Geloven in de verrijzenis, ook in deze wereld: wijlen Frans van der Lugt sj vertelt

In de zomer van 2012 gaf wijlen Frans van der Lugt sj onderstaand getuigenis over wat hij meemaakte in het belegerde Homs.  

En dan het Paasfeest. Weer iedereen in de mis. Dood, leven, verrijzen. Wat hebben die mensen een natuurlijk Paasgeloof. Onder bombardementen zijn ze op de vlucht geslagen. Alles hebben ze verloren, maar hun geloof in het leven niet. Ze kunnen nog glimlachen, dienstbaar zijn, kinderen blij maken. Ze zijn naakt en met lege handen door de dood heen getrokken, op weg naar nieuwe levensmoglijkheden. Hun geloof heeft niets kunstmatigs, maar komt opborrelen uit een levensbron die diep in hun aarde huist.

Laatst zat ik in mijn volkswagenbusje uit 1976 en zag ik op de weg naar Damascus vluchtelingen langs de weg staan, een paar mannen, een hoop vrouwen en kinderen. Een man droeg een oud kinderwagentje en een vrouw de baby. Iedereen, zo'n twintigtal, kon bij mij de wagen in. ‘Waar komen jullie vandaan?’ ‘We zijn weggevlucht uit ons dorp, mannen wilden ons afmaken’. ‘Waar gaan jullie naartoe?’ ‘Naar Damascus’. Hebben jullie daar dan vrienden of bekenden?’ ‘Nee, maar goede brave mensen zijn er altijd in de wereld’. Wat is dat een prachtige zin: ‘goede brave mensen zijn er altijd in de wereld’. Ze hebben alles verloren, maar niet hun geloof in de goedheid van mensen. En vluchtelingen vinden in feite bij de moslims een warm onthaal. De parabel van de barmhartige Samaritaan zit in hun bloed.