Hoe een hond je kan helpen om te groeien in geloof
Tijdens
een bezinningsWE voor studenten gaf Bénédicte, zelf ook studente, een geloofsgetuigenis.
Een uittreksel:
Waar
haal ik nu de inspiratie en kracht vandaan om zo in het leven staan? Voor mij
is dit een heel evident antwoord: in mijn geloof. Maar niet in die zin dat ik
het als een plicht ervaar: het is niet dat ik dat allemaal moet doen omdat ik geloof. Ik denk dat ik het dan simpelweg al lang
had opgegeven.
God is
voor mij in de eerste plaats een liefdevolle God, aan wie ik mijn leven te
danken heb. Mijn leven is mij ook maar gegeven, maar wel met de mogelijkheid om
er zelf iets mee te doen. Niet omdat ik moet,
maar omdat ik mag, en omdat ik daar
het meeste vreugde uit haal. Niet moeten, maar mogen: deze houding is een belangrijke
ontdekking voor me geweest. Je moet er maar eens op letten hoe je heel banale
dagdagelijkse dingen op 2 manieren kan bekijken: je vindt ze doodnormaal, of
zelfs vervelend omwille van hun banaliteit, of je bedenkt hoe bijzonder het is
dat je ze mag ervaren!
Een
misschien wel heel banale ervaring, die dit wel goed duidelijk maakt, dateert
van 3 weken geleden. We hebben thuis een hond, een beige labrador. Hij was net
voor de tweede keer geopereerd. Het bleek allemaal goedaardig te zijn. Maar de
wonde wou maar niet genezen omdat Michou er niet kon afblijven. Meteen stond
het hele huishouden een beetje op zijn kop, want onze hond is nogal belangrijk
voor ons mama. Moraal van het verhaal: er moest overdag voortdurend iemand
naast hem zitten om hem te verbieden aan zijn wonde te likken. Omdat ons mama
op vrijdagnamiddag weg moest, had ik aangeboden even de taak over te nemen. Ik
hou best wel van dieren, maar kan mij moeilijk echt hechten aan dieren. Ik
kreeg dan ook snel spijt van mijn aanbod: ik moest er echt voortdurend mee
bezig zijn. Ik had gepland ondertussen vanalles voor school te doen, maar werd
voortdurend onderbroken. Op een bepaald moment begon ik mijn geduld te
verliezen, tot ik plots besefte: ik heb nu 2 opties. Of ik laat mij door Michou
opjagen, omdat ik niet kan doen wat ik gepland had, of ik laat me door de
situatie raken, en laat mijn eigen starre opvattingen wat los. Ik koos voor dit
laatste en begon hem gewoon wat te strelen. Ik merkte gaandeweg dat dat veel
beter werkte. Uiteindelijk is die namiddag heel rustig verlopen, en was ik ’s
avonds echt ontspannen. Er was iets gegroeid tussen Michou en mij, ik had
precies het gevoel dat mijn aanwezigheid gewaardeerd werd, en ik van mijn kant
keek nu ook verder dan enkel de hond die tegendraads bleef doen.
Reacties
Dit deed me denken aan een bepaalde vaderspreuk die draait om de nederigheid en de gehoorzaamheid. Een leerling van een Abba is zo gehoorzaam en prompt dat hij, als hij geroepen wordt door de Abba, zelfs niet het afsnijden van een boterham voltooit, waar hij op dat moment mee bezig is, maar het mes midden in het brood laat staan en zich zonder uitstel naar de Abba begeeft. Daar denk ik vaak aan als ik lekker thuis bezig ben voor en met mezelf. Dan gaat de telefoon, of ik even dit of dat kan komen doen ergens. Dan sta ik altijd even in de verleiding kregelig te worden omdat ik door wil met de dingen van en voor mezelf, die net zo lekker gaan. Maar dan "zegt" God: altijd de naaste eerst, en denk ik aan die leerling met zijn half afgesneden boterham. Dat geeft allemaal veel rust. Ik laat dan mijn eigen dingen van harte in de steek en ga. Als je eraan gewend bent zo te handelen heb je inderdaad rust, maar als je gewend bent jezelf voor te laten gaan kan het enige strijd kosten of je van je ego te ontdoen hierin.