Zeepbellen die iets leren over het mysterie van God
Ik zat op een bank in een parkje in het stadje
Loyola in Spanje. Achter mij de indrukwekkende basiliek van Sint-Ignatius. Op
die plek was de heilige geboren. Het gebouw stond aan alle kanten in de
steigers, in volle restauratie. Niet ver van mij stond er een kleine kiosk met
kranten, chocolade en andere dingetjes.
Een man kwam langs, met zijn dochtertje en hun
hond. De man kocht een krant voor zichzelf en een zeepbellenbusje voor zijn
dochter. Zij gingen naast me zitten. De man geraakte helemaal verdiept in zijn
krant. Het meisje blies vrolijk zeepbelletjes. Telkens een bel in het zonlicht
kwam, was ze duidelijk in verrukking door de magische kleuren. De hond sprong
op naar iedere bel en trachtte die te pakken te krijgen. Maar zodra hij met
zijn snoet de bel aanraakte, spatte die uit elkaar.
Ik vroeg mijzelf af: ‘Wat leert mij nu meer over
het Rijk Gods – de machtige basiliek met al haar stellingen of de vreugde van
dit meisje over de schoonheid van de wereld, weerspiegeld in haar
zeepbelletjes?’ De hond wees mij erop dat, zodra wij het mysterie trachten vast
te grijpen en het vast te pinnen in onze eigen categorieën, woorden en
meningen, wij het vernielen.
Als we denken dat we het te pakken hebben
gekregen, dan zijn we het kwijt.
Margaret Silf
Margaret Silf
Reacties