Wat er gebeurt als je mensen de kans biedt om goed te zijn
Er is veel goedheid in de wereld. In het bijzonder als je mensen daar de kans toe biedt.
Heb jij de voorbije tijd de kans gehad om iets goed te doen voor ander? Waarom heb je het dan al of niet gedaan?
Of is er omgekeerd iemand geweest die echt attent was voor jou?
Wat hebben die ervaringen met jou gedaan? Leer je er iets uit?
Reacties
Op canvas kwamen er twee series over zowel kinderen van de collaboratie als van het verzet. Wanneer telkens de vraag viel aangaande verzoening of vergeving waren de antwoorden heel uiteenlopend van een “neen”, “moeilijk, maar we dienen toch verder” tot een “recht moet gebeuren waarna ook vergeving”
Dit laatste was te horen van de dochter Kiebooms. Haar vader, gewezen CVP-politicus, was door de bezetter gevangengenomen maar na de oorlog als één van de eersten die het over verzoening had, wat hem in bepaalde kringen niet in dank werd afgenomen
Zo kennen we nog meerdere die publiekelijk stappen tot verzoening hebben gezet zoals o.a.
• Die zusters die ondanks de publieke opinie Michel Martin, echtgenote Dutroux, na haar vrijlating in huis namen.
• Een Nelson Mandela die als president wegen opzocht tot verzoening ondanks tientallen jaren gevangenschap tijdens de “apartheid”.
• Een kanselier Willy Brandt die als eerste Duitse gezagdrager deemoedig het hoofd boog in Auschwitz.
• Een Israëlische premier Yithak Rabin die de hand drukte met zijn Palestijnse tegenstrever Yasser Arafat, wat hem ook het leven heeft gekost.
Anderzijds komen ook velen aan enige vorm van clementie niet toe zoals o.a.
• Menige slachtoffers van een misdrijf die vanuit een enig wraakgevoelen zich verzetten tegen ieder rechterlijke overweging tot vrijlating of versoepeling van de veroordeelde.
• We hoeven maar even te verwijzen naar de Rwandese genocide waarbij na de misdaden aan beide kampen de bitterheid en vergelding gaande blijven
• Ook binnen de kleine wereld van werk-, buren-, familie- tot gezinsrelaties loopt het weleens moeilijk om uiteindelijk tot enige vorm van verzoening of vergeving te komen bij geschillen, misdragingen, ruzies of erfenisaangelegenheden. Van etterende relaties wordt er uiteindelijk niemand beter of gelukkiger van, integendeel
Op een minderheid na verkiezen mensen voor humane gedragingen tot zelfs met enige empathie voor wie het moeilijk hebben als vluchtelingen, gehandicapten, daklozen of vereenzaamden, echter in veel minder mate tegenover wie misdadig was of zich misdragen heeft. Wraakgevoelens halen het dan dikwijls op gerechtigheid. Zo liet een gewezen gezagsdrager in de kamer van volksvertegenwoordigers i.v.m. de naoorlogse situatie horen dat de woorden “vergeven of pardonner” niet in zijn vocabularium staan.
Uiteraard doet bij misdaden “vergeven” niets af van de schuld en de berechting. Het is er kunnen toekomen om na enige tijd de veroordeelde terug perspectief te geven en niet te blijven stigmatiseren.
Een christen gelovige leest echter in Jezus Bergrede: jullie hebben gehoord dat gezegd werd “Een oog voor oog en een tand voor een tand”. En ik zeg jullie je niet te verzetten tegen wie kwaad doet, maat wie op je rechterwang slaat, ook je linkerwang toe te keren. (Mat. 6/7)
In een wereld waar enige weerbaarheid noodzakelijk is om discriminatie en pesterijen te vermijden is deze radicaliteit wellicht moeilijk haalbaar. Toch kunnen we als Christen gelovige er niet van onderuit om telkens opnieuw pogingen te doen tot vergeving en verzoening, ook al werd ons kwaad aangedaan, werden we gekwetst of miskent. Mogelijks voelen we op termijn onszelf er beter bij.
Tot zevenmaal zeventigmaal schuld vergeven aan een volk, een gemeenschap, een collega, buur, familie, ouder, kind of partner moge wellicht leiden tot een beter en respectvoller samenleving. Het is wellicht de meest geëigende roeping van ieder christen gelovige om daarin voor te gaan!
Jos Pyck 15.11.2019