Is geloof in verrijzenis louter romantiek? (2/5)

Liefde loopt niet zomaar over in eeuwigheid. Dat is romantiek. Werkelijke liefde botst altijd ergens tegen de dood aan. Mensen hebben dat ervaren. Ook Gods liefde, die Hij ons betuigde in zijn Zoon, botste in Hem tegen de dood aan. De dood van het kruis. Het kruis, als symbool, wijst er juist op dat het, op de eerste plaats, in elke werkelijke liefde gaat om een stuk innerlijke dood, en niet zozeer om een fysieke dood.

Het is de dood van de ontgoocheling, van de ontmoediging, van de afwijzing, de verlatenheid, de vereenzaming. Dat gevoel dat men, met zijn zoeken naar echte liefde, met zijn pogingen om het zo goed mogelijk te doen, in de illusie geleefd heeft, en nu helemaal op zichzelf terugvalt. "En wij die gehoopt hadden..." zeggen de twee die naar Emmaüs trokken. (zie ook Jes. 49). Ook Jezus voelde zich verlaten met zijn ‘liefdedroom’, en als verstoten uit de liefde van de Vader. Hoeveel koppels botsen niet aan tegen die ontnuchterende vaststelling : "Wij die gedroomd hadden... Wij die het ideale koppel gingen zijn... Het is nu één en al verstarring... of we voelen het er zo naartoe lopen. "Iedereen loopt vroeg of laat ergens vast, strandt op een dood punt. Deze ervaring drukt een eigen stempel op die van het herleven, van de 'verrijzenis', waarvan wij blijven hopen dat zij mag komen, zij houdt ze realistisch, zoals ook het proces dat er toe leidt.

Een anonieme jezuïet