Zeurende pijn

Je ziet ze minder en minder in Belfast. De gewelddadige muurschilderingen worden geleidelijk aan vervangen door meer "constructieve" afbeeldingen. De "oecumenische stoutmoedigheid" van de methodistische vrouwelijke "minister" aan wie ik hier Geestelijke Oefeningen geef is indrukwekkend. Het gemeenschapshuis in "Sandy Row", een van de meest verpauperde en gewelddadige protestantse buurten van Belfast doet uitstekend werk.

Tegelijkertijd merk ik vermoeidheid. De Noord-Ierse medebroeder met wie we hier samenwerken "bekende" gisteren dat het hem zwaar valt om te spreken over de problematiek alhier. Men is het erover eens dat de communautaire spanningen veel aan kracht hebben ingeboet. Fysiek geweld is uitzonderlijk geworden. Afgezien dan van die verschrikkelijke oranje-marsen. Toch blijft er angst. Velen - zo niet de meesten - blijven getraumatiseerd door tientallen jaren geweld dat in elke familie slachtoffers heeft gemaakt. Hoopgevend is dat de jeugd minder en minder aanspreekbaar is voor de traditionele sectaire organisaties. Toch blijkt ieder het erover eens te zijn dat het geweld nog steeds terug zou kunnen komen.

De mensen houden hun hart vast voor de komende jaren. Noord-Ierland kent op Brits niveau een uitzonderingsstatuut. Concreet: de steeds toenemende bezuinigingen in de sociale sector zien hier niet van toepassing. Hoe lang nog? Een van de voornaamste voedingsbodems van het geweld blijft immers de socio-economische uitzichtloosheid voor veel jongeren.