Experiment
Denis is een Vlaamse jezuïet-novice. Onlangs deed hij samen met een andere novice een stage (= “experiment” in het jezuïetenjargon) bij AIDS-zieken. Hieronder brengt hij verslag uit over zijn ervaringen.
Is Schotland een ander land? Die indruk kreeg ik zeker, toen de rijke taal mijn oren streelde. Arthur’s Seat, the Scottish Parliament, and the Meadows – we kregen een eerste rondleiding van Edinburgh en omgeving binnen de 48 uren na aankomst. Een grote stad, die haar historisch karakter niet heeft geofferd op het altaar van modernisme. Kerken, kastelen, monumenten... Tijdens de zondagen van dit eerste experiment zouden mijn gezel en ik hier een en ander van opvangen.
Maar we waren niet gekomen als toeristen. Men had ons gestuurd naar Edinburgh om mensen te bezoeken. Mensen met AIDS. Ik had hier zoveel mogelijk over gelezen en het beeld was niet rooskleurig. Dodelijke ziekte. Lange aftakeling. Medicatie is zeer toxisch, met vele ongewenste neveneffecten. Wat werd eigenlijk van ons verwacht?
In Milestones werden we ontvangen door een zeer vriendelijke dame, een voorganger van de Schotse nationale Kerk, die geestelijke steun gaf aan de inwoners van het verzorgingstehuis. Vonden we het erg met een niet-katholieke vrouw samen te werken, werd ons gevraagd. Opluchting toen we antwoordden niet eens te begrijpen wat het probleem dan wel zou zijn. De moed van deze vrouw, gehuwd, met kinderen, die nu al meerdere jaren deze mensen begeleidt in een pijnlijke strijd zal me blijven vergezellen. Overtuiging dat de meeste vrouwen dit beter aankunnen dan vele mannen.
Het enige wat we voor de bewoners konden doen was ze wat afleiding bezorgen. Muziek, kletsen, samen eten, naar televisie kijken en biljarten. Verhalen werden naar boven gehaald. Velen hadden een negatief zelfbeeld. Mij iets leren plaatste ze in een leiderschapsrol en krikte hen weer op voor een tijdje. Zo leerde ik biljarten en bowling.
‘s Avonds waren er lange gesprekken met mijn gezel. Onze karige kennis inzake filosofie en theologie werd naar boven gehaald. Het onderscheiden van zonde en zondaar. Het probleem van het kwaad. Sociale, culturele, psychologische en economische factoren. We probeerden te begrijpen waar we terecht waren gekomen. Die thema’s blijven nog doorwerken in mij. Ik heb er een goede vriend aan over gehouden.
Zo gingen de weken steeds sneller voorbij. Kleine projecten werden ondernomen, zoals het aanleggen van een tuintje voor rolstoelgebruikers of het aanmaken van virtuele reizen op de bejaarde computer die ter beschikking stond. Wat broodkruimels die ons bezoek misschien enige tijd overleefd hebben.
Het tijdstip waarop afscheid genomen moest worden, kwam al gauw. Dit was een kort, maar vrij emotioneel ogenblik. Je weet tenslotte dat je die mensen niet meer zal terugzien. Toch niet aan deze zijde. De jezuïet is een reiziger, een pelgrim, en moet ook kunnen afscheid nemen.
Is Schotland een ander land? Die indruk kreeg ik zeker, toen de rijke taal mijn oren streelde. Arthur’s Seat, the Scottish Parliament, and the Meadows – we kregen een eerste rondleiding van Edinburgh en omgeving binnen de 48 uren na aankomst. Een grote stad, die haar historisch karakter niet heeft geofferd op het altaar van modernisme. Kerken, kastelen, monumenten... Tijdens de zondagen van dit eerste experiment zouden mijn gezel en ik hier een en ander van opvangen.
Maar we waren niet gekomen als toeristen. Men had ons gestuurd naar Edinburgh om mensen te bezoeken. Mensen met AIDS. Ik had hier zoveel mogelijk over gelezen en het beeld was niet rooskleurig. Dodelijke ziekte. Lange aftakeling. Medicatie is zeer toxisch, met vele ongewenste neveneffecten. Wat werd eigenlijk van ons verwacht?
In Milestones werden we ontvangen door een zeer vriendelijke dame, een voorganger van de Schotse nationale Kerk, die geestelijke steun gaf aan de inwoners van het verzorgingstehuis. Vonden we het erg met een niet-katholieke vrouw samen te werken, werd ons gevraagd. Opluchting toen we antwoordden niet eens te begrijpen wat het probleem dan wel zou zijn. De moed van deze vrouw, gehuwd, met kinderen, die nu al meerdere jaren deze mensen begeleidt in een pijnlijke strijd zal me blijven vergezellen. Overtuiging dat de meeste vrouwen dit beter aankunnen dan vele mannen.
Het enige wat we voor de bewoners konden doen was ze wat afleiding bezorgen. Muziek, kletsen, samen eten, naar televisie kijken en biljarten. Verhalen werden naar boven gehaald. Velen hadden een negatief zelfbeeld. Mij iets leren plaatste ze in een leiderschapsrol en krikte hen weer op voor een tijdje. Zo leerde ik biljarten en bowling.
‘s Avonds waren er lange gesprekken met mijn gezel. Onze karige kennis inzake filosofie en theologie werd naar boven gehaald. Het onderscheiden van zonde en zondaar. Het probleem van het kwaad. Sociale, culturele, psychologische en economische factoren. We probeerden te begrijpen waar we terecht waren gekomen. Die thema’s blijven nog doorwerken in mij. Ik heb er een goede vriend aan over gehouden.
Zo gingen de weken steeds sneller voorbij. Kleine projecten werden ondernomen, zoals het aanleggen van een tuintje voor rolstoelgebruikers of het aanmaken van virtuele reizen op de bejaarde computer die ter beschikking stond. Wat broodkruimels die ons bezoek misschien enige tijd overleefd hebben.
Het tijdstip waarop afscheid genomen moest worden, kwam al gauw. Dit was een kort, maar vrij emotioneel ogenblik. Je weet tenslotte dat je die mensen niet meer zal terugzien. Toch niet aan deze zijde. De jezuïet is een reiziger, een pelgrim, en moet ook kunnen afscheid nemen.
Reacties