Hoe een kind ontdekt wat genade betekent


In de veranda van mijn grootmoeder hing een schommel. Tijdens haar laatste levensjaren ging ze daar nog graag zachtjes op zitten schommelen en neuriede dan oude kerkliederen. Ik zie haar daar nog zitten met een wit hoofddoekje omgeslagen, een tegemoetkoming aan de meedogenloze opmars van de chemotherapie.

Wanneer ik als opgroeiende jongen haar opzocht, dan vroeg ze me altijd om een poosje naast haar op de schommel te komen zitten. Dan klopte ze met haar hand zachtjes op mijn been en sprak mij toe met “m’n allerliefste”. Zolang mijn grootmoeder leefde, was er altijd - ondanks al haar pijnen – voor mij een plaatsje vrij op de schommel.


Mocht iemand mij vragen om de betekenis van ‘genade’ uit te leggen, dan zou ik een tekeningetje maken van mijn grootmoeders schommel. De plek waar ik mij nooit voorzichtig moest uitdrukken of uitleg geven. Ik hoefde mij geen zorgen te maken, ongeacht wat voor ballast ik ook met me meedroeg. De schommel in de veranda, symbool van mijn grootmoeders aanwezigheid, schonk me zonder enige voorwaarde genade.

Terry Hershey

Reacties

Anoniem zei…
Ja, wonderlijk hoe mensen , mijn moeder, kennissen en familie in het leven staan en hun zachtheid en kracht uitstralen wat de ander en ook mij gerust kan stellen. Dit geeft vertrouwen. Zo heeft de dood mij vertrouwen gegeven, ik hoop dat deze vorm van genade bij me blijft.
Truus Van Dam zei…
Zelf heb ik mijn grootouders niet gekend.Maar onze kinderen hebben wel hun oma gekend ,een die altijd moest werken 5 kinderen .En mijn eigen moeder die al jong weduwe was,ik was 5 toen mijn vader overleed zei heeft het niet zo makkelijk gehad maar dat realiseer je pas als je zelf ouder word.Was wel lief voor onze kinderen.
Elisabeth zei…
'Genadeplekje', wat leuk gezegd, als kind op het tuinpad...ik zat er hoopjes zand te maken en de korreltjes rolden er weer af...later onkruid wieden op het pad, leren fietsen, wandelen met mijn moedertje. Ook de trapjes aan de voordeur, alleen in het zonnetje, de wolken wegkijken op zondag en te bedenken dat de zon er altijd wel moest zijn op zo'n dag, wat een vredige rustige heuglijke momentjes😊💫🌤️

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj