Dirk en Veerle

Gisteren ging ik voor in de huwelijksviering van Dirk en Veerle. Hieronder vindt u de homilie.

Beste Dirk en Veerle,

Begin deze week kreeg ik van jullie de zevende versie binnen van het draaiboek van jullie huwelijksviering, met bijhorend een gedetailleerd uurrooster voor de hele dag. Indrukwekkend. Tot in de kleinste puntjes, ik zou zeggen met wetenschappelijke precisie, hebben jullie alles gepland en voorzien. Een zekere professionele training zal hier niet vreemd aan zijn. Het is een kracht zo te kunnen organiseren en de toekomst, alvast tot op zekere hoogte, te kunnen vorm geven.  De menselijke ratio is tot veel in stand en kan best helpen om wat rust en orde te brengen in de onvoorspelbare wereld waarin wij leven. 

Het contrast met de evangelietekst die jullie kozen lijkt dan ook nogal absoluut. Zozeer als de eerste twee lezingen het mystieke vuur van de liefde bezingen, zozeer plaatst Marcus ons met de beide voeten op de grond, of moet ik zeggen in het koude water. Misschien eerst even de context van dit verhaal in herinnering brengen. Net voor deze stormscène heeft Jezus de 12 apostelen aangesteld, zijn meest trouwe medewerkers. De 12 willen alles doen voor hun vriend en Heer aan wie ze nog maar net trouw hebben beloofd. En dan steekt daar, uiteraard onverwacht, een storm op. Tijdens die storm ligt Jezus, vreemd genoeg, te slapen. Symbolisch betekent dit dat zijn vrienden zijn nabijheid en kracht niet meer kunnen voelen. Zij zijn als het ware vergeten dat Hij er ook nog bij is. Het gevolg is pure chaos: duistere nacht, verdrinkingsgevaar, gevoel van verlatenheid, angst om te sterven en diepe verontwaardiging.  Van zodra de leerlingen eraan denken om Jezus wakker te maken, om het contact met Hem dus te herstellen, gaat de storm liggen.

Het lijkt allemaal een beetje erg dramatisch. Nochtans meen ik, Dirk en Veerle, dat het niet per abuis is dat de nuchtere bedrijfsconsultant en de wetenschappelijke onderzoekster die jullie zijn bij deze tekst zijn uitgekomen. Hij verwijst namelijk, zij het op een heel rauwe manier, naar de kern van de liefdeservaring in het algemeen, en naar het eigene van het christelijke huwelijkssacrament in het bijzonder.

1. In heel wat soaps en reality-programma’s krijg je een stereotiep beeld voorgeschoteld van de perfecte relatie.

ð  Als, uiteraard  perfecte, vrouw moet jij, Veerle, klaar staan voor Dirk: teder, geduldig, begrijpend, ondersteunend, en dat, uiteraard, altijd.

ð  En jij Dirk, jij bent aan Veerle veiligheid, geborgenheid, warmte en zo voort verschuldigd. En dat, uiteraard, altijd.

ð  Willen jullie een goed koppel zijn, dan moeten jullie mekaar wederzijds, en wel op alle vlak, een goed gevoel geven. Altijd.

ð  En als dat eens eventjes, voor een dagje, een weekje, en a fortiori  voor een langere tijd, om de een of de andere reden, niet of niet helemaal lukt, ja, dan is er een heel groot probleem. Misschien moet je er dan wel eens aan gaan denken om mekaar weer “de vrijheid te geven” en op zoek te gaan naar een ander.  Want blijkbaar ben je dan toch niet voor mekaar gemaakt en is de liefde over.

Nonsens. Dit heeft weinig en soms zelfs niets te maken met liefde.  Dit is pure dictatuur van het goede gevoel. Dit is oppervlakkigheid troef. Dit is eigenlijk niet leefbaar.

Uiteraard is het wenselijk dat je je goed voelt bij mekaar. Maar tegelijkertijd is het normaal dat de barometer niet altijd op onveranderlijk mooi staat. En, denk maar aan de voorbije zomer,  soms kan dat veranderlijk weer lang aanhouden. Soms is dat goede gevoel er gewoon niet. Is het ingeslapen. En uiteraard komt dit steeds op het verkeerde moment.

Mekaar levenslange trouw beloven, zoals jullie dadelijk gaan doen,

ð   is niet officieel bevestigen dat het in de sterren geschreven staat dat jullie voor mekaar gemaakt zijn en dat jullie voortaan steeds als twee tortelduifjes verliefd naar mekaar gaan zitten kijken.

ð  Wel dat jullie er bewust voor kiezen om voortaan met mekaar in zee te gaan, in goede en kwade dagen.

ð  Dat jullie er bewust voor kiezen om van mekaar te houden, steeds meer in de diepte.

ð  Dat jullie  mekaar steeds meer en steeds opnieuw gaan ontdekken en leren kennen, zoals jullie echt zijn. Met jullie schoonheid en kracht. Ook met jullie beperkingen. Wetend dat het, ook, af en toe kan  stormen.

Anders gezegd, als de christelijke traditie zo’n groot belang hecht aan het onverbrekelijke en levenslange huwelijk dan bevestigt dit gewoon dat het christelijk geloof geen kwestie is van sentimentaliteit, maar wel dat het een flinke dosis rationaliteit behelst die ervoor behoedt om meegesleurd te worden door de onmiddellijke emotie.

2. Christelijk geloof bevat echter veel meer dan alleen maar ratio. Ook dit wordt geïllustreerd door de evangelielezing die jullie kozen. Intuïtief voelen de leerlingen, op het hoogtepunt van de storm, aan dat zij er op hun eentje niet uit kunnen geraken. Dat de oplossing voor hun crisissituatie elders ligt, en wel  bij Jezus. Het is bij Hem dat ze hulp gaan zoeken. Je moet er eigenlijk maar op komen. Toen, net zo goed als nu. Dit gaat voorbij aan alle ratio. En toch blijkt uit het vervolg van het verhaal dat ze gelijk hebben. Want Jezus gaat effectief de storm helemaal doen liggen.

Hiermee zijn we beland bij de kern van het sacrament van het huwelijk. Christenen geloven dat in het sacrament van het huwelijk, God zelf zich ook engageert tegenover jullie. Dat Hij zijn vermogen om te beminnen en om te vergeven ten volle met jullie wenst te delen. Het is zowel letterlijk als figuurlijk ongelooflijk.   God biedt aan om met jullie mee te gaan. Als jullie ten minste plaats willen maken voor Hem.  Kies ervoor, steeds opnieuw, om je te inspireren aan het voorbeeld van de Heer. Wees een zegel op mekaars hart. Maar laat ook de tijd en de ruimte om het mogelijk te maken dat dit zegel kan gesterkt en verrijkt worden door de levende Heer. In tijden van storm, en net zo goed in tijden van stralende zon. Geef niet toe aan de spontane reflex op helemaal op jullie eentje de boontjes te willen doppen. Durf het aan, kies ervoor om ruimte te laten voor God, ook al weet je niet goed hoe.

Veerle en Dirk, ook tot jullie zegt Jezus “wees niet bang”. Jullie beginnen aan  het mooiste avontuur dat man en vrouw kunnen ondernemen: het uitbouwen van jullie liefde, een leven lang. Wees niet bang. Jullie worden vergezeld door de Heer zelf, en door vele mensen die van jullie houden.
Doe je best. God doet de rest.

God zegene en God beware jullie. Amen.