Mijmering bij een grandioze maar frustrerende ervaring

Gisterenavond heb ik het evening prayer bijgewoond in de kathedraal van Durham. Het was grandioos. Een van de mooiste kerkgebouwen van Engeland. Bijna duizend jaar oud. Professionele zangers die in 8 stemmen van de mooiste muziek zongen die de christenheid ooit produceerde. Wat een verfijning. Wat een perfectie

Ik zat vlakbij, met de gebeds- en zangboeken in mijn handen. Toch voelde ik me een buitenstaander. Preciezer, ik voelde me als in een prachtig museum waar ik getuige was van een hoogstaand religieus-cultureel gebeuren uit een andere tijd, uit het verleden.

Vandaag geef ik hier een workshop voor katholieke schoolhoofden. Ik zal hen een geleide meditatie geven met puur profane YouTubes. Vervolgens zal ik proberen aan te tonen hoe en waarom (goed uitgekozen) YouTubes een snelweg kunnen zijn naar innerlijkheid en religieuze ervaring - cfr mijn website www.verderkijken.org.

Het contrast tussen beide kan moeilijk groter zijn. Voor mij schetst het op confronterende wijze de grote uitdaging van het christendom. Een uitdaging die van alle tijden is. Maar die in onze tijd bijzonder scherp is. De uitdaging van de inculturatie: hoe God zoeken, vinden, uitdrukken, aanbieden ... in en doorheen de cultuur en de taal van vandaag. In de eerste plaats voor onszelf, volwassenen-opvoeders-pastores. Ons christelijk geloof van de Incarnatie eist dit gewoon.

Ik heb niet de pretentie of de illusie te beweren dat YouTube het alternatief zou zijn voor de eeuwenoude rijkdom van de evening prayers. Wel stel ik vast deze bemiddeling en methode jonge en minder jonge mensen van vandaag aanspreekt. Het kan hen op spontane wijze binnenvoeren in hun innerlijkheid, het niveau waar de religieuze ervaring zich situeert. En dat binnen ónze cultuur. In ónze visuele taal. Met ónze symboliek. Zo arm en gebrekkig als die soms zijn. Ónze werkelijkheid.

De enige die ten volle bestaat.