Waarom we soms indruk hebben dat God niet antwoordt als we bidden in moeilijke omstandigheden






Nogal wat mensen stoppen met bidden als ze in moeilijke vaarwateren terecht komen. Of ze vinden het ten minste best moeilijk om te bidden als de wind tegen zit. Waarom laat God toe dat ik ongelukkig ben? Waarom brengt Hij hier geen verandering in? In onderstaand stukje geeft Nikolaas Sintobin sj drie tips om te bidden in moeilijke omstandigheden.

 3/3     Open blik

Wie het moeilijk heeft zoekt doorgaans, ook in het gebed, verlichting. Je hoopt op een antwoord op je vraag, een oplossing voor het probleem, licht in de duisternis. Dit is niet meer dan normaal. Het probleem hierbij kan zijn dat we vaak in ons gebed niet alleen de vraag stellen, maar tevens de neiging hebben om God meteen zelf het antwoord in te fluisteren. En daar dreigt het gebed spaak te lopen. Immers, God laat zich niet opsluiten in onze eigen kaders. Hij antwoordt wel. Maar vaak anders of elders dan wat wij gehoopt hadden.

Hier ligt een grote spirituele uitdaging voor wie bidt in moeilijke omstandigheden: om het innerlijk vizier bewust open te houden. Om te onderscheiden waar en hoe de Geest in het gebed elementen van antwoord aanreikt. Meer in het bijzonder betekent dat vaak: bereid zijn om oog te hebben voor de – vaak subtiele en discrete – ervaringen van vreugde, rust, vertrouwen, hoop enz… zoals en waar ze zich aanbieden in het gebed. Ook al wijzen die een andere richting uit dan verwacht had. Dat zijn immers de richtingwijzers naar het leven waartoe God je vandaag uitnodigt. Dit vraagt niet alleen een reële innerlijke vrijheid en openheid. Ook de genade van het geloof dat God je blijvend nabij is en voor je zorgt, wat er je ook overkomt.



Reacties

Een reactie posten

Meest gelezen

Waarom zwijgt paus Franciscus?

Afbeelding
De voorbije dagen waren er grove pogingen om paus Franciscus te beschadigen. Zijn reactie was een bewuste keuze om te zwijgen. Onderstaande tekst schreef Jorge Bergoglio sj in 1990, nog voor hij bisschop werd gewijd. Hij ging toen door een persoonlijke crisis, van een andere aard dan de complexe crisis die onze Kerk thans kent. Het citaat kan daarom niet helemaal worden toegepast op de huidige situatie. Het werpt wel een verhelderend licht op het zwijgen van Franciscus.

Op momenten van duisternis en grote beproevingen, wanneer de knopen en de problemen niet kunnen worden ontward of rechtgetrokken en de dingen niet kunnen worden opgehelderd, dan moeten we zwijgen. De zachtmoedigheid van het zwijgen zal laten zien dat we nog zwakker zijn. Dan zal, met grote stoutmoedigheid, de duivel in het licht komen en ons zijn ware bedoelingen laten zien. Hij zal niet langer vermomd zijn als een engel. Hij zal dan ontmaskerd zijn.

Een uitgebreide commentaar op deze stilte vind je in dit artikel van …
Meer lezen

Als misbruik misbruikt wordt

Afbeelding
Hieronder vind je mijn homilie voor deze 23ste zondag door het jaar

                              Jesaja 35,4-7a            Jacobus 2,1-5             Marcus 7,31-37

Twee weken geleden vloog paus Franciscus terug naar Rome, na een bezoek aan Ierland. Enkele uren daarvoor had een gewezen Vaticaans diplomaat de paus beschuldigd van doofpot-praktijken en opgeroepen tot ontslag. Uiteraard kreeg Franciscus hierover een vraag tijdens zijn persconferentie in het vliegtuig. Zijn antwoord was kort: Ik zal hier geen woord over zeggen. Tegelijk vroeg hij de journalisten de zaak grondig uit te pluizen. Hij liet ook doorschemeren dat hij later mogelijks wel zou spreken.

De pers had zich niet verwacht aan zwijgen. Zeker niet vanwege Franciscus die vlot spreekt, ook over moeilijke en pijnlijke onderwerpen. Is het dan niet wenselijk dat de waarheid zo snel als mogelijk aan het licht komt? Trouwens, in de evangelielezing van vandaag geneest Jezus een doofstomme. Jezus doet alles opdat mensen zouden spreke…
Meer lezen

En mocht de paus beslissen om de jezuïeten op te heffen?

Afbeelding
Hieronder vind je mijn homilie voor deze zondag.

22ste zondag jaar B, Drongen
Deuteronomium 4,1-2.6-8Jacobus 1,17-18.21b-22.27Marcus 7,1-8.14-15.21-23
Misschien ken je dit verhaal wel. Het is waar gebeurd. De oude Ignatius werd in Rome ooit aangesproken door een jonge jezuïet met een nogal gedurfde vraag. Vader Ignatius, hoe zou u reageren mocht de paus beslissen de Sociëteit van Jezus op te heffen? Ignatius keek de jonge man aan en had zijn antwoord meteen klaar: ik denk dat ik snel naar de kapel zou gaan. Ik zou er een minuut of 10 voor het heilig sacrament bidden en vervolgens, met grotere vreugde, op zoek gaan naar een betere wijze om God onze Heer te dienen.
Misschien vindt u dit wel vreemd. Was Ignatius dan zo weinig bekommerd om die Sociëteit van Jezus? Dat was toch zijn levenswerk? Ik vermoed dat Ignatius zielsveel hield van dat bijzondere apostolische instrument waarvan hij de geestelijke vader was. Maar dat belette hem niet te beseffen dat het uiteindelijk niet meer was dan …
Meer lezen

Groeien in gebed, dankzij de zee

Afbeelding
Het was in een zomer in Ierland, in een klein en lieflijk huis aan de rand van een lange en meestal verlaten kust langsheen een zeearm. Ik gaf er een retraite.
We hadden erover nagedacht hoe we dingen konden laten vallen, kwijtraken. Ik suggereerde de retraitanten om, als ze ergens echt vanaf wilden – bijvoorbeeld angst, woede of een verborgen wrok –, bij laag tij naar het strand te gaan en daar een of ander symbool van hun probleem in het zand te stoppen, en om dan de volgende morgen naar het strand terug te keren en te zien hoe, terwijl zij sliepen, de wisselende getijden hun symbool hadden doen verdwijnen.
Meer lezen