.
Je merkt dat de crisis hier overal achter het hoekje meekijkt.
Ook de solidariteit. Het sterke sociale weefsel van Portugal (in het bijzonder familie
en parochie) functioneert als vangnet en zal dit in de nabije toekomst nog veel
meer moeten doen.
.jpg)
Reacties