Waarom herhaling niet saai hoeft te zijn



Deze tip verschijnt vandaag op www.gewijderuimte.org.

Een herhaling is terugkeren naar een vorige gebedsperiode om Gods bewegingen dieper in je hart te laten doordringen. Door deze herhalingen stemmen we onze openheid  op God fijner af en voelen we scherper aan hoe Hij in ons gebed en in de gebeurtenissen van ons leven tot ons spreekt. Een gebed herhalen leert ons in te zien wie wij echt zijn, en hoe God ons ziet en hoe Hij zichzelf aan ons laat kennen.

Zijn gebed herhalen is een manier om eer te bewijzen aan Gods woord in onze vorige gebedsperiode. We roepen op en overwegen ons vroegere gesprek met Hem die wij beminnen. Het is alsof we tot God zeggen: “Zeg het mij opnieuw: Wat heb ik toen van U mogen horen?” In deze herhaling of voortzetting van ons gebed openen wij ons voor een heilzame aanwezigheid die dikwijls de droefheid en verwarring geneest die we in ons eerste gebed hadden ervaren.

Bij zo’n herhaling wordt niet alleen de vertroosting (vreugde, warmte, vrede) intenser, maar veranderen de negatieve gevoelens (pijn, droefheid, verwarring) dikwijls in het onderkennen en aanvaarden van Gods plan met ons.


Jacqueline Syrup Bergan en Marie Schwan, CSJ

Reacties

zosti zei…
Het doet me weer deugd dit te lezen!
3 februari 2015 om 13:23
Een reactie posten

Meest gelezen

Een abdijkerk zonder tabernakel, kan dat?

Afbeelding
Een abdijkerk zonder tabernakel, kan dat? Ja dus. In de prachtige kerk van de Sint-Benedictusberg in Vaals is geen tabernakel.  De krypte onder de kerk is ingericht als één groot tabernakel. Maar in de eigenlijke kerkruimte (zie foto hierboven) is het Heilig Sacrament niet aanwezig.

Desgevraagd legde de abt me uit dat dit een bewuste keuze is, geïnspireerd door de liturgische vernieuwing van het Tweede Vaticaans Concilie. De aanwezigheid van Christus wordt gesymboliseerd door het altaar. Ook, uiteraard, door het gelovige volk, en dus in casu in het bijzonder de monniken die er dag in dag uit in samenkomen om te vieren en te bidden.

Weer iets bijgeleerd.
Meer lezen

Nikolaas Sintobin sj openhartig over zijn reactie op verkiezing paus Benedictus

Afbeelding
In onderstaande regels vertel ik, openhartig, hoe ik reageerde op de verkiezing van paus Benedictus XVI. En over het vervolg ... Het is het begin van een voordracht over hoe je meer van de Kerk kan houden. Deze tekst staat op de website vanCardoner, ons spiritualiteitstijdschrift.
"Wie van jullie herinnert zich nog wat je aan het doen was op 19 april 2005, omstreeks kwart voor zeven in de avond? Ik weet het nog als was het gisteren. Ik zat, samen met mijn medebroeders, gespannen voor de televisie. Er was net witte rook uit de schoorsteen van de Sixtijnse kapel gekomen. Kardinaal Medina kwam het balkon van de Sint-Pietersbasiliek op en sprak de rituele woorden: “Habemus papam.” Vervolgens kwam de naam van de opvolger van Johannes Paulus II: “Josephus Ratzinger.” Ik herinner met dit zo goed omdat er toen een ijskoude rilling over mijn rug liep: “Het is toch niet waar…” De pantserkardinaal, de rottweiler van God en andere bijnamen van de prefect van de Congregatie voor de geloofsleer…
Meer lezen

Latijnse liturgie in de eenentwintigste eeuw, kan dit eigenlijk nog?

Afbeelding
Deze week geef ik de jaarlijkse retraite aan de monniken van de Benedictusberg in Vaals. Een bijzondere ervaring vind ik het. Hun liturgie is zo goed als volledig in het latijn. Hun leefomgeving is dan weer, naar monastieke normen, hypermodern. Een onwaarschijnlijke combinatie. Of moet ik zeggen, heel katholiek? Tegengestelden die geen tegengestelden blijken te zijn. Wel wederzijdse verrijking.

Ik stel vast dat ik het niet alleen heel mooi vind. Het helpt mij ook om zelf tot stilte en innerlijkheid te komen. De combinatie van uitgepuurde liturgie én uitgepuurde architectuur doet zijn werk.

Laus Deo


Meer lezen