Waarom zou je goede werken doen?


Hieronder vind je mijn homilie voor komende zondag in de Oude Abdij van Drongen.

5de zondag door het jaar, A
Jes. 58, 7-10 + 1 Kor. 2, 1-5 + Mat 5, 13-16

Tijdens de oorlogsjaren kwam een magere jongen aan in het noviciaat van Drongen. Jefke  Van den Broeck. Jullie zullen het niet geloven. Maar het was in de Oude Abdij in de winters toen zo koud en vochtig, dat Jef TBC kreeg en uiteindelijk een long verloor. De rest van zijn leven had Jef een gezondheid van niets. Met één vinger kon je hem omver duwen. Net zoals we hoorden vertellen over Paulus, kon Jef nauwelijks uit zijn woorden komen. Als novice heb ik een maand lang stage bij hem gelopen en dagelijks eucharistie met hem gevierd. Zijn preken waren, op zijn zachtst gezegd, chaotisch. Na twee zinnen raakte hij verstrikt in zijn eigen woorden.

Datzelfde Jefke is één van de Vlaamse jezuïeten van de vorige eeuw die het meest heeft gerealiseerd en betekend in Aalst. Hij was de stichter en bezieler van Levensvreugde, een tehuis voor mentaal gehandicapte kinderen waar toen nauwelijks iets voor bestond.

Pater Van den Broeck stond hij nog elke nacht op om luiers te verversen, pilletjes te geven, verlamde kinderen om te draaien. Tientallen jaren lang. En toen de dame die samen met hem alles uit de grond had gestampt weduwe was geworden en dementeerde, was hij het die haar jarenlang verzorgde.

Heel Aalst hield van “de Pooter”.

De schriftlezingen die we daarnet hebben gehoord zijn oproepend. 'Deel uw brood met de hongerigen, neem de dakloze zwervers op in uw huis, kleed de naakte die gij ziet en keer u niet af van uw medemensen. De laatste jaren en maanden zijn ze zo dichtbij gekomen, dat ze voor velen bedreigend klinken.

Ook Jezus gebruikt sterke beelden: zout der aarde en licht van de wereld : Beide, zout en licht, hebben gemeen dat ze levensnoodzakelijk zijn. Er is geen leven mogelijk zonder zout en licht. Als christenen dragen hebben wij een unieke verantwoordelijkheid voor en in de wereld.

Het doen, sytematisch, van de Goede Werken waar Jezus het over heeft is niet vrijblijvend. Het is niet van de orde van de zinvolle vrijetijdsbesteding. Het gaat over leven of dood. Over erop of eronder. Als je het Woord van God ernstig neemt, kunnen we hier niet om heen.

Hoe kan je, als kleine mens, dit waarmaken? Moeten we ons nu straks allemaal fulltime gaan engageren in de Jesuit Refugee Service of bij Poverello? En als we dan niet doen, dienen we ons dan flink schuldig te voelen?

Waarom deed pater Van den Broeck wat hij deed? Tot hij er bij neerviel. Beter nog, waarom deed Jezus dit? Om zich een goed geweten te bezorgen? Omdat Hij zichzelf met knarsende tanden daartoe verplichtte? Dit is niet wat de evangelies suggereren. Alles wijst erop dat Jezus zichzelf gaf aan zijn medemensen omdat dit voor Hem vanzelfsprekend was. Hij kon gewoon niet anders dan te doen wat hij deed.

Wat is het geheim van Jezus. Waar vond Hij de kracht, de gedrevenheid, de innerlijke vrijheid om zichzelf zo helemaal en zonder rekenen, dag in dag uit, te geven aan zijn medemens?

Een element van antwoord hoorden in het laatste vers van de eerste Korinthiërsbrief: uw geloof moest niet steunen op menselijke wijsheid, maar op de kracht van God. Jezus leefde zozeer in verbondenheid met God, dat diens liefde zonder tussenschot helemaal in Hem overvloeide. In Jezus zagen we gewoon God zelf aan het werk.

Wij zijn niet Jezus. Maar we kunnen wel, zoals Jezus, werken aan onze eigen ontvankelijkheid voor Gods liefde. In het bijzonder door ons gebed: door ons biddend te spiegelen aan Jezus en ons te openen voor Gods Geest.

De stage bij pater Van den Broeck was in 1989. Wat ik me nog het best herinner, was de dagelijkse eucharistie met Jef: aan de eettafel, met die dementerende oude dame erbij. Daar gebeurde, elke dag opnieuw, iets bijzonder. Daar raakten we aan de kern.


-->
Ik denk dat ook voor ons daar de sleutel ligt. In de mate dat wij ingaan op Gods uitnodiging om echt bij Hem te komen, naar Hem te luisteren, en toelaten dat Hij ons zijn Geest geeft, zal ook onze unieke, persoonlijke weg duidelijker worden. Zullen wij beter zien en voelen en begrijpen hoe wij zout en licht kunnen zijn. Niet moeten zijn. Wel, dankbaar, mógen zijn.

Reacties

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj