Wat een geestelijke begeleider wel en vooral ook niet hoort te doen (4/4)



Vera ontdekte enkele jaren geleden de ignatiaanse spiritualiteit en de ermee gepaard gaande geestelijke begeleiding. In onderstaande reeks reflecteert ze over wat dit voor haar betekent.

De rol van de geestelijk begeleider  is in dit proces van fundamenteel belang. Ik ervaar hem als iemand die het evenwicht houdt tussen nabijheid en afstand. Ik ervaar hem ook als een biddend medemens die met voldoende kennis van zaken mij helpt om het ware Kompas niet uit het oog te verliezen. Hij is een reisgezel, draagt me mee in zijn gebed en waakt erover dat de relatie tussen God en mij centraal blijft. 

 Die positionering biedt mij een ruimtegevoel om te mogen zijn zoals ik ben, met de kans om te kunnen groeien tot een ware identiteit, een uniek  kind van God. De geestelijke begeleider neemt mijn verhaal ook ernstig, geeft geen oplossingen (hoewel ik ze soms zo graag wil krijgen),  wel duiding bij wat hij beluistert. Hij is spaarzaam met interventies, erop gericht mij te laten kijken naar de Bron opdat Gods avontuur met mij kansen kan krijgen. Hij bemoedigt . En geeft hij soms toch raad dan klinkt het min of meer als volgt : “Vraag en spreek erover in je gebed en vertrouw op Hem.”

 Lees hier deel 1 van het getuigenis van Vera
Lees hier deel 2 van het getuigenis van Vera
Lees hier deel 3 van het getuigenis van Vera

Reacties

Anoniem zei…
Het is voor beiden een mooie werkvorm.
18 november 2019 om 08:58
Elizabeth Harland-Hazebroek zei…
Het komt me zo vanzelf sprekend voor.
18 november 2019 om 09:32
Truus van Dam zei…
Fijn dat de geestelijk begeleider zo goed luistert, ook fijn dat hij niets zegt.Maar wel mee bid.
18 november 2019 om 15:45
janneke zei…
Ik ben overtuigd atheist. Ik wandel niet met een kompas. Wat is dat touwens ? Ik ga mijn eigen weg. kompasloos en vrij, niets of niemand hoeft mij een weg te wijzen.
18 november 2019 om 23:42
Een reactie posten

Meest gelezen

Dé tip van Paus Franciscus voor een geslaagd leven

Afbeelding
Paus Franciscus biedt ons een heel nieuwe weg aan voor vernieuwing, en dit speciaal voor de Kerk. Vernieuwing mag voor hem niet betekenen dat men zijn tijd verprutst met structuren of dat men nog iets nieuws gaat opzetten. Vernieuwing betekent veeleer dat men de centrale plaats van Christus terugwint. En dit, op zijn beurt, vraagt een totaal nieuwe geest en een volkomen nieuw hart. De vernieuwing die Paus Franciscus ons voorhoudt is de bekering van het hart. Dit kan maar als we onze weg samen met Jezus gaan en in nauw contact blijven met Hem. Daarom   blijft hij erop aandringen dat we elke dag een passage uit het Evangelie lezen, daarover nadenken en bidden; of we nu in tram of trein zitten, of thuis zijn. Dit is met Jezus optrekken. Als we dit soort van engagement om iedere dag met Jezus op weg te gaan op ons nemen, dan beginnen we te leven in een wereld van genade. En dit is meer dan vertrouwen op menselijke inspanningen. Als Jezus mee met ons op weg gaat, onze gids is, dan z
Meer lezen

De tenen van God (1/4)

Afbeelding
“ De tenen van God. Mijn schizofrenie ”. Zo heet het autobiografische boek van Michel Mestrum (ISBN 978 90 6445 881 1). Michel is ervaringsdeskundige. Na een jarenlange opname in de psychiatrie is hij erin geslaagd om zijn zelfstandigheid te herwinnen. Verstandig en talig als hij is, weet hij het onvatbare van zijn psychose haarscherp te verwoorden. Zijn kracht haalt Michel in belangrijke mate uit zijn geloofsleven. Hieronder vindt u enkele sterke citaten. “Net zoals het literatuur betaamt zoek ik kleintjes die spanning te beleven tussen het leven ontvangen zoals het ons gegeven werd, en dankbaar genieten van wat ons allemaal wordt aangereikt, en aan de andere kant genoeg inzicht en tegelijk berusting hebben om te aanvaarden wat ons niet gegeven werd, en om ook daarmee op weg te gaan, wetend dat wij ook daarin de voorbode moeten zien van alles wat wij verder zullen moeten achterlaten of zullen moeten missen.  Derhalve moet je durven dromen en je leven mee laten bepalen door een ars m
Meer lezen

