Over trots die dankbaar maakt - Een nieuwe serie van Nikolaas Sintobin sj (1/8)



Voor het tijdschrift “Liefke” schreef ik een overweging over “Trots die dankbaar maakt”. Hier vind je uittreksels (1/8)

Het was warm op dat strandje. Ik was er samen met een vriendin aan het zonnen. We konden het goed met elkaar vinden. Helemaal onverwacht wees ze naar mijn borstkas en zei dat ik eigenlijk best stevig gebouwd was. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik deed alsof mijn neus bloedde. Maar ik had het drommels goed gehoord. Nu nog kan ik me die scène perfect goed voorstellen. Geloof het of niet. Die op zich volstrekt banale opmerking was een keerpunt in mijn puberbestaan. Ik was een opgeschoten knaap en wist me geen raad met dat lange lijf van mij. Ik meende oprecht dat ik een hanenborst had. Op dat eigenste ogenblik veranderde de onzekerheid en de schaamte die ik tot dan toe voelde over mijn lichaam in trots. Ik was lucide genoeg om te weten dat ik niet plotsklaps een atletische hercules was geworden. Maar toch, dat lichaam van mij dat mocht blijkbaar gezien worden. Ik kon weer een stap verder.

Twintig jaar later was ik hoofddocent van een klas pubers van dezelfde leeftijd. Het was een studierichting die niet meteen hoog aangeschreven stond. Mijn leerlingen zelf bestempelden ze als de vuilnisbak van de school. Elke maand vulde ik de rapporten in. De meeste punten kenden ze reeds. Maar niet de algemene beoordeling die ik aan elke leerling gaf. Daar nam ik ruim de tijd voor. Voor elke jongen of meisje zocht ik iets waar die oprecht trots mocht op zijn. Soms was het niet makkelijk om zoiets te bedenken. Toch koos ik hier bewust voor. Keer op keer merkte ik dat ze bij de uitreiking van die rapporten onmiddellijk de betreffende pagina van het puntenboekje opensloegen en me vervolgens, soms, dankbaar aankeken.

Nikolaas Sintobin sj

Reacties

Carla zei…
Ja, een positieve benadering doet deugd. Voor rekenen en taal kreeg ik meestal een onvoldoende. Mijn moeder zei dat de juf gezegd had dat ik wel mijn best deed en dat vond ik fijn, misschien ook wel trots omdat ze iets positiefs over me zei.Ik deed mijn best en daardoor bleef ik graag naar school gaan, haalde op het randje mijn diploma's en stapte met plezier mijn eerste werkplek binnen . Vervolgens andere studies en andere werkervaringen opgedaan. Toen ik merkte dat mijn laatste baan te veel van me vroeg mede beïnvloed wegens het verlies van dierbaren werd me ontslag aangeboden. Deze periode was niet gemakkelijk en toch was ik werkelijk dankbaar dat er gezien werd dat het allemaal te veel van me vroeg en ik was ontzetten blijf dat ik daar een aantal jaar heb gewerkt omdat dit het werk was wat ik als jong volwassene wilde gaan doen. Een bepaald soort wedijver met mezelf was voorbij. Ik zou bijna zeggen God kwam voorbij.
Riet zei…
Inderdaad een positieve bevestiging doet wonderen. Ik werkte dertig jaar als opvoedster in de bijzondere jeugdzorg, kwetsbare en onzekere kinderen en jongeren. Ik heb altijd getracht het beste in hen te bevestigen. Maar geloven in mijn eigen kunnen was vaak niet zo gemakkelijk. Zo was ik 16 jaar geleden voor enkele maanden in Chili op uitnodiging van een vriendin missionaris. Ik had mijn reis voorbereid door wat Spaans te studeren, genoeg om mijn plan te trekken. Maar ze dropte me gewoon tussen de mensen in de arme wijk die niets anders spraken dan hun Spaans. Ik verbleef ook een weekje bij een rijkere vriendin van haar, ook zij sprak enkel Spaans. Deze dame vroeg of ik mijn moeder wilde bellen, ik was toch al enkele weken in Chili. Toen ik mijn moeder belde vertelde ik dat ik het moeilijk vond om te communiceren in het Spaans. Mijn moeder antwoordde; "maar gij kunt dat toch...". En plots geloofde ik in mezelf en overwon de angst. Ik sprak de taal zonder angst, wel met veel fouten. Een kleine zin die veel vertrouwen gaf. Wonderlijk, zalig!
Truus van Dam zei…
Trots maakt zeker dankbaar, dankbaar voor een goed huwelijk in december 50 jaar en trots op onze kinderen en kleinkinderen. I
Wat een belangrijke bemoediging.
Na jaren "de minste" zijn geweest, bracht een vakantie in het buitenland met "echte studenten een ongewone ommekeer. Ik was ineens populair, prettig maar vreemd.

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)