Als trouw lijkt te leiden tot mislukking
Kruis en dood komen echter niet alleen van buiten op mij af. Mijn gehecht
zijn aan mezelf maakt dat elke vorm van trouw, elke vorm van liefde, waarbij ik
de ander laat voorgaan voor het eigen 'ik', kruisigend en ver-stervend zijn.
Tegenkantingen, maar ook innerlijke onmacht kunnen zo sterk zijn dat zij
mijn goede wil en mijn inzet op een mislukking lijken te doen uitlopen. Op het
kruis kon Jezus, en de mensen rond Hem, zijn leven niet anders zien. En toch,
waarom riep de honderdman die aanwezig was bij Jezus' dood dan uit:
"Waarlijk, deze man was de Zoon van God !" (Mt. 27:54) ? Datgene wat
mensen bezielt om door te zetten, wat is dat?
Die onwrikbare trouw aan je
onderstroom, aan die innerlijke gedrevenheid, kun je dat zomaar een mislukking
noemen ?
Een anonieme jezuïet
Reacties
Bij trouw denk ik direct aan een beweging, trouw zijn als handeling, maar ook een staat van “zijn”, je “bent” trouw.
Door deze twee kanten van trouw, kan het je vriend zijn of je vijand, en in het laatste geval kom je in de trits van trouw-tegenkanting-mislukking.
De vraag die voor mij hieruit voortkomt is, dieper gesteld: hoe kan je zo trouw zijn dat uiteindelijk het trouw zijn als intrinsieke eigenschap, dus een staat van “zijn” in evenwicht is met het trouw zijn “aan”, als beweging naar de ander- De Ander_ het andere?
Sterker nog, kan uiteindelijk het bereiken van zo’n balans er toe leiden dat een mens in het slot van zijn bestaan aan het kruis kan zeggen: “Het was geen mislukking?
Het doet mij even stilstaan bij een ander woord: egoïsme, een woord dat altijd zo’n negatieve lading, duiding heeft in onze maatschappij van individuen. Egoïsme mag niet, dat is de basishouding. Echter het tegenovergestelde is altruïsme, en dat kan ontsporen tot een situatie van totale ontrouw aan jezelf.
Voor mij is er dan nog een begrip wat langzaam aan uit de diepte naar boven komt drijven: liefde. De kern van de boodschap van Jezus. En ook hier weer dat risico van tegenkanting, op een zelfde wijze als bij de twee eerdere begrippen “trouw” en “egoïsme”. Want wat als de uitspraak: “The best thing in life is to love and be loved in return” zich in het tegenovergestelde onthult?
Is er een uitweg, een oplossing voor dit dilemma?
Ja, het schijnt mij toe van wel. Door het verlengen van deze begrippen met een soort van bijvoeglijk naamwoord: zichzelf.
Dan krijg ik innerlijke ruimte en zicht en kom tot evenwicht. Trouw wordt dan de “zichzelf-toe-eigende trouw” of de “zichzelf-gevende trouw”. En zo ook met egoïsme en liefde.
Door deze koppeling aan het “zelf” worden deze drie woorden een vertrekpunt en aankomst, jezelf, maar niet om het zelf. Het gaat dan van een ik-eenheid naar een twee-eenheid, en daar groeit altijd iets moois uit die jezelf en andere kan brengen tot uitspraken als die van de honderdman.
“Waarlijk…”
Het speelt zich innerlijk af en uiterlijk is er een schijnbaar totale ondergang.
Het mooiste,meest creatieve speelt zich af in het diepe onzichtbare.
Zoiets als het zaad dat diep in de grond ligt en plots in de lente ontluikt...
Het kan ons helpen geduld te beoefenen met ons zelf en de ander en vooral de diepte van ons hart te blijven volgen vanuit die tedere liefdeskracht.
Ingrid Hoet.