Geloof jij in engelen? - De mening van Nikolaas Sintobin sj

Afbeelding
Een tijd geleden verscheen op de theologenblog onderstaande overweging van mijn hand: Geloof jij in engelen? Hieronder vind je een uittreksel alsook een link naar de volledige tekst. ... In onze tijd klinkt het vreemd te spreken over geesten en engelen. Er zijn goede redenen om hier omzichtig mee om te gaan. Voor je het weet verlaat je helemaal het domein van het christelijk geloof. Tegelijk weten we dat ze een Bijbels gegeven zijn en dat ze in de christelijke traditie best hun plaats hebben. Zo is in de Rooms-Katholieke Kerk 29 september het feest van de aartsengelen. Wat kan je hier vandaag mee? Het getuigenis van Pierre Favre spreekt me sterk aan. Meer nog, ik vind het uitdagend en oproepend. Zijn geloof in engelen en geesten heeft niets te maken met vreemde esoterische wezens, al of niet met kleurrijke vleugels. Het is wel een beeld dat hij gebruikt om een fundamenteel aspect van zijn geloofservaring te benoemen. Favre gelooft voluit in Gods voorzienende liefde voor elke mens, ook
Meer lezen

Als Ignatius van Loyola een toekomstige heilige aanraadt om niet te veel te bidden

Afbeelding
Onderstaand citaat komt uit een brief van Ignatius van Loyola aan Francisco de Borja, hertog van Gandía en onderkoning van Spanje. Ignatius schreef deze brief aan Francisco kort nadat deze, eerst in geheim,   jezuïet was geworden. Hij was toen nog steeds onderkoning van Spanje. De later heilige Francisco de Borja sj besteedde vele uren per dag aan gebed. Té veel, vond Ignatius. Hij schrijft :   “ Ik verkies dat de helft van die tijd omgezet wordt in studietijd, want de kennis … blijkt altijd heel belangrijk of nuttig voor de toekomst. Besteed die tijd voor het bestuur van uw staat, voor geestelijke gesprekken … Het leidt geen twijfel dat er meer verdienste is voor de ziel en meer genade als ze van haar Heer kan genieten in verscheiden activiteiten en op verschillende plaatsen, eerder dan in één enkele …” (20 september 1548) God kan je vinden in alle dingen , niet alleen in gebed.
Meer lezen

Uitleggen met één woord hoe je kan komen tot de volmaakte liefde - het genie van Austinus van Hippo

Afbeelding
De ervaring leert dat liefde niet aangeboren is. Je kan wel leren liefhebben. Maar hoe? Augustinus van Hippo (354 – 430) beantwoordt deze vraag met één woord: het Latijnse werkwoord voor beminnen amare . Hij gebruikt hierbij twee vormen van dit Latijnse woord: amare (beminnen) en amari (bemind worden). Augustinus onderscheidt drie trappen in de liefde. De eerste trap in de liefde is amare amari : ervan houden bemind te worden. Je ontdekt wat liefde is door liefde te ontvangen. De baby wordt ingewijd in de ervaring van het liefhebben omdat zijn ouders hem dag in dag uit liefde geven. In deze eerste fase van het leerproces is liefde vooral iets wat je krijgt. De tweede trap is amare amare: ervan houden te beminnen. Je hebt ervaren hoe prettig en deugddoend het is om liefde te ontvangen. Je verlangt nu ook zelf liefde te geven. Je vindt het daarbij belangrijk dat het goed voelt. Dat je liefde gewaardeerd en beantwoord wordt en dat je er warmte en geborgenheid bij ondervindt.
Meer lezen