Heeft een mens dan geen recht om boos of droef te zijn? Een reactie van Nikolaas Sintobin sj
Gisteren kwam er een interessante reactie binnen op de blogpost van die dag, waar ik op mijn beurt op reageerde.
Er zitten in je blog
veel "dooddoeners" alsof je niet mag klagen of boos/woedend mag zijn
wanneer je "meer" hebt dan anderen. Dit zou beteken dat je vrolijk
moet fluiten wanneer de elektriciteit uitvalt en al je diepvries producten liggen
te verpieteren omdat elders in de wereld mensen geen elektriciteit hebben.
Hieronder vind je mijn reactie. Dit punt lijkt me namelijk te raken aan een kerngegeven van het Evangelie, te weten dat wij mensen gemaakt zijn voor de vreugde; ook al kan die vreugde soms erg discreet zijn. De uitdaging is daarom als, om welke reden dan ook, die vreugde lijkt te verdwijnen, bijvoorbeeld bij boosheid of verdriet, zo snel als mogelijk terug aansluiting te vinden bij die vreugde. Als je een heilige als Theresia van Lisieux leest, dan merk je hoe zij specialist geworden was om steeds, in alle omstandigheden, die vreugde in haar hart te kunnen bewaren. Zelfs als ze doodziek werd en geplaagd werd door grote geestelijke droogte. Die overtuiging heb ik kort proberen te verwoorden in onderstaande reactie die ik op mijn beurt instuurde op mijn blog:
Wat mij betreft gaat
het er niet om dat je niet boos mag zijn. Wel over hoe je van die boosheid af
kan geraken. Boosheid is namelijk een vorm van pijn. Geen mens die er beter van
wordt.
Reacties
We kunnen nooit heiligen nadoen, dat is niet mogelijk.
De heiligen hebben de gaven Gods gekregen om zo met boosheid/ vreugde om te gaan, maar wij gewone mensen kunnen dat niet, want dat is tegennatuurlijk.
Je mag je bewust zijn van je boosheid en vaak is boosheid en woede nodig om te genezen b.v. van een trauma.
Dit kun je niet met vreugde verwerken, maar je moet vaak eerst boos zijn, voordat je de vreugde gaat ervaren.