Vergeving en het sacrament van de verzoening - kwaad en vergeving (8/8)




Als onze liefdesverhouding tot God en die tot de medemens in elkaar zijn ingebouwd (het 1e en het 2e gebod), dan zijn ons schuldbesef en de stappen die wij zetten naar vergeving naar God en naar een medemens dat ook. Die moeilijke stap naar verzoening zet Jezus altijd met ons. Dat is eigenlijk het sacrament van de verzoening. Jezus overbrugt met mij de afstand die mij, door mijn zelfgerichtheid, van mijn medemens en van de Vader verwijderd houdt. Hij daalt met mij af in de hel van mijn eenzaamheid, daar waar mijn zelfbeslotenheid mij gevangen houdt. Hoe diep ik ook verval, Hij is daar. Dat is zijn menswording in mij.

Aan zijn hand kan ik altijd terug de berg op, naar het huis van de Vader en van mijn naaste. Alleen zijn onvoorwaardelijke liefde zal me werkelijk vrij maken van al wat mij op mezelf teruggeplooid houdt.


Een anonieme jezuïet

Reacties

Anoniem zei…
Ja, dat is een moeilijk en kostbaar gegeven. Jammer dat mijn moeder kort voor haar overlijden zo heeft geworsteld met de vraag 'heb ik het wel goed gedaan'? Misschien ging het om de realiteit dat haar zoon een uitgetreden Jezuïet was die zelf niet meer in balans was omdat het leven voor hem zwaar was. Ze was een lieve, zorgzame en een filosofisch ingestelde vrouw. Mijn oudere zussen vonden deze worsteling met het geloof vreselijk om te ervaren en ik had het toen niet zo door. Ik zag onrust. Nog steeds kom je deze worsteling tegen bij mensen die diepgelovig zijn. Deze krenking is niet liefdevol en komt vanuit het geloof voort en dat vind ik jammer, zelfs spijtig. Ik kon niet in het binnenste van mijn moeder kijken waar de worsteling lag. God staat nabij naast de familie die kan zeggen 'je hebt het goed gedaan, ik heb je lief', Toen heb ik dat niet gezegd omdat ik nog te onhandig was. Wel kon ik nabijheid tonen. Ze heeft haar sacrament ontvangen.De laatste 20 jaar heb ik jonge mensen op een mooie manier zien sterven, misschien omdat het geloof rondom hel en verdoemenis bij hun niet die betekenis had.
Veronica zei…
Ik ben me de laatste jaren bewust geworden van het onvoorwaardelijk mededogen van God tegenover mij en dat ik er mag zijn, niet omwille van wat ik doe maar omwille van zijn liefde voor mij. Ik denk dat ik milder geworden ben, ik hoop het. De rust die ik nu voel, ook in moeilijke dag, is werkelijk een geschenk van God.
Anoniem zei…
Veertig jaar geleden en nu soms nog zag men het moeilijke en zware als een straf van God.. Nu ligt de nadruk op God is Liefde. De trooster, de vergevende,de Genadige God. De God, wiens zoon Jezus heeft geleden voor ons mensen. Een geschenk van God om te komen tot Zijn woord. Heb ik het goed gedaan is op zich een goede vraag.Misschien dat God die vraag ook aan zichzelf heeft gesteld omdat Zijn zoon door Zijn woord zo verlangde naar de bron van liefde voor elkaar en liefde voor de ontspoorde mens. Dit was een groot offer van vertrouwen.
e harland-hazebroek zei…
Dat vergeven moeilijk is, is een bekend onderwerp. Als je ziet hoe mensen elkaar mijden tot het belachelijke toe, vraag ik me af wat ze elkaar kwalijk nemen, want de ander telt toch niet. Kijk maar in de tehuizen: opgeruimd. En oorlog: mensen die het hebben meegemaakt zijn dood. O ja? Dank namens allen boven de 75.
Wie moet je vergeven als je geen tijd hebt voor elkaar, alleen IK besta.
Met een bocht lopen we om elkaar om. Lijkt op de lepra patiënten vroeger en nu: gewoon uitsluiten. Vergeven vraagt contact.
Truus van Dam zei…
Vind dit heel moeilijk , niet biechten is makkelijker. Maar in de Goede Week kan dit niet voor mijzelf. In onze parochie was er in die tijd
Telefonisch biechten.
. Volgens mij mag dat niet eens. Zou alleen maar kiezen voor een priester die mij goed kent. Voor vergeving is het een goede zaak om weer in Zijn Liefde te komen.
Willem zei…
Enige tijd geleden schreef ik onderstaande tekst over de teloorgang van mijn moeder haar geloof. Mijn moeder is 93 jaar mogen worden en buiten de strengen katholieke moraal van haar tijd is er nog meer besproken waardoor zij aan het eind van haar leven niet meer mee wilde in de katholieke tradities. Ik vond het schrijnend en erg jammer...
Hierna de tekst :
'Ik hoor het mijn moeder nog vertellen, reeds oud geworden en terugblikkend op haar leven: "Willem, wat hebben ze ons vroeger allemaal wijs gemaakt. Wat heeft de kerk en vooral meneer pastoor ons leven beperkt en wat hebben we er als makke schapen achteraan gelopen. Wat hebben ze ons bang gemaakt Willem voor de duivel, en voor eeuwig branden in de hel, als we niet leefde zoals het ons werd voorgezegd. God zou streng optreden tegen mensen die zich daar niet aan hielden. De weinige vrije tijd die we hadden, na hard labeur, zaten we in de kerk of in de biechtstoel om vergeving te vragen voor, naar men ons had gezegd, ons slecht en zondig leven. Het was geen leuke tijd Willem vol met frustratie en schuldgevoelens omdat het ideale leven, waarmee we de hemel konden verdienen, eigenlijk niet haalbaar was. En dan Willem, dan zeggen ze mij dat die strenge en straffende God niet bestaat en moet ik vaststellen dat ze ons ordinair, simpelweg een wortel hebben voorgehouden. Als ik sterven ga hoef ik niet bediend te worden en mijn afscheidsviering kan in de aula bij de begrafenisondernemer, en hoeft voor mij zeker niet in de kerk"... En zo geschiedde...
Adieu droom van mijn moeder van de hemel met zijn gouden lepeltjes en zijn rijstepap. Alle ontbering, offers die gebracht werden en boetedoening hebben tot niets geleid... Dat hakt er behoorlijk in... en het beroerd me nog steeds...'
Anoniem zei…
Binnen het sacrament van het huwelijk is het sacrament van verzoening altijd aanwezig.
Het een helpt het andere, zonder verzoening is er geen huwelijk.
Vooral bij zware crisissen die men in alle liefde wil oplossen ervaar je het sacrament van de verzoening, de wil en het verlangen om te vergeven, om vergeven te worden,..., om samen 'de berg op te gaan', niet alleen: je ervaart dan de 'hand' die je leidt naar een oplossing, je ziet uit naar de wederzijdse liefde; je wil het sacrament van het huwelijk versterken voor je partner, jezelf, God.
Als je gelooft in het sacrament van het huwelijk en in het sacrament van vergeving/verzoening weet je dat het kan, hoe zwaar de crisis ook is.
Je weet dat je er niet alleen voor staat.

