Mark legt uit waarom zijn “experiment” in Libanon echt een beproeving is voor hem
Mark Logtenberg, 23 jaar oud, is een Nederlandse novice in de
Sociëteit van Jezus. De komende maanden zal hij regelmatig in deze blog te gast
zijn met cursiefjes over de stage die hij thans loopt in Libanon.
Deel 10
Ik zou willen zeggen dat de meest
voorkomende emotie tijdens mijn experiment hier in Libanon vreugde is maar dat
zou een leugen zijn. De laatste paar weken zijn lastig geweest. Zelfs erg
frustrerend. Je wilt zoveel doen maar je kunt niets, want je beheerst noch de vaardigheden
noch de taal. Je zou willen dat je de wereld aankunt maar dat gaat niet. Je zou
willen dat je dat een meisje kunt laten lachen maar dat kun je niet. Werken met
mensen die lijden, werken met mensen die alles verloren hebben is frustrerend. Want
je zou zoveel voor ze willen doen maar je kunt het niet, het geeft een erg
groot gevoel van machteloosheid.
Met Nieuwjaar was ik in Nederland en mijn
oma gaf mij een Gerarduskalender cadeau. De dagelijkse boodschap van 20
februari was: ‘het minste en enige wat we kunnen doen, is ons best doen!’ Dit
is zo cliché. Natuurlijk weten en doen we dat. Natuurlijk proberen we altijd
ons best te doen. Waarom voelt het dan dat dit niet genoeg is?
Een oplossing voor Syrië is nog lang niet
in zicht. De situatie voor vluchtelingen in Libanon en elders zal morgen niet
over zijn. Voor mij, en wellicht voor anderen die werken met vluchtelingen,
moeten we deze machteloosheid op een of andere manier een plek weten te geven.
Gelukkig heb ik altijd nog mijn gebed en gemeenschapsleven die het meer
draagbaar maken. Maar hoe ik het
volledig integreer weet ik niet.
Reacties