Paul Vanderghote sj (3): over de fauteuil en de stoel

Begin juli 2011 overleed pater Paul Vanderghote sj. Hij was 89 jaar oud. Paul was zijn leven lang een leraar, een gevierd leraar in onze colleges. Enkele jaren geleden vroeg ik hem om, terugblikkend op zijn onderwijspraktijk, wat goede raad kon geven aan opvoeders van vandaag. Onderstaande “wensen” zijn daar het resultaat van.

Rekenen op de bijsturende natuur betekent hoegenaamd niet laksheid of laisser-aller. Jongeren kunnen niet gedijen zonder een omkadering, een structuur, en dat behoort even goed bij hun ‘natuur’. Het kan best, het is zelfs normaal en heilzaam dat ze af en toe in verzet komen tegen die structuur, dat ze willen voetbal spelen zonder referee of spelregels. Lang duurt dat spelletje in het ijle niet. Onbewust, en bij de verstandigsten bewust, vragen ze om een dosis discipline, geordend studeren, tuchtvol gedrag, gelijkmoedige, niet te toegeeflijke ‘meesters’ die te vertrouwen zijn.

Ik vergelijk dat met iets dat ik dagelijks ondervind. Als ik ben weggezakt in een diepe fauteuil, kom ik moeilijk overeind. Ik kan me niet afzetten tegen de zachte meegevende zitting. Geef me maar een stoel en ik veer zo recht : ik kan me afduwen tegen een harde plank onder mij.