Verzoening is echter niet alleen vergeven maar ook de vergeving aanvaarden.
Indien de vergeving die je ten volle geeft niet aanvaard wordt door de partner voelt dit aan alsof je hand is losgelaten, je blijft achter met het sacrament, je blijft achter met de sterke wil van verzoening, je blijft eenzaam achter onderaan de berg, het voelt aan als van die berg geduwd te zijn.
Waar is Jezus/God op dat moment?
LB
Anoniem zei…
Loslaten, bij de stilte van je ziel komen, in het hier en nu. Daar vind je God, in je hart, daar waar liefde huist.
Anoniem zei…
Mijn moeder had het ook moeilijk om nog te geloven aan het einde van haar leven...
Ze had heel veel meegemaakt.
Ze had een kleinkind verloren bij een ongeluk; Katleentje was amper vier jaar oud.
Door het enorme verdriet is mijn vader enkele jaren later gestorven aan een hartaderbreuk.En mijn broer is door het verlies van zijn dochtertje gestorven aan een drankprobleem...ook van verdriet.
Ze zei me ooit na het ongeluk:Zou je broer nog geloven...
Ze had in het kerkkoor gezongen, heel katholiek.
Maar ik blijf geloven...hoop, God,geloof, liefde.
Ik heb het meegekregen van mijn ouders, mijn broer ondanks alles...
En het geeft een houvast in je leven...

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj